تاریخ مصرف سکوت سازمان ملل

 سخن گفتن از استانداردها و معیارهای دوگانه در قبال سازمان ملل متحد به موضوعی عادی در جهان سیاست تبدیل شده است. در جریان ارسال مهمات آغشته به اورانیوک ضعیف شده به اوکراین (از سوی آمریکا) نیز مقامات سازمان ملل متحد و آژانس بین‌المللی انرژی اتمی سکوت کردند. گویا این سازمان‌ها وظایف و مسئولیت‌های واقعی و ذاتی خود را در قبال هر پرونده‌ای در جهان به یک شیوه خاص تفسیر می‌کنند! بی‌دلیل نیست که بیشتر کشورهای دنیا خواستار اصلاح ساختار سازمان ملل متحد و عملکرد آن هستند.
از کشتار قانا در سال۲۰۰۶(در جریان جنگ ۳۳روزه) گرفته تا انواع جنایاتی که رژیم اشغالگر قدس در غزه و لبنان و جنین صورت داده، جملگی با سکوت سازمان‌های بین‌المللی و در رأس آنها سازمان ملل متحد مواجه شده است. گویا مقامات ارشد این سازمان در قالب دستورالعملی ملموس اما نانوشته، وظیفه دارند در برابر این حجم جنایت و خیانت سکوت کنند. هر سال در ماه سپتامبر، زمانی که مجمع عمومی سازمان ملل متحد برگزار می‌شود، دغدغه‌های مهمی در ذهن جهانیان ظهور پیدا می‌کند. یکی از این دغدغه‌ها اصلاح و بلکه ایجاد تغییر بنیادین در ساختار سازمان‌ملل‌متحد است. دراین‌خصوص معمولاپیشنهادهای زیادی از سوی سران برخی کشورها صورت می‌گیرد اما جریانات ظالم درجهان، ایجادتغییر در این مجموعه را برنمی‌تابند.
در جریان برخی حوادثی که در خاک کشورهای غرب رخ می‌دهد یا حتی در آنچه جریانات مقاومت در دفاع از خود در برابر دشمنان اشغالگر صورت می‌دهند، شاهد ابراز همدردی و حمایت همه‌جانبه سازمان ملل از تل‌آویو هستیم اما گویا غزه و لبنان اساسا اصالت و ارزشی برای این سازمان ندارد! محکوم کردن ظاهری محاصره غزه از سوی دبیر کل سازمان ملل متحد، قطعا کافی نیست. همگان به‌خوبی می‌دانند که رژیم اشغالگر قدس با یک بیانیه ساده، دست از کشتار، تجاوز و نسل‌کشی برنمی‌دارد. متاسفانه سازمان‌های بین‌المللی در پشت‌پرده به تل‌آویو تعهد داده‌اند گامی در راستای مهار کودک‌کشی و وقاحت این رژیم برندارند. این یک امر مسلم بوده و بدیهی است که زمان این رویکرد دوگانه سپری شده است، گرچه آمریکا و رژیم صهیونیستی و متحدان آنها از این روند (انفعال سازمان‌های بین‌المللی در برابر کشتار فلسطینیان) استقبال می‌کنند اما قطعا این روند دیگر نمی‌تواند ادامه پیدا کند. مطالبه‌گری افکار عمومی درخصوص اصلاح ساختار سازمان ملل و متعاقبا تغییر رویکرد آن در قبال بحران‌های بین‌المللی، امروز جدی‌تر از هر زمان دیگری است.