شهر رمضان

... خارها گل می‌شود

روزه گرفتن را از کودکی تجربه کرده‌ایم. اول روزه‌های کله‌گنجشکی گرفتیم. با پدر و مادر بیدار می‌شدیم و سحری می‌خوردیم و هنگام ظهر افطار می‌کردیم و تا زمان افطار که بعد از اذان مغرب است چیزی نمی‌خوردیم. بعضی وقت‌ها با اصرار از پدر و مادر می‌خواستیم اجازه دهند روزه بگیریم چون فکر می‌کردند بنیه‌مان هنوز آنقدر قوی نشده و ممکن است ضعف کنیم و نتوانیم دوام بیاوریم و مریض شویم، اما به سن تکلیف که رسیدیم اجازه‌مان را از خدا گرفتیم.

دخترها از 9 سالگی روزه گرفتن برایشان واجب می‌شود و پسرها از 15 سالگی، اما پسرها زودتر از این سن شروع به روزه گرفتن می‌کنند. محمد که حالا دانشجوی رشته تاریخ است اولین باری که روزه کامل گرفت را به یاد می‌آورد: «10 ساله بودم که روزه گرفتم. آن سال ماه رمضان در زمستان بود و روزها خیلی کوتاه بود و زود افطار می‌شد. زیاد سخت نگذشت. تشنه نشدم، اما یادم است از کنار شیرینی‌فروشی رد شدم و از بوی شیرینی دلم ضعف رفت و در عین حال خوشحال بودم که می‌توانم مقاومت کنم و خودم را محک بزنم که می‌توانم دربرابر سختی‌ها بردبار باشم یا نه».

او می‌گوید: «روزه گرفتن آدم را صبور می‌کند. تحمل آدم را بالا می‌برد. بخصوص الان که ماه رمضان در تابستان است و آدم بیشتر احساس گرسنگی و تشنگی می‌کند و این سختی‌ که می‌کشد برای تزکیه نفس خوب است».

شیوا 20 ساله که از یک هفته پیش به پیشواز ماه مبارک رمضان رفته، می‌گوید: «بعضی وقت‌ها شده که می‌بینم بعضی‌ها ضعف، بی‌حوصله‌شان می‌کند و بداخلاق می‌شوند و با اطرافیان کمتر مدارا می‌کنند. من زود حواسم را جمع می‌کنم که مبادا گرسنگی در روحیه‌ام تاثیر بگذارد. آدم باید خودش را نماینده روزه‌داران بداند و به این بیندیشد که اگر بداخلاقی کند یا خطایی از او سر بزند به پای روزه‌داران نوشته می‌شود».

برخی افراد به علت بیماری یا علت‌های دیگر نمی‌توانند روزه بگیرند. نباید در ماه رمضان کاری کنیم که به آنها سخت بگذرد. مهدی 22 ساله می‌گوید: «مادر من به خاطر این که زخم معده دارد، نمی‌تواند روزه بگیرد. اگر دیرتر از یک ساعت مشخص غذا بخورد، معده‌اش دوباره شروع به درد گرفتن می‌کند، اما در ماه رمضان به خاطر ما برای ناهارش، غذا درست نمی‌کند چون فکر می‌کند بوی غذا باعث می‌شود ما اذیت شویم. در حالی که رسم روزه‌داری این نیست. اتفاقا اگر ما در معرض بوی غذا باشیم و از خوردن آن نیز دوری کنیم، ثواب بیشتری کرده‌ایم نه این که خودمان را در جزیره‌ای حبس کنیم و بگوییم نباید در آن جزیره آب و غذا باشد چون ما ممکن است دلمان بخواهد. کسی که روزه می‌گیرد نباید عرصه را بر دیگران تنگ کند و فقط به فکر خودش باشد. ما باید به بیماران و به کسانی که نمی‌توانند با ما در لذت روزه گرفتن شریک شوند، احترام بگذاریم و کمتر در این باره خودخواه باشیم».

ماه رمضان بهترین ماه سال است، بهترین فرصت برای به دست آوردن کمال و معنویت؛ ماهی که می‌شود در آن به تقرب رسید و حقایق را آن گونه که هست، نظاره کرد.

در این ماه شریف، روحانیت خاصی بر جسم و روح انسان حاکم است و آدم خاکی به واسطه تاثیر این حالات احساسی آسمانی دارد.

رمضان ماه رحمت و غفران الهی است که دریای بیکران لطف و عنایت حضرت دوست در آن جوشش و تلاطم دیگری دارد.