رازهایش را به ستارگان می‌گوید

نماز لیله‌الدفن مهرداد پسر عبدالحسین هم خوانده شد و بخشی از خاطرات شیرین مشترک ما به تلخی در آغوش خاک سرد آرمید.

  «دیگر تمام شد.»

 «همیشه پیش از آن‌که فکر کنی اتفاق می‌افتد

 باید برای روزنامه تسلیتی بفرستیم.»

...فضای مجازی، فیلم‌ها، عکس‌ها، صفحات مجله و روزنامه‌ها، حضور مؤثر در جام ملت‌های آسیا ۱۹۹۶ امارات، خاطره توپ‌ربایی زیبای مهرداد میناوند و سانتر دقیق او برای به ثمر رسیدن گل تساوی تیم ملی ایران در بازی رده‌بندی جام ملت‌ها مقابل کویت، آن گل معروف به تایلند، جام‌جهانی ۱۹۹۸ فرانسه و...

همیشه همین‌طور است. وقتی ستاره‌ای روی زمین خاموش می‌شود، همه رجوع می‌کنیم به حافظه‌ تاریخی‌مان. خاطرات و نوستالژی روزهایی که هر کدام یا همه از آن عزیز به سفر رفته داریم. مهرداد میناوند در میان آن نسل طلایی ستاره‌های ملی، در لذت شادی‌های ما با تماشای گروهی فوتبال، در هیجان روزهای نوجوانی روی دیوار اتاق خیلی‌ها و نه فقط در خاطرات سرخ ما، بلکه در حافظه پای چپ و راست بسیاری از جوانانی بود که بعد از دیدن فوتبال آن نسل می‌خواستند شبیه او و دوستانش باشند.  حالا که شماره ۲۵ محبوب ما رفته است و با ناباوری مرور می‌کنیم داستان نه چندان بلند زندگی‌اش را، در می‌یابیم که او عجله داشته است. پرسپولیس، تیم‌ملی جوانان، بزرگسالان، روزهای درخشش در آسیا، راهیابی به فوتبال اروپا و آن‌ کفش‌هایی که در ۳۱ سالگی آویزان کرد. زندگی خلاصه، کوتاه و مفید و این پایان در ۴۵ سالگی. آن‌قدر ناگهانی که زبان به خداحافظی نمی‌چرخد و ما در این سال کرونا به خودمان تسلی می‌دهیم که او به گفته خودش در یکی از آن فیلم‌های فضای مجازی حجرالاسود را بوسیده است، در سر شوری داشته، به اوج آسمان بازگشته و حالا دارد رازهایش را به ستارگان می‌گوید.

آرزو قنبری - گروه ورزش / روزنامه جام جم