نامه‌ای به رئیس‌ جمهور منتخب

نوتیفیکیشن‌ های موبایل دختر و پسرتان چپ و راست، «دینگ دینگ» می‌کند و پر است از تبریک‌های پرتعداد دوستان و فامیل که انتخاب شما را به آنها تبریک می‌گویند. اما همین‌طور که چنگال توی دست‌تان روی سر کاهوی سالاد شام انتخاب‌تان فرود می‌آید؛ همین‌طور که در کنار بهترین‌هایتان دارید شام انتخاب‌تان را نوش جان می‌کنید، لطفا التفاتی هم به خانواده چند نفره ما بکنید.

آقای رئیس‌ جمهور آینده!

کاش فکری برای هم‌سن و سال‌های پدر ما ـ آقا فرامرز ـ بکنید که مجبور نباشند برای فرار از خجالت زن و بچه‌شان، در آستانه 70 سالگی تا ساعت ده و نیم شب، توی شهر پرترافیک دودگرفته، دنده چاق کنند. کاش نقشه‌ای داشته باشید برای زن‌هایی مثل مادر من؛ برای پری خانم که تا یک‌سال قبل، حتی در 66سالگی هم برای اثبات علاقه‌اش به شوهر؛ برای این‌که پا به‌پای او بار زندگی را به دوش بکشد می‌رفت آرایشگاه زنانه سر خیابان سوم و به‌خاطر چهارصد هزار تومان در ماه، موهای مشتری‌ها را از روی سرامیک‌های برق افتاده کف آرایشگاه جمع می‌کرد. کاش مثلا در مورد امثال احسان؛ برادر‌بزرگم دو دو چهارتایی کرده باشید.

چون بعد از آن پاپوشی که به ناحق برایش درست کردند، بین سازمان‌های دولتی سرِ نخواستنش دعوا افتاد. البته که عزت دست خداست؛ اما بعد از خالی شدن جیب و رفتن آبروی احسان، سعیده همسرش هم پشتش را خالی و گوشه عافیت را انتخاب کرد.

کاش برنامه‌ای برای «شادی‌های این مملکت که همگی خواهرهای کوچک‌تر من هستند داشته باشید که هیچ پدری از ترس جور نبودن جهیزیه «شادی» خانه‌اش، خواستگارها را رد نکند.»

آقای رئیس‌ جمهور آینده!

معیشت، فرهنگ و اخلاق گمشده‌های امروز این جامعه 80 میلیونی است. در پیشگاه خدای بزرگ قسم‌تان می‌دهم اگر برنامه‌ای برای فقرات یاد شده ندارید، اگر بناست خدای ناکرده، این مردم زجرکشیده و خسته، «خودشان بمالند» یا بالای جنازه عزیزشان یک نفر بگوید «خدا را شکر بیمه بودند»، از همین حالا عطای ریاست را به لقایش ببخشید و با خانواده عزیزتان، به زندگی نرمال خودتان ادامه بدهید که فردای محشر، کار با کرام‌الکاتبین است.

محمد لطفی - روزنامه‌ نگار / روزنامه جام جم