آقا قلدره هم رفت

بزرگ‌ترین داور ایران، بازی‌هایی را در جهان فوتبال سوت زده بود که حضور در آنها رویای دست‌نیافتنی فوتبال ماست. از فینال جام باشگاه‌های جهان و جام کنفدراسیون‌ها تا فینال المپیک و رده‌بندی جام جهانی.
او آن‌قدر در این فوتبال قد کشید که به یکی از معرفه‌های فوتبال ایران تبدیل شد؛ اما با افتخار داوریمان آن‌قدر بدرفتاری کردیم که مجبور به ترک ایران شد. هنوز یادمان نرفته برای هر قضاوتش چه حملاتی را تحمل می‌کرد و چه مصاحبه‌های آتشینی را تاب می‌آورد. مصاحبه‌هایی که فضای بدون فیلتر و نشسته مجازی را برای هر توهینی تحریک می‌کرد. فضایی که متاسفانه به دلیل نبود چارچوب‌ها و گمنام‌بودن صورت و سیرت آدم‌ها، اختیاردار فوتبال ما هم شده و هر بلایی دلش بخواهد بر سر فوتبال ما و سکوها و ورزشگاه‌هایش می‌آورد.
فغانی که در این فوتبال، «آقا قلدره» خطابش می‌کنند، اما در بیرون از ایران او را به نام جواهر داوری جهان می‌شناسند،حالا به نقطه‌ای رسیده که ترجیح می‌دهد از میان عشق و خانواده، دومی را انتخاب کند.او برای حضور در میدان فوتبال به اندازه کافی توهین شنید و خانواده‌اش هم به اندازه کافی صبوری کردند. علیرضا فغانی مرد استثنایی داوری ما بود؛ اما بی‌تردید آخرین داور ما نخواهد بود که از توهین و فشار مافیاها خسته می‌شوند و می‌روند.
در میان هزاران پیام زشت کانال‌های تلگرامی به اصطلاح هواداری که فرهنگ و هویت فوتبال ما را نشانه رفته‌اند، جای یک پیام خالی است که «کسی باید پیدا شود که فوتبال ایران را نجات دهد». کسی که ایران را بیشتر از خودش دوست داشته باشد و به این اسب افسار‌گسیخته، دهنه بزند تا شاید فوتبال ما هم روی ریل احترام قرار بگیرد تا آدم‌هایش اینقدر بی‌پروا به هم توهین نکنند.
آقا قلدره رفت تا آنها که حضور این داور جهانی آزارشان می‌داد، راحت‌تر نفس بکشند. چقدر تلخ است که بدانیم فغانی سرمایه بزرگ ماست و برای رفتنش، با شادی دست تکان بدهیم و برای رفتنش هورا بکشیم.

علی جوادی

ورزش