هیچکس پیک جدید را پیش بینی نکرده بود/ دلم ۳ روز استراحت می‌خواهد

در ادامه گفتگوی جام جم آنلاین را با دکتر ماندانا قنواتی، رییس بیمارستان رازی اهواز می‌خوانید:

پیک جدید کرونا چگونه در استان خوزستان آغاز شد؟

اکنون ما با پیک جدید روبرو هستیم. دی ماه آمار کل بستری‌ها در بیمارستان به33 نفر رسید. تعدادی از بخش‌ها را پس از9 ماه مبارزه با کووید تعطیل کردیم و به کادر شاغل آن بخش‌ها را مرخصی دادیم. بخش غیر کووید زنان و مسمومیت مانند پیش از کرونا راه اندازی شد. همچنین برنامه داشتیم تا برنامه‌های جراحی و درمانگاه ارتوپدی را در روزهای بعدی راه اندازی کنیم. تمام کادر بیمارستان از این اتفاق خوشنود بودند. یک ماه به همین شکل گذشت تا اینکه در اوایل بهمن ماه آمار بستری‌هایمان کم کم افزایش یافت تا جایی که از 9 بهمن به شکل واضح روند صعودی بستری‌ها را داشتیم. پیش از این به شکل هفتگی آمار بالا می‌رفت اما اینبار روند صعودی روزانه بود.

چه شد که متوجه ورود کرونای انگلیسی شدید؟

زنگ خطر در سطح کل دانشگاه به صدا درآمد و این احتمال را دادیم شاید این کووید انگلیسی باشد که این حجم از درگیری و آمار ابتلا بالا است. نمونه‌ها را به تهران و انیستو پاستور که فرستادیم متوجه شدیم که این کووید انگلیسی است. آمار به همین ترتیب افزایش پیدا کرد. طبق تجربه پیک قبلی این احتمال را دادیم که تعداد مراجعین و اعزام به بیمارستان‌های معین کمتر باشد اما آنقدر روند صعودی شدیدی داشت که ما در عرض یک هفته، بخش‌هایی که درنظر گرفته بودیم را تخلیه و به سایر بیمارستان‌ها اعزام کردیم و در عرض یک هفته کل بیمارستان زیربار این پیک جدید رفت.

درحال حاضر چند تخت به بیماران کرونای انگلیسی اختصاص دارد؟

نمونه تمام بیماران را نمی‌توانیم به انیستو پاستور برای تشخیص کووید انگلیسی بفرستیم. وقتی یک امری با قدرت سرایت بالا شیوع پیدا می‌کند؛ یعنی اکثرا از نوع کووید انگلیسی است. هنگامی که اکثر نمونه‌های ارسال شده کووید انگلیسی باشد، پس این فرضیه پیش می‌آید؛ آن چیزی که در خوزستان درحال شیوع است، کووید انگلیسی است. آن چیزی که قرار است در سایر کشور نیز بچرخد هم با همین فرضیه جلو می‌رود. به همین خاطر است که هشدارها بیشتر شده و از مردم می‌خواهند که زنجیره سرایت را با نرفتن به دورهمی، مسافرت و امور دیگر، قطع کنند. اگر زنجیره همینگونه ادامه پیدا کند، تمام استان‌ها مانند خوزستان درگیر می‌شوند و تمام کشور درگیری وسیعی خواهد داشت.

آمار صعودی درگیری با کووید در این پیک به چه شکل است؟

در عرض یک هفته آمار از 70 نفر به 170 و سپس به 230 نفر رسید. پس از آن بیمارستان‌های معین را یکی یکی وارد مدار کردیم. به گونه‌ای که هفته‌ای 150 تخت در بیمارستان‌ها افزایش می‌دادیم. بیمارستان امام که یک طبقه را به درمان بیماران کووید اختصاص داده بود در عرض چند روز 150 تخت پر شد. روز گذشته نیز با فوریت، بیمارستان امام یک طبقه دیگر نیز به درمان کووید اختصاص داد و بیمارستان گلستان هم 50 تخت ویژه و جنرال. طبق اعلام این دو بیمارستان از 110 تختی که آماده شده بود در عرض یک صبح تا ظهر 60 نفر اعزام شد. این روند وحشتناک است. تریاژ بیمارستان ما بالای 300 است و زیر200 برای ما رویایی است.

وضعیت بیمارانی که مراجعه می‌کنند عموما به چه شکل است؟

بیمارانی که در این هفته مراجعه می‌کنند بدحال‌تر هستند و دیرتر به بیمارستان می‌آیند. چرا که فکر می‌کنند این سرماخوردگی است. امروز بیمار 29 ساله‌ خانمی آمده بود که می‌گفت 10 روز است که فکر می‌کند سرما خورده است. به قدری این خانم بی‌حال بود که قدرت صحبت نداشت. وقتی ویزیت شد فهمیدیم درگیری ریه شدید است و اکسیژن خون او پایین. مردم ما اگر در همان دو روز ابتدایی درگیری به بیمارستان و پزشک مراجعه کنند، به نفع خودشان و سلامتی‌شان است چرا که سریعتر درمان می‌شوند. چیزی که الان درحال مشاهده آن در سطح استان هستیم این است که درگیری کرونا میان خوزستانی‌ها، خانوادگی شده است. در پیک‌های قبلی یک یا نهایتا دو نفر از اعضای خانواده درگیر بودند اما در پیک جدید، در همان چند روز اول تمام اعضای یک خانواده به کرونا مبتلا می‌شوند. و هیچ فرقی میان جوان و مسن در درگیری و شدت آن نیست. بیمارانِ بدحالِ فعلی‌مان جوان‌ها و میانسالان است و اگر بیمارِ کهنسالی داشته باشیم که درگیری شدیدی داشته باشد، عموما بخاطرِ نقصِ ایمنی اوست. ما بیمارانِ کهنسالِ بسیاری داشتیم که از جوانترها وضعیت عمومی بهتری داشتند.

بیمار بستری شده از سایر استان‌ها در بیمارستان رازی داریم؟

درحال حاضر نداریم اما در دوره‌های قبل از ایلام و لرستان داشتیم. اکنون تمام پذیرش‌ها از استان خوزستان است.

در طول این یکسال، در بیمارستان نیرویی داشتید که خسته شده باشد و از شرایط گلایه کند؟

بله. مخصوصا اکنون که نزدیک عید است هیچکس فکر نمی‌کرد که موج جدید آغاز و اوضاع بدتر شود. در یک ماه اخیر بچه‌ها بسیار خسته شده‌اند اما با صبوری آن‌ها را آرام می‌کنیم. شب گذشته که کنار کادر بودم آن‌ها را به صبوری دعوت می‌کردم. این حقیقت وجود دارد که فشاری که اکنون روی مجموعه ما وجود دارد، دو تا سه برابر پیک‌های قبلی است. وقتی فشار کار بیشتر باشد، مشکلات و درگیری‌ها نیز بیشتر است. اما وقتی مجموعه مدیریت را مانند سایر کادر پای کار باشند، دلگرمی و قوت قلب می‌گیرند. مدام به بچه‌ها می‌گویم من هم در این فشار کار کنارتان هستم و این بار را که به مقصد برسانیم همگی به یک استراحت طولانی مدت می‌رویم. این شرایط برای همه سخت است اما قطعا خواهد گذشت.

کمبودهای بیمارستان درحال حاضر چیست؟

بیمارستان رازی از سوی دانشگاه به شکل ویژه‌ درنظر گرفته می‌شود. در ابتدای کووید هر کمبودی بود به صورت فوری برطرف شد. در هر بخش که احتمال کمبود می‌دادیم از پیش، آن‌ها را برطرف کردیم. یک مدت به دلیل حجم بالای بیماران بستری شده، کمبود اکسیژن داشتیم اما سریعا اکسیژن تامین و دستگاه‌های اکسیژن ساز به5 دستگاه ارتقا پیدا کرد. یک دستگاه اکسیژن ساز جدید را در همین هفته اضافه کردیم تا حتی درگیری‌های چند دقیقه‌ای هم نداشته باشیم. همچنین تا حدودی نیرو اضافه شد و باز هم قول اضافه شدن نیرو گرفتیم چرا که حجم کار نیروهای فعلی بالا است. با این وجود کمبود پرسنل در همه بخش‌ها هست و مواقعی پیش می‌آید که بچه‌ها دلی کار را پیش می‌برند. از پزشک گرفته تا کادر خدماتی و پشتیبانی؛ همه فراتر از شرح وظایفشان و توانشان درحال خدمت رسانی هستند.

پیک جدید را به طور کلی چطور ارزیابی می‌کنید؟

این پیک، شرایط ویژه‌ای دارد. در برخی ساعات مانند شبِ گذشته در اورژانس بیمارستان، بچه‌های اورژانس واقعا دیگر توان نداشتند. من پیک‌های گذشته را هم تجربه کردم اما این پیک فراتر از توان همه است و بچه‌ها تنها با صبوری درحال گذراندن اوضاع هستند.

شما مادر هستید؛ فشار کار این یکسال خللی در انجام وظیفه‌تان وارد نکرد؟

قطعا خلل پیش آمده است و اگر بگویم نه یک امری را پنهان کرده‌ام. اگر درون خانواده‌ام با من همکاری نشود و شرایط را نپذیرند، نمی‌توانم در بیمارستان موثر واقع شوم. اولین آسیبِ عدم حضورم، افت تحصیلی فرزندانم بود. در بهمن ماه یکی از فرزندانم افت شدید تحصیلی داشت و این امر باعث شد تا از طریق مدرسه اقداماتی انجام دهم. اما با این وجود شرایطم را تا گذارندن بحران، پذیرفته‌اند. مادر در خانواده یک نقش دارد و پدر یک نقش دیگر و این امر غیرقابل انکار است که هیچکدام نمی‌توانند به طور کامل، جای خالی همدیگر را پر کنند. بسیاری از وقت‌ها که به حضورم در خانه نیاز بود، همسرم جبران می‌کرد اما باز هم فرزندان در خانه نظارت می‌خواهند و نقش مادر چیز دیگری است.

خستگی‌ام را با به آغوش کشیدن فرزندانم از تنم خارج می‌کنم. اعضای خانواده‌ام این شرایط را پذیرفته‌اند هر چند دلتنگی هست اما وقتی شرایط را توضیح می‌دهم و به آن‌ها می‌گویم در بیمارستان به من احتیاج دارند، کنار می‌آیند.

 به نظر شما در شرایط فعلی بیمارستان رازی، تفاوتی بین مدیریت یک زن با مدیریت یک زن هست؟

انجام دادن کار، فرقی بین زن و مرد ندارد. تفاوت تنها در انگیزه و احساس مسئولیت است. در اینجا هیچ تفاوتی بین زن و مرد نیست و هرکس دیگری اگر باشد اما بدون انگیزه و احساس مسئولیت عمل کند، کار پیش نمی‌رود. این واقعیت وجود دارد که ما بانوان در محیط کار محدودیت داریم اما با همین محدودیت‌ها باز هم میزان تاثیرگزاری باید بالا باشد.

در شرایط فعلی من نقش مادر بودنم را ارتباط تلفنی با فرزندانم ایفا می‌کنم اما اگر مرد باشد قطعا آنقدرها دغدغه خانه را نداشت. هر چند این ارتباط تلفنی کم است ولی چیزی است که در شرایط کنونی از دست من برمی‌آید.

این روزها بیشتر از همه چه چیزی دلخواهتان است یا چه آرزویی دارید؟

دوست دارم مثلِ روزهای پیش از کرونا سفر بروم. حتی اگر شده برای 3 روز. اما دیگر همین امر هم می‌ماند برای روزهای رهایی از کرونا و استراحتمان.

ممنون که وقتتان را در اختیار ما قرار دادید.

گزارش از زینب مرزوقی، جام جم آنلاین خوزستان.