کارگردانان جوان به مراتب بهتر از صاحب نامان

به گزارش جام جم آنلاین، محور اصلی قصه در «ملاقات خصوصی» قاچاق مواد مخدر است و فیلم در خلال یک قصه عاشقانه به معضلات جامعه در این خصوص می پردازد.

شروع فیلم که از غافلگیری مخاطب برخوردار است به خوبی تماشاگر را به داخل فیلم می‌کشد. فیلم پیرامون یک واقعیت تلخ و به شدت کثیف ساخته شده و به جای فرصت طلبی از اتمسفر ذاتا سیاه موقعیت، علاوه بر روایت جزئیات بزه، یک تلخی مطلق را زمینه ایجاد امید مخاطب می‌کند.

در «ملاقات خصوصی» شخصیت‌ها خاکستری‌اند و حتی خلافکاری‌شان هم توجیه منطقی دارد. در واقع «ملاقات خصوصی» نگاهی انسانی به موقعیت‌های انسانی، غیر انسانی و واقعیت موجود در بخشی از جامعه دارد.

بن‌مایه فیلم براساس اشتباهات فرهاد(با بازی هوتن شکیبا ) شکل گرفته است؛ چه‌آنجا که برای طلبی صد میلیونی در چاهی عمیق می‌افتد و چه آنجا که برای رهایی از این چاه به چاه ویل دیگری می‌افتد والخ. فیلمنامه «ملاقات خصوصی» که بصورت مشترک نوشته شده آنقدر منطقی درهم تنیده طراحی شده که اگر بخواهیم به هریک از جنبه های آن بپردازیم خواه ناخواه قصه لو فیلم می‌رود (به قول امروزی ها اسپویل).

با وجود اولین تجربه سینمایی امید شمس، توانایی کارگردان فیلم از یکدست بودن بازی ها در تمام فیلم مشهود است. باوجود حضور بازیگران توانای سینما و تئاتر در این فیلم، کمتر نقشی در فیلم دیده می‌شود که بخواهد خود را بر دیگر نقش ها تحمیل کند و این شامل تمام نقش‌های کوتاه و بلند می‌شود.

بازی هوتن شکیبا پخته تر از گذشته و در خدمت فیلم است. پروانه با بازی پریناز ایزدیار دختری دانا، محکم و فداکار است و هم زمان لغزش‌ها و سادگی های یک دختر تنها و دم بخت را باخود دارد. شاید پروانه گاهی سادگی بیش از حد از خود نشان می‌دهد و گمان به ضعف گره های فیلم برود اما با کمی شناخت از این اجتماع و مطالعه زندگی در چنین اجتماعاتی می توان پروانه هایی از این دست را در دنیای واقعی یافت. دختران معصوم که با وجود اینکه از هوش سرشار و تجربه اجتماعی زیاد برخوردار بودند باز به سادگی دلشان لغزیده و به دام افتادند. فیلمنامه ملاقات خصوصی روایت یکی از همین دختران است که به نظر انتخاب پریناز ایزدیار به عنوان بازیگر این نقش بسیار مناسب نقش از کار درآمده است.

نقش پدر خانواده و برادری که از اوج برنامه قوی‌ترین مردان ایران به ذلت دزدی و موادفروشی افتاده درکنار دیگر شخصیت‌های کنش گرای فیلم جملگی تماشایی هستند.

ریما رامین فر، رویا تیموریان، سیاوش چراغی پور، نادر فلاح و پیام احمدی نیا بازیگرانی هستند که با یک فیلمنامه و کارگردانی و البته دیگر عوامل پشت صحنه به خوبی داستان را تا به انتها پیش می‌برند و مخاطب را تا انتهای قصه باخود همراه می‌سازند.

عجیب است که در سینمای ایران اغلب کارگردانان جوان که اولین آثار سینمایی خود را می‌سازد به مراتب بهتر از کارگردانان کهنه کار صاحب نامان این عرصه ظاهر می‌شوند و صد البته اغلب همین جوانان مستعد به سادگی در ادامه کارنامه هنری خود پا در راه ساخت فیلم های نازل می‌گذارند. امیدواریم در آینده فیلم های خوب دیگر و حتی بهتری از امید شمس ببینیم.