خانم اشتون! اینجا ایران است

کافی است بدانیم زمانی که این موضوع در قالب پرونده‌ای سنگین برای ملت ایران گشوده شده، سایت نطنز در حد یک سوله خالی ساخته شده بود و حتی یک سانتریفیوژ در آن به حرکت درنیامده بود تا چه برسد به غنی‌سازی اورانیوم؛ سایت فردو حتی نامش شنیده نشده بود، آب سنگین اراک فقط نامی از آن بود، نیروگاه بوشهر (که البته مستقیما به موضوع هسته‌ای ایران ربطی نداشت ولی غیرمستقیم متاثر از آن بود) آینده‌ای مبهم داشت و ... اما امروز سایت نطنز استقرار یافته و چندین هزار سانتریفیوژ در آن فعال شده و صدها کیلوگرم اورانیوم 5/3 درصد تولید کرده، اورانیوم 20 درصد را نیز برای مصرف رآکتور تهران تولید کرده‌ایم و صفحه‌های سوخت مجازی آن را نیز ساخته‌ایم. سایت فردو نیز احداث شده است. آب سنگین اراک پیشرفت قابل توجهی داشته است و نیروگاه بوشهر با استقرار میله‌های سوخت در قلب رآکتورش در یک قدمی راه‌اندازی قرار گرفته و ده‌ها پیشرفت دیگر.

در بخش سیاسی نیز اگر در گذشته 3 کشور انگلیس، آلمان و فرانسه طرف گفت‌وگو بودند و موضعشان انهدام کامل تاسیسات هسته‌ای ایران بود، امروز کشورهای چین، روسیه و آمریکا نیز در یک مجموعه گروه 1+5 را تشکیل داده و به همراه مسوول سیاست خارجی اتحادیه اروپا با ایران گفت‌وگو می‌کنند و دیگر سخنی از انهدام که نیست هیچ به محدود شدن فعالیت‌های ایران در سطح فعلی هم راضی هستند و صرف‌نظر از برخی حواشی به تبادل سوخت 5‌/‌3 درصد با 20 درصد تن داده‌اند. ضمنا در موضوع تبادل سوخت، ترکیه و برزیل در کنار جمهوری اسلامی ایستاده‌اند و این همه حاصل نشده است مگر به واسطه ایستادگی ملت ایران بر موضع حق و قانونی خود و تدبیر و شجاعت مسوولان جمهوری اسلامی ایران و البته لطف و عنایت مستمر خداوند.

به هر حال پس از وقفه‌ای که در مذاکرات 1+5 با ایران پیش آمد و در پی نامه 6 ژوئیه (15 تیر سال جاری) دکتر جلیلی دبیر شورای عالی امنیت ملی ایران به خانم اشتون، وی حدود 2 هفته پیش با ارسال نامه‌ای برای ازسرگیری مذاکرات اعلام آمادگی کرد و با غروری که ریشه در غربی و خصوصا انگلیسی بودن از سویی و عدم شناخت جمهوری اسلامی ایران از سوی دیگر داشت، یکطرفه تاریخ (18ـ15 نوامبر)‌ و مکان (وین)‌ مذاکرات را هم تعیین کرد و جمهوری اسلامی ایران روز گذشته پاسخ نامه اشتون را داد که نکات زیر درباره آن درخور توجه است.

1) در نامه شورای عالی امنیت ملی ایران از 10 نوامبر (یعنی 5 روز زودتر از تاریخی که اشتون تعیین کرد) برای شروع مذاکرات اعلام آمادگی شده است و تصریح شده که درباره زمان و مکان مذاکرات باید توافق صورت گیرد.

معنی این پاسخ آن است که اولا جمهوری اسلامی ایران برخلاف آنچه غربی‌ها ادعا می‌کنند نه تنها از مذاکرات رویگردان نیست بلکه آمادگی دارد زودتر از تاریخ موردنظر آنها این مذاکرات را آغاز کند. ثانیا این پاسخ به خانم اشتون که سیاستمداری تازه‌کار است، یادآوری می‌کند «اینجا ایران است» و اگر قرار است مذاکره‌ا‌ی انجام شود، این مذاکرات باید در فضایی عادلانه صورت گیرد، لذا مکان و تاریخ مذاکرات نیز باید با توافق طرفین باشد.

2)‌ در نامه شورای عالی امنیت ملی ایران از بازگشت 1+5 به مذاکرات استقبال شده است که معنای این استقبال در زبان دیپلماسی آن است که وقفه و تاخیر در مذاکرات ناشی از تصمیمات و روش برخورد گروه 1+5 بوده و جمهوری اسلامی ایران با اتکا به مواضع قانونی و خواسته‌های مشروع خود هیچ‌گاه از مذاکرات هراسی نداشته و ندارد.

3)‌ با توجه به نامه 6 ژوئیه جلیلی به اشتون، در این مذاکرات باید پاسخ پرسش‌های سه‌گانه ایران معلوم شود، یعنی مشخص شود موضع طرف‌‌های ما درباره فعالیت‌های هسته‌ای غیر صلح‌آمیز رژیم صهیونیستی چیست؟‌ آیا آنها خواستار توقف فشار بر جمهوری اسلامی ایران هستند یا کماکان مسیر فشار را دنبال می‌کنند؟ و سوم این که آیا آنها به دنبال راه‌حل هستند یا مجازات؟ پاسخ این پرسش‌ها می‌تواند چشم‌انداز آینده مذاکرات را روشن کند.