کاهش کیفیت زندگی با اضطراب اجتماعی

نگرانی‌ها افراط گونه، فراگیر، طولانی مدت و برجسته‌تر از نگرانی‌های معمولی و توام با علائم جسمانی مثل سرخ شدن، تعریق، تپش قلب، تنگی نفس، لکنت زبان، سرگیجه، اختلال تمرکز، فراموشی، تنش عضلانی، اختلال خواب و علائم گوارشی هستند.

ژنتیک، ناملایمات دوران کودکی، حمایت یا کنترل بیش از حد والدین، قضاوت شدن‌های مکرر، کم رویی از عوامل زمینه‌ساز اضطراب اجتماعی هستند.

در اضطراب اجتماعی ترس و اضطراب محسوس در یک یا چند موقعیتی ایجاد می‌شود که فرد احتمال ارزیابی دقیق و منفی دیگران را بدهد. به علت این‌که نگران قضاوت و ارزیابی دیگران است از موقعیت‌های اجتماعی کناره‌گیری می‌کند، از صحبت کردن یا خوردن در جمع خجالت می‌کشد. فرد مضطرب دچار ترس مفرط از تحقیر شدن است؛ لذا دچار اختلال در عملکردهایش می‌شود.

اضطراب اجتماعی به دو نوع عمومی و اختصاصی تقسیم می‌شود. در نوع عمومی فرد در همه موقعیت‌ها و فضاها مضطرب می‌شود اما در نوع اختصاصی، فرد در موقعیتی خاص مثل سخنرانی، حضور در رستوران یا صحبت کردن با جنس مخالف و... ‌‌مضطرب می‌شود.

افراد مضطرب به اطمینان خاطر بیش از حد نیازمندند و معمولا دنباله رو دیگران و نامطمئن به خود هستند. اضطراب اجتماعی کیفیت زندگی فرد را به طور چشمگیری کاهش می‌دهد. بعضی از مبتلایان ممکن است هفته‌ها از خانه خارج نشوند یا از بسیاری از موقعیت‌های اجتماعی مانند فرصت‌های شغلی و تحصیلی خود صرف نظر کنند. بنابراین اگر اضطراب اجتماعی درمان نشود، پیامدهای جدی به دنبال خواهدداشت.

اختلال اضطراب اجتماعی ممکن است همراه با افسردگی یا دیگر اختلالات اضطرابی نظیر وسواس فکری ـ عملی همراه باشد. بعضی از افراد برای فرار از این وضعیت به الکل یا سایر مواد اعتیادآور رو می‌آورند.

اختلال اضطراب اجتماعی در زنان دو برابر مردان رخ می‌دهد و معمولا از کودکی یا اوایل نوجوانی شروع می‌شود.
گزینه‌های درمانی شامل کمک به فرد برای ایجاد شیوه‌های سالم‌تر تفکر و رفتار و واکنش مناسب به موقعیت‌های مختلف است که می‌تواند تغییراتی مثبت در ساختارهای مغزی دخیل در پردازش و تنظیم احساسات ایجاد کند.