قول زور

مفسران مصادیق زیادی را درباره قول زور مطرح کرده‌اند؛ از جمله آنها این‌که:

«قول زور» نوعی همزبانی و وحدت گفتار با مشرکان است.

«قول زور» سخن باطل و بی مبنا، نا حق و خارج از حد اعتدال است.

«قول زور» سخن دروغ است که بر زبان رانده می‌شود.

«قول زور» شهادت به باطل است.

«قول زور» سخن منافقانه‌ است.

«قول زور» سخنی است منافقانه و برای تخریب وجهه رهبر الهی امت.

«قول زور» سخن و ادعایی است که ریشه در عقل ندارد و خاستگاه آن حمق و بی عقلی قائل آن است.

به‌نظر می‌رسد که امروز عرصه سیاست‌ورزی ناصحیح،‌شیوه عملکرد رسانه‌ها و فضای مجازی بستری برای انتشار اقوال زور شده است.

به این معنا که عناصر معاند و معارض نظام و همچنین منافقان تروریست و عناصر جریان نفاق جدید، استحاله شده و پشیمان از انقلاب و مرتجعین، متحجرین و باندهای قدرت و ثروت با حیله‌گری، خدعه و انتشار «قول‌زور» به عملیات روانی و شستشوی مغزی افکار عمومی مشغول هستند.

یکی از نمونه‌های اخیر و قابل توجه این بیماری اجتماعی،‌عبرت‌های زیادی را در مورد سرنوشت برخی ریزش‌های انقلاب نشان می‌دهد. در حالی که آقای مسجدجامعی به عنوان یکی از مطلعین و نزدیکان شهردار تهران در باره استعفای وی چنین می‌گوید: « این که شهردار محترم تهران آقای دکتر نجفی در پایان دوره‌ای 199 روزه از مدیریتی عالمانه و بانشاط و مفید، بنا به ابتلا به بیماری‌ای که احتمال می‌دهند توان کاری را از ایشان سلب کند استعفا داده‌اند، معنایی جز صداقت و روحیه‌ خدمت ندارد. تا تنی سالم‌تر از اکنون داشتند خود را خادم مردم می‌دانستند و امروز که گمان می‌برند شاید از توانشان کاسته شود و به اندازه‌ قبل توان نداشته باشند در کمال صداقت استعفا داده‌اند» اما برخلاف اظهارات ایشان مصطفی تاج‌زاده تلاش کرده است استعفای نجفی را با ذکر نقل قولی سراسر کذب از یکی از سران فتنه درباره محاکمه شهرداران دولت سازندگی، آن را به رهبر معظم انقلاب نسبت دهد!

جدای از این اقدام سخیف، تعجب آور این است که تا این لحظه چهره‌های موجه جریان اصلاحات که در مقام گفتار قائل به گفتگوی ملی برای عبور از شرایط فعلی برای ایجاد آرامش و بهبود وضعیت جامعه در عرصه‌های مختلف کشور هستند، در برابر اتخاذ این اقدامات ساختار شکنانه و غیر صادقانه، متأسفانه هیچگونه موضع‌گیری مشخص نداشته و با سکوت خود بر این روش‌های سیاست ورزی مهر تأیید می‌گذارند و خواسته و یا ناخواسته مسیر تشنج آفرینی در فضای سیاسی را برای نااهلان هموار می‌کنند.

روشن است که تداوم این فضا به‌نوعی ترویج‌کننده تناقضات رسانه‌ای است و نه تنها به سود جریان اصلاحات نیست، بلکه می‌تواند به بدبینی بیش از پیش مردم نسبت به نیات سیاستمداران منتهی شود. از بین رفتن اعتماد عمومی و بدبینی به نخبگان سیاسی، کمترین آفت این «قول زور» در فضای اجتماعی است که تا دیر نشده، همه باید برای آن فکری بکنند و در جهت اصلاح این وضع و عبور از افراطی‌گری سیاسی- رسانه‌ای بکوشند.

حمیدرضا مقدم‌فر - کارشناس مسائل سیاسی