صدر تا ذیل ورزش باید به دست ورزشی‌ها باشد

پس با چه انگیزه‌ای ورزش قهرمانی را دنبال می‌کنند؟

امروز اتفاقی که در شهرداری تهران افتاده در هیچ جای دنیا رخ نداده است. این‌که 3 قهرمان المپیک در مدیریت شهری سهیم شوند، این طبیعتا فرصتی است برای توسعه ورزش در پایتخت. اگر مردم تهران به ما اعتماد کرده‌اند به دلیل پیشینه ورزشی ماست و خوشبختانه در همین مسیر هم گام برمی‌داریم. شاید قبل از ما برای ورزش تهران خیلی کار می‌شد، اما به چشم نمی‌آمد. این در حالی است که امروز در تهران به این بزرگی، اتفاقی افتاده که ورزش همگانی به چشم می‌آید. حداقل در پارک‌ها، مجامع عمومی و سالن‌های ورزشی شهرداری تهران این اتفاق نمود عینی دارد. گرچه من، رسول خادم و علیرضا دبیر هر سه نفر حرفه‌ای فکر می‌کنیم و ممکن است این ذهنیت وجود داشته باشد که دنبال ورزش حرفه‌ای و تیمداری باشیم، اما واقعا چنین رویکرد به موضوع نداریم. سیاست ما در شورا این است که تیمداری نکنیم و فضایی را ایجاد کنیم که همه اقشار جامعه بتوانند ورزش کرده و ورزش جزئی از سبد خانوار خانواده‌های تهرانی شود. برای نیل به این مهم سعی کردیم هزینه ورزش را آنقدر پایین بیاوریم که همه بتوانند ورزش کنند. شاید باور کردنش سخت باشد، اما امروز در تهران استخرهایی داریم که ورودی آنها فقط هزار تومان است، این وضعیت را در هیچ شهرستانی نمی‌توانید ببینید. بهترین استخر ما در نیاوران که مشابهش در آن منطقه حداقل 25 هزار تومان ورودی دارد فقط با 5 هزار تومان قابل استفاده است. در همان منطقه یعنی منطقه یک، استخر هزار تومانی هم داریم. یعنی از یک حمام عمومی نیز ارزان تر است، بنابراین ما کاری کردیم که همه بتوانند ورزش کنند.

ضمن این‌که در فصل تابستان مسابقات محلات را برگزار می‌کنیم. یک مسابقه فوتبال برگزار می‌کنیم که 3 هزار تیم محلی در آن شرکت دارند، از این تعداد اگر 20 بازیکن هم وارد بخش حرفه‌ای شوند یک موفقیت بزرگ است. از اینجا به بعد باید بر عهده وزارت ورزش و جوانان باشد. یک جای دیگر هم که مشکل اساسی داریم و به نظر من حلقه مفقوده ورزش ما محسوب می‌شود، آموزش و پرورش است. ما در این بخش بشدت با عقب‌افتادگی مواجه هستیم یعنی درست زمانی که یک انسان می‌تواند آموزش ببیند، با فقر امکانات مواجه هستیم. خوشبختانه با بورسیه دانشگاه آزاد و به تبع آن بورسیه دانشگاه‌های دولتی، حالا ورزشکاران ما با سواد و تحصیلکرده هستند، اما هنوز یک ایراد بزرگ هست و آن این که ورزشکار ما ابتدا مجبور است قهرمان شده و بعد وارد دانشگاه شود، درست برعکس کشورهای پیشرفته. بی‌تردید باید در آموزش و پرورش پایه‌های ورزش شکل بگیرد و فرد زمانی که درس می‌‌خواند به ورزش هم بپردازد تا در همان سن و سال استعدادیابی شوند. یک دانش‌آموز استعداد شنا دارد، اما وقتی او 19 ساله شود که دیگر نمی‌توان از او یک قهرمان شنا ساخت. خاطره‌ای در این زمینه دارم که شنیدنی است، وقتی در 6 ـ 7 سالگی وارد تکواندو شدم دوستی داشتم که می‌رفت باشگاه بوکس، به حدی قد کوتاه و کوچک بود که دستکش بوکس اندازه دستش نبود.14 ساله که شد تازه رفت سراغ ژیمناستیک، در حالی که باید سیستمی وجود داشته باشد تا او را توجیه کند 14 سالگی برای ژیمناست شدن مناسب نیست.

فدراسیون تکواندو و سید محمد پولادگر کمک می‌کنند. به نظر من کرسی گرفتن در کمیته بین‌المللی المپیک برای من خیلی راحت است. اگر کمیته ملی المپیک می‌خواهد برای کسی کرسی کسب کند باید بررسی کند که چه کسی بیشترین شانس را دارد. آنها هر از گاهی برای مسوولان سیاسی تلاش می‌کنند و به جایی نمی‌رسند. حتی در انتخاباتAFC هم به مشکل می‌خورند. خب برای علی دایی، ساعی، خادم‌ها، علیرضا دبیر و علیرضا حیدری رایزنی کنید که افراد شناخته شده‌ای در ورزش دنیا هستند. اگر در سال‌های گذشته برای این قبیل افراد تلاش می‌شد الان ورزش ما هم صاحب کرسی کمیته بین‌المللی المپیک (IOC)‌ بود. یکی از کسانی که این کرسی را دارد تکواندوکار کره‌ای است که فقط یک طلای المپیک را دارد و با حمایت کشورش به اینجا رسیده است. جالب این که او به من می‌گوید بیا تا کمکت ‌کنم تو هم صاحب این کرسی شوی، چون با 3 مدال المپیک و 8 مدال جهانی، راحت در این کار موفق می‌شوی، اما من به تنهایی که نمی‌توانم برای خودم کرسی کسب کنم، در مجامع بین‌المللی باید از سوی کشورت مورد حمایت باشی. من الان خیلی موقعیت خوبی دارم، هم مدال المپیک دارم و هم به عنوان منتخب مردم عضو شورای شهر هستم و این امتیاز بزرگی تلقی می‌شود، چون من یک پست انتخابی دارم نه انتصابی. بزرگترین اشتباه سیستم ورزش ما این بود که کرسی مصطفی هاشمی طبا را در IOC از دست داد، در صورتی که می‌توانستیم با حفظ او حتی در سمت تشریفانی نایب‌رئیس دوم کمیته ملی المپیک ایران این کرسی را حفظ کنیم. بعد از آن اتفاق هرچه تلاش شده که برای یک فرد سیاسی کرسی بگیرند به جایی نرسیده‌اند. در حالی که یک قهرمان المپیک حتی اگر در کشور خودش پست و منصبی نداشته باشد او را از IOC کنار نمی‌گذارند، چون او به واسطه ورزش شناخته شده است نه به واسطه یک حکم انتصابی و مقطعی.

در این مورد فدراسیون هیچ تاثیری نداشت و تا روز آخر بشدت من را زجر دادند. من براساس شایستگی خودم به عنوان ملی‌پوش اعزامی به المپیک انتخاب شدم. یک بار در انتخابی شرکت کردم و دستم شکست، رفتم عمل کردم در حالی که دستم بخیه داشت و دکتر رازی، معتمد سازمان و کمیته المپیک و همه فدراسیون‌ها من را عمل کرده بود و حتی تمرین کردن را برایم ممنوع کرده بود، اما پنجشنبه عمل کردم و شنبه سر تمرین بودم ولی آنها گفتند بیا در انتخابی شرکت کن. فدراسیون این جوری از من حمایت کرده است؟ فدراسیون می‌خواست مرا با دست بخیه زده به داخل زمین مسابقه بفرستد. در انتخاب شدنم هیچ کس هیچ کمکی به من نکرد و شایستگی خودم بود، چون از هر لحاظ از همه سرتر بودم. در تست‌های آمادگی جسمانی 16+ بودم، اما آن دوستمان 2ـ بود. حرفی که دارم می‌زنم سند دارد. قبل از شرکت در رقابت‌های گزینشی المپیک در انتخابی شرکت کردم و آن دوستمان حاضر نشد با من انتخابی بزند.