ناسا در اندیشه بازگشت به پلوتو

البته این دانشمند ناسا در این خصوص اغراق نکرده است. زیرا تاکنون هیچ سازمان فضایی برنامه جدیدی برای کاوش مرزهای بیرونی منظومه شمسی ارائه نکرده است. رسیدن به ناحیه‌ای از منظومه شمسی که نیوهورایزنز به آن سفر کرد، مستلزم صرف سال‌ها وقت و هزینه است. به طور مثال کاوشگر نیوهورایزنز برای رسیدن به پلوتو حدود 9 سال در راه بود و مهندسان ناسا سال‌ها برای طراحی و ساخت آن زمان صرف کردند. این در حالی است که ماموریت این کاوشگر همچنان ادامه دارد و نیوهورایزنز اکنون در مسیر رسیدن به جرمی کوچک در فراسوی مدار پلوتو است. قطر این جرم حدود 30 کیلومتر بوده و نیوهورایزنز در سال 1398/ 2019 از کنار آن عبور می‌کند. این نخستین‌بار خواهد بود که به طور مستقیم جرمی در آن ناحیه از منظومه شمسی را کاوش خواهیم کرد.

اما بتازگی زمزمه‌هایی برای شکل‌گیری ماموریت کاوشی جدید برای بازگشت به پلوتو به گوش می‌رسد. بتازگی کلسی سینگر از اعضای تیم کاوشگر نیوهورایزنز در گفت‌وگویی با پایگاه خبری اسپیس گفته ده‌ها تن از دانشمندان در نامه‌ای از ناسا خواسته‌اند یک برنامه فضایی جدید برای بازگشت مجدد به پلوتو و یکی دیگر از اجرام کمربند کوئیپر در ناحیه‌ای در ورای مدار سیاره نپتون تعریف کنند تا بتوانند موفقیت نیوهورایزنز را دوباره تکرار کنند.

سینگر پیش‌بینی می‌کند این نامه بتواند آکادمی علوم سیاره‌ای آمریکا که وظیفه تعیین اولویت اکتشافات فضایی این کشور را بر عهده دارد، مجاب کند طرحی در خصوص کاوش اجرام دوردست منظومه شمسی را تصویب کند. او اظهار امیدواری کرد شاید بتوان بین 15 تا 25 سال آینده کاوشگری برای بررسی اجرام کمربند کوئیپر به فضا پرتاب کرد. او اعتقاد دارد اهداف مختلفی در این ناحیه وجود دارد؛ از طراحی مدارگرد اختصاصی پلوتو تا گذر از کنار اجرام چند صد کیلومتری در کمربند کوئیپر. اما آنچه در طراحی ماموریت‌های فضایی بیش از هر چیز اهمیت دارد، میزان ارزش و اهمیت اهداف تعیین‌شده نسبت به هزینه‌ای که صرف آن می‌شود، است. به طور مثال ماموریت نیوهورایزنز بیش از 700 میلیون دلار (حدود 2820 میلیارد تومان) هزینه داشته و یکی از ماموریت‌های نسبتا گران‌ در کاوش‌های فضایی محسوب می‌شود.