ارسال نفتکش به ونزوئلا آینده نگری بود

ارسال کشتی های حامل بنزین از ایران به سمت ونزوئلا چند دلیل داشت. ونزوئلا، ایران و کره شمالی در مخالفت با سیاست های آمریکا در یک جبهه قرار دارند. در این مورد سیاست ها بر منافع اقتصادی می چربد. می توان این مساله را شرح و بست داد. چون این سه کشور تحت تحریم های شدید آمریکا قرار دارند و از این منظر می توانند جبهه واحدی تشکیل بدهند و تاثیر گذاری سیاسی داشته باشند. وقتی آمریکا سعی می کند جبهه ای واحد و ائتلافی جهانی تشکیل بدهد ایران نیز می خواهد بنزین مازاد خود را بفروشد ولی بسیاری به دلیل تحریم های آمریکا خواهان آن نیستند و یا نمی توانند در مقابل آن پرداختی داشته باشند. ایران در این صادرات پرچم خود را برافراشت و کاروانی از طریق کانال سوئز و دریای مدیترانه به اقیانوس اطلس فرستاد و در مقابل چشم آمریکایی ها وارد آب های ونزوئلا شد این نشانه ای از نگاه ایران به تهدید های آمریکاست و این پیام را به همراه دارد که ما وقتی به تهدیدات آمریکا نمی گذاریم و نشانه ای از قدرت است. این مساله برد سیاسی است و می تواند تاثیراتی جانبی به همراه داشته باشد و حتی بر ارتباطات اقتصادی ایران و اروپا نیز تاثیر بگذارد. به نوعی می توان گفت این مساله نوعی آینده نگری بود. دولتمردان ایران هنوز چشم به اروپا دوخته اند و به صنعت و تکنولوژی اروپا توجه دارند و اگر راه باز شود ایران، چین و روسیه را نمی پسندد و روشنفکران ایران نیز بیشتر اروپا را مرجع می دانند. از این نظر ایران می تواند با اروپا کار کند و به نظر من راهی باز شده است.

 

هر دولتی در این زمنیه و یا هر زمینه ای دیپلماسی راهبرد و راهکار دارد ایران نیز از این موضوع مستثنا نیست. راهبرد چگونگی دور زدن تحریم ها و یا شکستن تحریم است. آمریکا باید پی ببرد که حتی با شدت گرفتن تحریم نیز نمی تواند ایران را به پای میز مذاکره بکشاند. لذا باید قدم به قدم در این جهت پیش بروند. استراتژی ایران در این شرایط باید جهت دادن به منابع در مسیر ایجاد کار و تولید باشد. باید همین منابع محدود به بخش ساختمان هدایت شود امروز کشور نیاز مبرمی به ساخت و ساز و مسکن دارد. قیمت مسکن بسیار سرسام آور است و دسترسی افراد به مسکن بسیار محدود شده است. و در این بخش نیاز فوق العاده ای وجود دارد. رونق در این بخش اشتغال زا است و نیاز مسکن در جامعه را برطرف می کند. دومین مساله بالا بردن دیوارهای تعرفه است تا آنچه امکان تولید آن در داخل وجود دارد وارد نشود و یا به قیمت گزافی وارد شود زیرا اگر هدف جهش تولید مدنظر ما باشد باید در این مسیر قرار بگیریم و جلوی قاچاق و واردات بی رویه گرفته شود. تولید داخل به معنای ایجاد اشتغال است و استراتژی دولت باید حول محور این دو موضوع در گردش باشد. و تولید و ایجاد اشتغال را در کانون توجه خود قرار بدهد.

علی اصغر زرگر تحلیلگر مسائل بین الملل