استن لورل؛ شوخ‌طبعی تا دمِ مرگ

هاردی و لورل احتمالا می‌توانستند بیش از آنچه عمر کردند، به زندگی ادامه دهند. مرگ در 65 سالگی، رفتن زودهنگام و غیرمنتظره‌ای برای هاردی محسوب می‌شود، البته اگر می‌دانستیم که او و لورل بشدت سیگاری بودند، شاید این مرگ با آن وضعیت جسمانی (چاقی هاردی) چندان هم عجیب و ناگهانی نبود.

اولین شوک به رفاقت آنها در می‌ سال 1954 وارد می‌شود و آن، زمانی است که هاردی دچار حمله قلبی خفیف می‌شود. اگرچه این اتفاق باعث شد هاردی بیشتر مراقب خودش باشد و لورل هم بیشتر از قبل اخبار سلامت او را دنبال کند، اما دو سال بعد هاردی یک سکته شدید مغزی می‌کند و زمینگیر می‌شود. سال بعد دو سکته مغزی دیگر از راه می‌رسد، هاردی به کما می‌رود و تمام. بیماری و خانه‌نشینی هاردی، اثر مخربش را روی جسم و روحیه لورل هم گذاشت، آنقدر که لورل به قدری حالش بد بود که حتی نتوانست در مراسم تشییع جنازه رفیق نازنینش شرکت کند، اما هیچ کدام از این درد و رنج‌ها باعث نشد او شوخ طبعی‌اش را دست‌کم در انظار از دست بدهد. وقتی از لورل پرسیدند چرا به مراسم خاکسپاری بهترین دوستش نیامده، جواب داد: بچه (اشاره به لقب هاردی در دوران کودکی) می‌فهمه. او حتی این شوخ‌طبعی را حوالی مرگ خودش در 74 سالگی هم داشت و در وصیت‌نامه‌اش نوشت: اگر کسی در مراسم تشییع جنازه من گریه کند، دیگر با او حرف نخواهم زد!

و این شاید رمز و راز موفقیت و محبوبیت لورل و هاردی در سینمای کمدی و خنده باشد؛ این که در بدترین و تلخ‌ترین شرایط، شوخ‌طبعی و خنده را برای ایجاد امید و نشاط مردم از دست ندهی. لورل که 1890 در چنین روزی به دنیا آمد و دوستش هاردی و دیگر استادان کمدی، همیشه همین طور بودند و وقتی روی صحنه یا جلوی دوربین فیلمبرداری می‌رفتند، برای رسالت مهمشان که همان نشر شادی بود، صورتک خنده را جایگزین آن صورتک غم و گریه ـ به خاطر مشکلات و گرفتاری‌ها و نـاراحـتی‌هـای شخصی مثل هر انسان دیگری ـ می‌کردند و مهیای خنداندن جهان می‌شدند، گویی که از هفت دولت غم و غصه آزادند.

علی رستگار

سینما