نگاهی به سفرهای استانی رئیس سینمای ایران/ قطار عدالت سینمایی به حرکت در آمد

سید روح الله حسینی*
«ایران فقط تهران نیست» یک شعار سیاسی بود که در اوایل دهه ۱۳۲۰ سر زبان ها افتاده ‌بود؛ اما امروز، با روی کار آمدن دولت مردمی آیت الله دکتر رئیسی در خرداد ۱۴۰۰ و انتصاب محمد خزاعی یکی از خوشنام ترین سینماگران کشور بعنوان رییس سازمان سینمایی و در ادامه با اقدامات جهادی این مدیر انقلابی که‌ خود از متن سینما و از دورترین شهرستان های کشور به این‌جایگاه رسیده ، این نگاه و این شعار تبلور و عینیت ملموس پیدا کرده است بطوری که در مدت کوتاه مسوولیتش، در کنار توجه به اولویت های سینمای ملی و نیازهای خانواده سینما، هیچگاه از ظرفیت بزرگ سینمای استان ها غافل نشده است.
بر اساس دیده ها و شنیده ها، وی تاکنون در ده استان کم‌ برخوردار بر اساس شاخص های فرهنگی و اجتماعی حضور پیدا کرده‌ و از نزدیک با مشکلات و نیازهای این استان ها و هنرمندان و سینماگران آن آشنا شده است،
سفر رئیس سازمان سینمایی به استان‌های مختلف از جنوب تا شمال و از شرق تا غرب کشور نور امیدی در دل جوانان مستعد فیلمساز شهرستانی روشن کرده است در عین حال در سیاستگذاری موسسات‌ وابسته به سازمان سینمایی هم همین‌نگاه حمایتی به سینماگران استانی را در حوزه تولید فیلم های کوتاه، مستند و سینمایی شاهدیم. به عنوان مثال ساخت پنج فیلم سینمایی اول ظرفیت بالقوه ای است که برای سینماگران استانی پیش بینی شده است.
یا اختصاص بیش از ۷۰ درصد بودجه فیلم کوتاه و ۴۰ درصد بودجه سینمای مستند به شهرستان ها در همین راستا طراحی شده است.
این مدیر درد آشنا ، متعهد و انقلابی که خود سالیان درازی در کسوت تهیه کنندگی سینما حضور داشته است بجای پشت میز نشینی در اتاق محل کارش در میدان بهارستان و نشستن زیر باد کولرهای گازی به استان‌ها و مناطق کم برخوردار که گاهی دمای آن به ۵۰ درجه بالای صفر می رسد می رود تا غفلت های چندین دهه ای مدیران سینمایی و فرهنگی را جبران نماید. کشف استعدادهای نهفته جوانان شهرستانی یعنی قطار عدالت در سینما بعد از چهل سال به راه افتاده است و در مدت کوتاهی ۱۰ استان کشور را درنوردیده است و به این زودی ها قصد توقف ندارد با این عزم انقلابی که در تیم سینمایی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و شخص وزیر پیداست این قطار عدالت فرهنگی و سینمایی‌ حتی، با پرتاب سنگ از سوی عده ای بدخواه و گاها شاه نشین های سینما هم قصد کند شدن ندارد و با یاری خدا به راه خود ادامه می دهد.