هم‌آوایی ایران و ونزوئلا در برابر یکجانبه‌گرایی آمریکا

برقراری ارتباط و توسعه با کشور‌های مستقل و همسو جزو سیاست‌های جمهوری اسلامی در چهار دهه گذشته بوده است. آمریکای لاتین از‌جمله مناطقی بوده که آمریکایی‌ها غالبا آنجا را جزو حیاط‌خلوت خود تلقی کردند و این در‌حالی است که کشور‌های ضد‌آمریکایی زیادی در این منطقه ظهور و بروز داشتند.

ونزوئلا از زمان آقای چاوز و دولت هشتم جمهوری اسلامی سطح روابط خود را با ایران ارتقا داده و در زمان دولت‌های نهم و دهم، این تعاملات به اوج خود رسیده بود، اما متاسفانه در دولت یازدهم و دوازدهم غالب روابط ما با غرب تعریف شد و ما مناطق نفوذ خودمان را در آفریقا و کشور‌های پیرامون و همسایه و آمریکای لاتین کمرنگ کردیم و حتی در برخی از موارد از دست دادیم.

ما الان در بسیاری از ملاقات‌هایی که در سطوح مختلف انجام می‌شود با این سؤال از سوی طرف مقابل مواجه می‌شویم که آیا این تلاش برای از سرگیری روابط و تشکل کمیسیون‌های مشترک از استمرار لازم برخوردار خواهد بود یا خیر. این نتیجه روابطی است که این کشور‌ها با دولت‌های قبل داشتند و با این مساله مواجه شدند که در دوره‌های قبل، مدیران اجرایی با یک لبخند غرب به سمت آمریکا و اروپا متمایل شدند و دوستان خود را آزردند.

آمریکای لاتین جزو مناطقی است که ما در آن دوستان نزدیکی داریم و می‌توانیم منافع زیادی را در این منطقه تعریف کنیم. کشور ونزوئلا علاوه بر این دوستی، جزو کشور‌های فعال عضو اوپک محسوب می‌شود و در همراهی و هم‌آوایی سیاست‌های ما در این نهاد بین‌المللی می‌تواند موثر باشد. همچنین ونزوئلا جزو کشور‌هایی است که مثل جمهوری اسلامی ایران مورد تحریم ظالمانه و یکجانبه آمریکا قرار دارد و مردم این کشور در برابر سیاست‌های سلطه‌جویانه ایالات متحده ایستادگی و مقاومت می‌کنند؛ از این‌رو می‌توان مشترکات فراوانی را با این کشور در‌نظر گرفت.

رفت‌و‌آمد‌های روسای‌جمهور و دیگر مقامات دو کشور قطعا در ارتقا و افزایش سطح روابط دوجانبه تاثیر مثبتی خواهد گذاشت و امیدوارم همان‌طور که رئیس محترم جمهور و وزیر محترم خارجه در اظهارات خودشان به آن اشاره کردند، شاهد گسترش هر چه بیشتر روابط اقتصادی، سیاسی و فرهنگی جمهوری اسلامی ایران و ونزوئلا باشیم.