انواع مختلف درمان‌های ارتودنسی

درمان‌های پیشگیری در کودکان: به طور کلی هدف از این درمان‌ها کمک به رویش طبیعی دندان‌های دائمی یا بهبود روابط فکی نامناسب است. از درمان‌های گروه اول می‌توان به حفظ فضای موردنیاز برای رویش دندان‌های دائمی از سوی فضا نگهدار (SM) در مواردی که دندان‌های شیری به دلایلی مانند پوسیدگی زودتر از موعد از دست رفته‌اند و کاربرد پلاک‌های متحرک برای حرکت دادن مختصر دندان‌های در حال رویش، اشاره کرد و از گروه دوم می‌توان استفاده از دستگاه‌های فانکشنال (در موارد عقب بودن فک پایین) را نام برد.

درمان‌های ارتودنسی ثابت (fixed) در نوجوانان و بالغین جوان: این درمان‌ها باید به وسیله ارتودنسی ثابت (چسباندن براکت روی دندان‌ها) و توسط متخصص ارتودنسی انجام شوند و هدف کلی آنها اصلاح نامنظمی دندان‌ها (با یا بدون کشیدن دندان‌های دائمی) و تا حدی بهبود روابط فکی (در موارد مشکلات مختصر فکی) است.

انجام این درمان‌ها به وسیله پلاک‌های متحرک و توسط دندانپزشکان عمومی (بویژه در موارد کشیدن دندان‌های دائمی) بیشتر از این که به سود بیمار باشد به زیان اوست. امروزه گرایش به استفاده از براکت‌های شفاف یا همرنگ دندان به دلیل زیبایی بیشتر روزبه‌روز بیشتر می‌شود، اما باید گفت این براکت‌ها در مقایسه با براکت‌های فلزی معایبی هم دارند، از جمله افزایش طول مدت درمان و احتمال ترک خوردن مینای دندان در زمان برداشتن آنها از روی دندان.

درمان‌های ارتودنسی و جراحی (ارتوسرجری): در مواردی که ناهنجاری فکی شدید است (بویژه در موارد جلو‌‌بودن فک پایین)، ابتدا بیمار تحت درمان ارتودنسی قرار گرفته و پس از این که دندان‌ها در محل خود مرتب شدند، درمان جراحی فک انجام شده و در نهایت برای تنظیم نهایی دندان‌ها، درمان ارتودنسی بعد از جراحی به مدت چند ماه انجام می‌شود.

درمان‌های ارتودنسی کمکی در افراد میانسال و مسن: هدف از این درمان‌ها قرار دادن دندان‌ها در موقعیتی است که موجب بهبود کیفیت و آسان‌تر شدن سایر درمان‌های دندانپزشکی شود، از این درمان‌ها می‌توان چند مورد اشاره کرد: باز کردن فضای لازم برای قرار دادن ایمپلنت‌های دندانی و مرتب کردن دندان‌ها به منظور کمک به درمان بیماری‌های لثه.

دکتر امین امینیان