«مشترک محترم» احترام خود را نگه‌دار!

2. اگر درآمد هر روز مخابرات از سرویس پیام کوتاه، با هزینه راه‌اندازی یک مرکز پیام برابری کند، آیا نباید انتظار داشت که با راه‌اندازی یک یا چند مرکز جدید، شاهد ترافیک سنگین ارسال و دریافت پیام نباشیم و با چند بار تلاش برای ارسال پیامک، پیام خطا نبینیم؟ اگر تعداد کانال‌های شبکه برای اطلاع‌رسانی به مشترک، چندین برابر تنها سرویس موجود که مکان‌یاب است (و در تهران هنوز فعال نیست!) باشد  که هست  چرا آن را نباید برای «مشترک محترم» فعال کرد؟ اطلاع از وضعیت آب و هوا، ترافیک و امکانات دیگر کانال‌های شبکه، اگر فعال شوند، بسیاری از مشکلات جانبی ما هم رفع خواهند شد. اگر از امکانات شبکه تلفن همراه باخبر بودیم آیا ترافیکی مثل آن‌چه را در روزهای نوروز و در جاده‌های شمال شاهد بودیم، می‌پذیرفتیم؟ محاسبه کنیم که چند  لیتر سوخت مصرف شد و چقدر وقت تلف شد و چند نفر سرگردان بودند و چه تعداد خودرو در ترافیک متوقف جاده مستهلک شدند...

3. پرتوقع نیستیم ولی انتظار داریم  سازمان‌های دولتی و متولی امر فناوری اطلاعات و ارتباطات تعدادی از دریچه‌های تنگ یا بسته را باز کنند. بخش خصوصی هم نیاز دارد و‌ هم می‌تواند از ابزارها و امکانات موجود، با رعایت ملاحظات ضروری  ‌نه تحمیلی  بهره‌برداری‌های سالم و اقتصادی کند و بخش‌هایی از گره‌های مردم را باز کند.
فقط کافی‌ است در مورد شبکه تلفن همراه و اینترنت نیاز به سرعت و سطح دسترسی بیشتر را باور کنیم. اصلا ای‌کاش به معنای واقعی ما را به جای مشترک محترم به چشم یک «مشتری» نگاه می‌کردند، آن‌وقت معلوم می‌شد که آیا حق با ماست یا ناچاریم برای حفظ احترام‌مان بیشتر نخواهیم!

4. اگر در گذشته دور تصور می‌شد که با آمدن کامپیوتر انسان‌ها دچار مشکل بیکاری می‌شوند، امروز دیگر کسی چنین نمی‌پندارد. چون خلاف آن با هزار و یک دلیل روشن اثبات شده است. روزگار آینده -آینده نه چندان دور- روزگار دانشگری است نه کارگری. کشاورزی و صنعت بیش از گذشته مکانیزه می‌شوند و توسعه گسترده اتوماسیون، همه ما را به سمت کسب و کارهای خدماتی سوق می‌دهد. آیا با این مساله هم می‌خواهیم یک شبه برخورد کنیم یا برایش برنامه‌ای داریم؟

5. وجود بانک‌های اطلاعاتی مزایای بسیاری را به همراه دارد. سازمان‌های مختلف دولتی برای انجام کارهای روزمره‌ خود بانک‌های متعددی را ایجاد کرده یا می‌کنند و آنها را به‌روز نگه‌می‌دارند. کوپن خانوار، کد ملی، کارت سوخت، املاک شهرداری، خودرو، بیمه‌ها، آگهی‌های بازرگانی روزنامه‌ها و ... هر کدام مثال و مصداقی از بانک‌های در حال کار هستند. تعریف پروتکل‌های مناسب برای ایجاد دسترسی‌های ضروری به محتوای این بانک‌ها، تحلیل‌های معناداری را در پی دارد که بدون خدشه‌دار کردن حریم خصوصی افراد، می‌تواند امنیت جامعه را فراهم کند و در بهبودهایی مثل کاهش جرائم مؤثر واقع شود. آیا کسی به ضرورت پل زدن بین این همه بانک اطلاعاتی و وب‌سایت جزیره‌وار فکر کرده است؟ آیا تحلیل‌های عالمانه و بر مبنای اطلاعات ناشی از پردازش داده‌های موثق را جدی می‌گیریم؟