بیم و امیدهای روزهای کرونا زده

ظاهرا اجتماعات شب عید و دیدوبازدیدها و مسافرت‌ها مزید بر علت افزایش انتقال بیماری شده است. حالا خبر می‌رسد که تخت‌های آی.سی.یو در بیمارستان‌های دولتی و خصوصی پرشده است.

عموما بیمارانی که حال عمومی‌شان بحرانی نیست در منزل دوران درمان را می‌گذرانند و مراکز درمانی به‌ضرورت، بیماران اورژانسی را پذیرش می‌کنند.

این یعنی پیک چهارم کرونا قلدرتر از آن چیزی بود که فکرش را می‌کردیم. اگر با همین دست‌فرمان پیش برویم حتما هفته‌های آتی وضعیت سخت‌تر خواهد شد.

بله مردم نباید به مسافرت نوروزی می‌رفتند اما بعد از یک سال خانه‌ نشینی، به‌خصوص برای بچه‌ها، خانواده‌های کلافه و عصبی را ناگزیر به مسافرت کرد.

نباید دیدوبازدیدها برگزار می‌شد اما حجم تنهایی، دلتنگی‌ و در خانه ماندن‌های طولانی باعث شد مردم برای تغییر ذائقه، دیداری تازه کنند.

نمی‌گویم اشتباه و خطا نبود اما بسیاری از ما مجبور به تجربه نوروز پر ریسک شدیم و البته آنهایی هم که باید جلوی مسافرت و تردد مردم را می‌گرفتند، نگرفتند. حالا باید چه کنیم؟ قطعا بازگشت به عقب و مرور سهل‌انگاری‌ها نه دردی را درمان می‌کند و نه شر بیماری را از سرمان کم.

باید یک‌بار دیگر خودمان را پیدا کنیم و بشویم همان جامعه‌ای که آمار مرگ‌ومیرها را دورقمی کردیم. مثل همان زمانی که ورودی‌های بیمارستان‌ها کم شد و میزان ترخیص‌ها بالا رفت.

یک‌بار دیگر گروه‌ های جهادی در آستانه ماه مبارک رمضان پرقدرت و با همه توان و نیرو به میدان جهاد برگردند؛ مثل سال گذشته در دو جبهه سلامت و معیشت.

هم به کمک کادر درمان که خسته این روزهای پرالتهاب هستند بیایند و هم به فکر سبد معیشت و کمک‌های مالی برای خانواده‌هایی باشند که زخم کرونا همچنان بر کسب‌وکار و زندگی‌شان نشسته است.

آن‌سو هم برنامه‌ریزان و مسؤولان تولید واکسن باید سرعت تجاری‌سازی و تولید انبوه را بالا ببرند تا به برکت واکسیناسیون جمعی، ابتلا مدیریت شود اما مهم‌تر از همه در کنار بیم‌هایی که باید، محکم‌تر و جدی‌تر از گذشته به جامعه داد، جامعه به امید نیاز دارد. جامعه‌ای که بیش از یک سال است درگیر کرونا، خانه‌نشینی، ماسک و اضطراب و ابتلاست، نیاز به چشم‌انداز روشن دارد. امید برای مبارزه بهتر و درست‌تر با این ویروس سرکش. ویروس هوشمندی که همان‌جایی لانه می‌کند که ترس، خانه کرده است.

محمد عکاف - عضو شورای سردبیری / روزنامه جام جم