زیبایی با تیغ جراحی

بر اساس آمار موجود ‌بیشترین درخواست‌های جراحی زیبایی از سوی زنان 17 تا 26 سال و از قشرهای متوسط تازه به دوران رسیده و متجدد و ثروتمند است که البته از قشر مستضعف هم این درخواست وجود دارد. اما قشر مستضعف با راهنمایی و صحبت‌های جراحان می‌پذیرند این جراحی انجام نشود؛ ولی درخواست‌کنندگان دو قشر دیگر به هر صورتی که شده این جراحی را انجام خواهند داد.

‌گفته می‌شود در ایران 3 هزار نفر به جراحی پلاستیک و زیبایی مشغول هستند، اما فقط 125 جراح پلاستیک و زیبایی، مجوز قانونی از وزارت بهداشت،‌ درمان و آموزش پزشکی دارند.

تبلیغات برای هیچ‌

در شهرهای بزرگ در پشت زیباسازی مبالغه‌آمیز خانم‌ها یک شتاب دیده می‌شود و این مسابقه پرشتاب برای محبوبیت به جامعه سرایت پیدا کرده است. حداقل در طبقه متوسط به بالا، جراحی زیبایی به موضوعی تبدیل شده است که اگر کسی زیر چاقوی جراحی نرفته باشد احساس کمبود می‌کند.

استقبال بیش از حد زنان جوان از جراحی‌های زیبایی که در پی تبلیغات گمراه‌کننده به وجود آمده، نگران‌کننده است، زیرا بیشتر افرادی که برای جراحی پلاستیک به نشانی آگهی‌های گمراه‌کننده مراجعه می‌کنند، از نظر جراحان واقعی زیبایی، نیازی به عمل جراحی ندارند؛ اما این افراد با جراحان واقعی روبه‌رو نبوده‌اند تا درباره زیبایی خود، دچار فرهنگ غلط چشم و هم‌چشمی نشوند؛ بلکه در زمانی طولانی که گرفتار تبلیغات گمراه‌کننده جراحی زیبایی شده‌اند، تقاضاهایی در وجودشان شکل گرفته که آنان را برای این قبیل اعمال با کیفیت پایین و خسارت‌بار، به مطب‌های غیرقانونی اعمال جراحی پلاستیک می‌کشاند.

بر اساس قانون وزارت بهداشت و دستورالعمل سازمان نظام پزشکی، اعمال جراحی در مطب‌هایی که فاقد نور، استریل، متخصص بیهوشی و تجهیزات بوده غیرقانونی است؛ اما در عمل این مطب‌ها به کار خود مشغولند.

کسانی که به این گونه مطب‌ها مراجعه می‌کنند، اغلب اعضای جراحی شده آنان مثل غضروف‌ها و استخوان‌ها دچار آسیب می‌شود و گاهی در چهره این افراد عنصری نامناسب و ناهماهنگ با ترکیب صورت ایجاد می‌شود که دیگر با هیچ عمل جراحی دیگری هم قابل درمان نیست.

اتلاف منابع بیمه‌

منابع بیمه درمان کشور محدود است و در بسیاری موارد برای اعمال ضروری نیز کفایت نمی‌کند. بیشترین شکایت مردم و پزشکان نیز از بیمه‌ها به کمبود منابع مالی بیمه و حمایت‌های ناقص آن برمی‌گردد. اما گاهی همین منابع ناچیز نیز هرز می‌رود. بر اساس قوانین بیمه‌ای کشور سازمان‌های بیمه‌گر تعهدی در قبال اعمال جراحی زیبایی (مگر رفع عیوب مادرزادی) ندارند.

با این حال دیده می‌شود بسیاری با استفاده از دفترچه بیمه اقدام به این کار می‌کنند. متاسفانه برخی پزشکان بیمار خود را در بیمارستان دولتی بستری می‌کنند و با درج عنوان عمل جراحی تیغه بینی (سپتوپلاستی)، جراحی زیبایی (رینوپلاستی) انجام می‌دهند. البته بقیه هزینه عمل را نیز از بیمار نقدا دریافت می‌کنند! با این کار قسمتی از منابع ناچیز بیمه‌ای صرف اعمال بی‌مورد زیبایی می‌شود.

همه‌گیری‌

در جامعه‌شناسی، اصلی وجود دارد که می‌گوید وقتی چیزی در جامعه رواج پیدا کرد، رفته‌رفته حالت همه‌گیری به خود می‌گیرد. اعمال جراحی زیبایی هم ازجمله همین همه‌گیری‌هاست که طرفداران زیادی میان همه اقشار بخصوص جوانان برای خود دست و پا کرده است.

برخی آمارها نشان می‌دهد بیشترین علت درخواست‌کنندگان جراحی‌های زیبایی، چشم و هم‌چشمی است و پس از آن زیباتر شدن و ایجاد اعتماد به نفس، بیشترین علت‌های درخواست‌کنندگان برای این جراحی‌هاست.

برخی نیز استقبال‌ از جراحی‌های‌ زیبایی‌ را نوعی مد اجتماعی‌ می‌دانند. مد اجتماعی‌ رفتار جمعی‌ مکرری‌ است‌ که‌ به‌ اندازه رسم‌ اجتماعی‌ تثبیت‌شده‌ نیست؛ مد اجتماعی‌ ناپایدار است‌ و دوام‌ ندارد. فرد دیروز را زشت‌ و مضحک‌ می‌داند و فردا را نامعقول‌ و ناراحت‌کننده‌ می‌یابد. تنها آنچه‌ را که‌ در زمان‌ حال‌ اتفاق‌ می‌افتد یعنی‌ مد روز را نیک‌ می‌پندارد.

فناوری‌های‌ نوین‌ از جمله‌ اینترنت‌ و ماهواره‌ نیز به‌ گسترش‌ این‌ پدیده‌ کمک‌ می‌کنند. هر مد جدید در آن سوی‌ آب‌ها، طی زمان اندکی به‌ این‌ سو منتقل‌ می‌شود و برای خود بازاری ایجاد می‌کند. بسیاری از مردم نیز بدون آن‌که آگاه باشند گرفتار این بازار می‌شوند. بی‌شک این تحفه غرب برای جامعه ما بود، اما امروز وضع در دنیای سرمایه‌داری نیز دگرگون شده است.

نگاهی گذرا به مقالات درج شده در مجلات اروپایی و آمریکایی نشان می‌دهد که بتازگی جنبشی بر ضد جراحی‌های بی‌مورد زیبایی به وجود آمده است و آنان نگران افزایش بی‌رویه این جراحی‌ها در جامعه خود بخصوص جوانان شده‌اند. امید است همان‌گونه که موج جراحی از اروپا به ایران رسید، موج مخالفت با آن نیز به ایران برسد.

سرمایه‌های از دست رفته‌

شاید تا به‌حال در صفحه حوادث روزنامه‌‌ها خوانده باشید که افراد بسیاری که جان یا زیبایی خود را بر اثر عمل جراحی زیبایی از دست داده‌اند. بسیاری هستند که بینی خود را در فریبی که از آگهی‌های تبلیغاتی می‌خورند، به تیغ یک تکنسین اتاق عمل یا غیرپزشک می‌سپارند و یک هفته پس از آن با بینی نابود شده به دنبال برگشت به وضع قبلی خود هستند. اینان، فقط به اندازه هزینه‌ای که برای این عمل پرداخت کرده‌اند، خسارت ندیده‌اند بلکه ممکن است برای همیشه بینی خود را از دست داده باشند.

هیچ کس هم درباره میلیاردها تومان پول مملکت که هر روز صرف عمل‌هایی می‌شود که اصلا نیازی به آنها نیست، حرفی نمی‌زند. در تهران هر روز به طور متوسط هزار بینی روی تخت بیمارستان‌ها و درمانگاه‌ها عمل می‌شود، در حالی که این تخت‌های بیمارستان‌ها و امکانات و وسایل جراحی باید صرف هزار عمل جراحی ضروری شود.

دلا‌رام شجاعی باغینی