چشم‌در‌چشم آگاهی

در بخش اول، به‌بهانه‌ روز جهانی ایدز، یک گفت‌وگوی خواندنی با آمیتیس رمضانی، رئیس انجمن متخصصین عفونی کشور داشتیم‌؛ گفت‌وگویی روشن و ‌صریح درباره ایدز، HPV و بیماری‌های قابل انتقال در جامعه و این‌که ایدز دیگر آن هیولای ناشناخته‌ دهه‌های قبل نیست بلکه بیماری‌ای است که می‌شود آن را مدیریت، کنترل و از آن پیشگیری کرد، غربالگری انجام داد و درمانش را به‌طور منظمی ادامه داد. 
در همین بخش، یک دریچه روانشناختی هم باز‌کرده‌ایم‌؛ این‌که وقتی عزیزی از خانواده یا دوستان به بیماری سختی مبتلا می‌شود، اولین‌دارو، نوع برخورد ماست. ما باید کنار بیماران باشیم، به آنها امید واقعی بدهیم، ترس را بزرگ نکنیم، اجازه دهیم احساسات‌شان را بروز دهند و شانه‌ امنی برای‌شان باشیم. 
این‌ موارد را نه از یک دیدگاه صرفا احساسی بلکه با یک زبان ساده‌ روانشناختی برای همه قابل درک کرده‌ایم تا یاد بگیریم «چگونه بمانیم، چگونه کمک کنیم و چگونه خسته نشویم.»
در بخش دوم، هوای چرک این‌روزها و مرگ تدریجی‌مان را نشانه رفته‌ایم؛ روزهایی که آلودگی هوا دست ما را از پیاده‌روی، تفریح و گردش کوتاه کرده اما می‌تواند ما را در کنار خانواده به‌ هم «نزدیک‌تر» کند. 
در پرونده امروز گفته‌ایم که در‌خانه‌ماندن یعنی فرصت ساختن سرگرمی‌های خانوادگی سالم، کم‌هزینه و پربازده برای تقویت احوالات روحی. از بازی‌های ساده مثل پانتومیم، شطرنج، حل معماهای گروهی، آشپزی و کتابخوانی جمعی گرفته تا ورزش داخل خانه و حتی خاطره‌سازی با آلبوم‌ها. همه اینها کمک می‌کنند انزوا، به‌جای آن‌که حوصله‌سربر باشد، به «لحظه‌های دسته‌جمعی» تبدیل شود. 
در همین بخش، سراغ دمنوش‌ها هم رفته‌ایم؛ نه از زاویه نسخه‌پیچی پزشکی بلکه از زاویه سبک زندگی.
 البته تاکید کرده‌ایم که دمنوش‌ها صرفا مکمل هستند و جای هوای پاک یا ماسک‌زدن و تامین تهویه مناسب و مراقبت‌های اصلی را نمی‌گیرند اما همین مکمل‌ها اگر هدفمند باشند، می‌توانند روزهای آلوده را «قابل‌تحمل‌تر» کنند. 
ویژه‌نامه این هفته تلاشی است برای این‌که هم بیمار را بهتر بفهمیم و هم از جامعه بهتر محافظت کنیم، هم خودمان را مجهزتر نگه داریم و هم طعم خانه‌نشینی را با خانواده خوش کنیم؛ یک شماره ویژه، پر از زندگی واقعی، اطلاعات درست، خوش‌احوالی‌های کوچک و دست‌های گرمی که کنار هم می‌مانند.