فراموش‌نشدنی‌ترین مسابقات فوتبال که می‌توانید آنها را در قرنطینه تماشا کنید (+تصاویر)

به گزارش جام جم آنلاین از ایرنا، فوتبال فقط یک ورزش معمولی نیست. حتی یک ورزش پرطرفدار هم نیست. فوتبال خود زندگی است.

حقیقتی انکارناپذیر و فلسفه‌ای پیچیده که دوست‌داشتنش قلب بزرگی هم نمی‌خواهد. فوتبال فراتر از سیاست‌ها، رنگ‌ها، نژاد‌ها و جنسیت‌ها به زیباترین پدیده‌ای تبدیل شده که می‌تواند مردم سراسر دنیا را به یکدیگر نزدیک‌تر کند. ورزشی که برای بسیاری از هوادارانش صرفا یک سرگرمی نیست، یک دلیل برای زنده‌بودن است.

این روز‌ها فوتبال به حاشیه دنیا کشیده شده و هیچ نشانی از جذابیت‌های خارق‌العاده‌اش نمی‌شود. چراکه حدود یک ماه پیش، لیگ‌های معتبر اروپایی متوقف شدند. پس از آن هم نوبت به سایر لیگ‌های دنیا رسید تا برای مدتی نامعلوم تعطیل باشند.

ویروس کرونا، فوتبال را برای مدتی نامعلوم فلج کرده و حالا مشخص نیست چه زمانی می‌توانیم به تماشای دوباره یک نود دقیقه نفس‌گیر زنده بنشینیم.

اما این روز‌های خسته‌کننده قرنطینه خانگی، یک فرصت بی‌نظیر برای تماشای مسابقات تاریخی فوتبال است که احتمالا آن‌ها را تماشا نکرده‌اید.

مسابقاتی از دل تاریخ فوتبال که هزاران روز از به صدا درآمدن صدای سوت پایانشان گذشته است. آن‌ها به اندازه یک فیلم اکشن سرشار از هیجانی تمام‌نشدنی هستند.

در این سفر تاریخی، می‌توانید تعدادی از فراموش‌نشدنی‌ترین مسابقات تاریخ فوتبال که در میان صفحات سرگذشت این ورزش خاطره‌انگیز گم شده‌اند را پیدا کنید.

در ادامه به معرفی تعدادی از فراموش‌نشدنی‌ترین مسابقات تاریخ فوتبال می‌پردازیم که می‌توانید آن‌ها را در قرنطینه تماشا کنید.

مجارستان - انگلستان؛ سال ۱۹۵۳

در دهه ۵۰، فوتبال مجارستان روز‌هایی تاریخی را تجربه می‌کرد. آن‌ها در تاریخ ۲۵ نوامبر ۱۹۵۳ در ورزشگاه ومبلی شهر لندن مهمان تیم ملی انگلیس شدند.

این بازی دوستانه، اما چندان دوستانه نبود. انگلیسی‌ها از سال ۱۹۴۹ در خانه شکست نخورده بودند و این دیدار قرار بود یک چالش بزرگ برای آن‌ها باشد.

چراکه مجارستان نه تنها قدرتمندترین تیم ملی آن روز‌های فوتبال را در اختیار داشت بلکه قهرمان المپیک هم بود.

بیش از ۱۰۰هزار نفر در ورزشگاه ومبلی حاضر شدند تا موفقیت تیم ملی کشورشان را جشن بگیرند اما انگلیسی‌ها با نتیجه باورنکردنی ۳-۶ رقابت را واگذار کردند.

مطبوعات ورزشی انگلستان از این دیدار به عنوان «بازی قرن» یاد می‌کنند. این باخت سنگین، فدراسیون فوتبال انگلیس را مجاب کرد تا توجه بیشتری به تیم‌های ملی داشته باشد.

برزیل-ایتالیا؛ سال ۱۹۸۲

آخرین بازی گروه سوم از دومین مرحله گروهی جام جهانی ۱۹۸۲ اسپانیا یکی از زیباترین مسابقات تاریخ فوتبال است.

در جام جهانی ۱۹۸۲ و برای آخرین بار، مسابقات جام جهانی در دو مرحله گروهی برگزار شد تا این مسابقه شکوهمند، برای همیشه در دل تاریخ باقی بماند.

صدای سوت آغاز این رقابت در تاریخ ۵ جولای ۱۹۸۲ در بارسلونا شنیده شد. با وجود تلاش‌های سوکراتس و فالکائو در پیراهن تیم ملی برزیل، در نهایت این پائولو روسی بود که موفق شد با سه گل برزیلی‌ها را شکست دهد.

فرانسه-برزیل؛ سال ۱۹۸۶

چهار سال پس از ناکامی برزیلی‌ها در رسیدن به عنوان قهرمانی جام جهانی ۱۹۸۲، آن‌ها به مکزیک سفر کردند تا شانسشان را برای کسب مدال طلا دوباره امتحان کنند اما فرانسه با ترکیبی پرمهره در مسابقات حاضر شده بود و رقیب آن‌ها در مرحله یک چهارم نهایی شد.

اگرچه در ابتدا «کارکا» موفق شد دروازه فرانسوی‌ها را باز کند، اما «میشل پلاتینی» پیش از پایان نیمه نخست، بازی را به تساوی کشاند.

این رقابت تماشایی ترکیبی از زیباترین دستاورد‌های فوتبال است؛ شوت‌های خیره‌کننده، موقعیت‌های از دست‌رفته باورنکردنی و دفاع‌های جانانه. اما دو تیم در ادامه فرصتی جدی برای گلزنی نداشتند تا بازی به ضربات پنالتی کشیده شود.

در پنالتی‌ها، اگرچه «پلاتینی» شانسش برای گلزنی را از دست داد، اما هم‌وطن او «لوییز میگوئل فرناندز تولدو» موفق شد از ناکامی برزیلی‌ها استفاده کند و تیم ملی کشورش را به مرحله نیمه نهایی برساند.

آث میلان-بارسلونا؛ سال ۱۹۹۴

هجدهم مه ۱۹۹۴ برای هواداران آث میلان یک روز فراموش‌نشدنی است. روزی که شاگردان فابیو کاپلو موفق شدند برای پنجمین بار، قهرمانی اروپا را جشن بگیرند.

اگرچه مسیر آن‌ها برای رسیدن به دیدار پایانی سخت و طاقت‌فرسا بود، اما فینال، آسان‌تر از آن رقابتی بود که انتظارش را می‌کشیدند. بارسلونا به عنوان شگفتی‌ساز آن روز‌های فوتبال اروپا، در فینال با چهار گل به آث میلان باخت.

منچستریونایتد-بایرن مونیخ؛ سال ۱۹۹۹

فینال آخرین دوره لیگ قهرمانان اروپا در قرن بیستم می‌تواند معجزه قرن لقب بگیرد. دیداری باورنکردنی که تقریبا همه ویژگی‌های یک مسابقه فوتبال فراموش‌نشدنی را دربرمی‌گیرد.

پیش از رسیدن بایرن مونیخ و منچستریونایتد به دیدار نهایی، هر دو تیم در مرحله گروهی با یکدیگر هم‌گروه بودند و هر دو دیدار آن‌ها با نتیجه تساوی به پایان رسیده بود. دو غول آن روز‌های فوتبال اروپا، گام به گام رقبای خود را شکست دادند و در فینال دوباره برابر یکدیگر قرار گرفتند.

این دیدار، اما نمی‌توانست بدون برنده به پایان برسد. با این حال دلیلی هم برای طولانی‌شدن آن وجود نداشت. «ماریو باسلر» در همان دقیقه ابتدایی مسابقه، بایرن مونیخ را پیش انداخت و این برتری تا ثانیه‌های پایانی مسابقه هم برقرار بود اما تعویض‌های طلایی «الکس فرگوسن» سرمربی افسانه‌ای منچستریونایتد، ورق منچستری‌ها را برگرداند.

«تدی شرینگهام» و «اوله گونار سولسشر» در وقت‌های اضافی پایان بازی، منچستریونایتد را پیش انداختند تا مدال طلایی بایرنی‌ها در کمتر از سه دقیقه به مدال نقره تبدیل شود.

موناکو-رئال مادرید؛ سال ۲۰۰۳

موناکو، باشگاه فوتبالی در پادشاهی موناکو در جنوب فرانسه است که باتوجه به مساحت کوچک این کشور، همیشه در فوتبال فرانسه حاضر بوده و یک تیم فرانسوی شناخته می‌شود. آن‌ها در فصل ۰۴-۲۰۰۳ فوتبال اروپا به معجزه‌ای فراموش‌نشدنی تبدیل شدند.

شاگردان دیدیه دشان در یک فصل خارق‌العاده ابتدا به عنوان تیم صدرنشین از گروهشان صعود کردند، اما در مسیر صعود به فینالی که می‌توانست نخستین قهرمانی آن‌ها در لیگ قهرمانان اروپا را قطعی کند، باید مقابل رئال مادرید آماده‌ای قرار می‌گرفتند که به معنای واقعی کلمه یک چالش بزرگ بود.

آن‌ها در بازی رفت و در شهر مادرید، با نتیجه ۲-۴ به ترکیب پرمهره‌ای که «زین‌الدین زیدان» و «رونالدو» را هم در اختیار داشت، شکست خوردند. اما در بازی برگشت، «فرناندو موریینتس» با یک درخشش فراموش‌نشدنی باعث شد موناکویی با نتیجه ۱-۳ برنده شوند و رئال مادرید قدرتمند را از لیگ قهرمانان اروپا حذف کنند.

«موریینتس» آن روز‌ها بازیکن رئال مادرید بود و حضور قرضی او در موناکو، مانند شمشیری در قلب هواداران مادریدی فرو رفت.

برزیل-آلمان؛ سال ۲۰۱۴

جام جهانی ۲۰۱۴ فرصتی بود برای برزیلی‌ها تا پس از ۱۲ دوازده سال دوباره طعم شیرینی قهرمانی را بچشند.

آن‌ها میزبان مسابقات بودند و همین اتفاق کافی بود تا انتظارات از شاگردان «لوییز فیلیپه اسکولاری» به بالاترین سطح خود برسد اما حقیقت تلخی که مردم برزیل از آن فراری بودند، آن بود که تیم ملی این کشور ترکیب قدرتمندی برای رسیدن به فینال نداشت.

تیم ملی برزیل در حال تغییر نسل بود و بسیاری از بازیکنان لیست ۲۳ نفره آن‌ها برای میزبانی از جام جهانی، تقریبا در سال‌های پایانی دوران بازیگری خود بودند.

برزیلی‌ها به سختی از گروهشان به عنوان صدرنشین صعود کردند و برای صعود به جمع هشت تیم نهایی، به ضربات پنالتی متوسل شدند تا شیلی را شکست دهند.

در مرحله یک چهارم نهایی، کلمبیا هم رقیب چالش‌برانگیزی برای برزیل بود، اما صعود آن‌ها به نیمه نهایی را غیرممکن نکرد. جایی که داوید لوییز و دوستانش باید میزبان آلمان قدرتمندی می‌شدند که یکی از بهترین تیم‌های تاریخش را به برزیل فرستاده بود.

از «مانوئل نویر» درون دروازه تا «مسوت اوزیل» و «میروسلاو کلوزه» در خط میانی و خط حمله؛ آلمانی تا دندان مسلح به برزیل سفر کرده بودند و رویایی به جز قهرمانی نداشتند.

رقابت نیمه نهایی در ورزشگاه مینرائو شهر بلوهوریزنته آغاز شد و سکوها، یک‌صدا شعار‌های برزیلی را ساطع می‌کرد اما برزیلی‌ها از همان ابتدا سلاح‌هایشان را نشان دادند و در سی دقیقه نخست بازی، چهار بار دروازه میزبان را گشودند.

در پایان نیمه نخست، برزیل با اختلاف ۵ گل بازنده بود. برزیلی‌ها در کمتر از یک ساعت، رویای قهرمانی در جام جهانی را با رویای فرار از یک شکست تاریخی معاوضه کردند اما نیمه دوم، هنوز آغاز نشده بود. «آندره شورله» برای دو بار دروازه برزیلی‌ها را گشود تا یک تحقیر فراموش‌نشدنی به برزیلی‌های عاشق فوتبال تقدیم شود.

گل دقیقه نود «اسکار» هیچ دردی از غم سنگین مردم برزیل دوا نکرد تا آن‌ها با نتیجه باورنکردنی ۱-۷ در سرزمینی که عاشقانه دوستش داشتند، تحقیر شوند.

با این نتیجه، شاید پیش‌بینی قهرمانی آلمان و شکست دوباره برزیلی‌ها در مسابقه رده‌بندی چندان هم دشوار نباشد.