فعلا که وقت نداریم اما یادمان باشد/ سند 2030 چه بر سر ما خواهد آورد؟

به گزارش جام جم آنلاین، خبر داده‌اند که صد دانه یاقوت، نظم و ترتیبش بهم خورده و کتاب، یار مهربان ما نیست. حسنک رفته و دیگر باز نگشته؛ آن مردم هم با اسب نمی آید؛ بابا آب نمی‌دهد و دهقان فداکار، پیراهنش را برای نجات یک قطار به آتش نمی کشد. کوکب خانم، از مهمانان سرزده، خوشش نمی آید و برایشان سفره نمی اندازد. کبری، تصمیم خاصی نمی گیرد و زاغک درخت ما، قالب پنیری پیدا نمی کند.

حسین فهمیده، در کتاب ها گم شده است و ما گل های خندان و فرزندان ایران، نمی دانیم که سرزمین مان به ما دلشاد است یا نه! سارا و دارا، در هیاهوی کوچه گم شده اند و دیگر معلم ما، روی مشق هایمان صد آفرین نمی زند.

اصلا انگار کسی دل و دماغ آن را ندارد که با نخود و لوبیا برای معلم اش کاردستی درست کند. الان که اردیبهشت است، اما بعید است به مهر هم که برسیم، بوی ماه مدرسه، بوی بازی های راه مدرسه، عطر ویژه ای داشته باشد. خشکسالی شده است و دیگر توی جنگل های گیلان، باز باران با ترانه، بر بام خانه، نمی خورد.

البته اوضاع مان اینقدرها هم سیاه و چرک نیست، اما اگر نجنبیم این روزها هم، بر سرمان خواهد رفت.

«اینجا جمهوری اسلامی است. اینجا مبنا اسلام است. مبنا قرآن است. اینجا جایی نیست که سبک زندگی معیوب و ویرانگر فاسد غربی بتواند اعمال نفوذ کند!»

اینها جملات پرحرارت و دلسوزانه کسی است که سال ها برای فرهنگ و تربیت دل سوزانده، توصیه کرده، راه نشان داده، برای تحول، فریاد کشیده و در برابر شیطنت ها و نفوذها مقاومت کرده و هزینه پرداخته است. حالا هشدار می دهد، خیلی هم سخت و محکم، هم به وزیر، هم به شورای عالی انقلاب فرهنگی، هم به همه ما؛ شانه دادن زیر بار «سند 2030 یونسکو»، نشانه ای است آشکار از حجم غفلت ها و بی تدبیری ها و ساده اندیشی ها، که آینده فرزندان مان را به وحشت خواهد انداخت.

حالا که وقت مان تنگ است، فعلا همه درگیر نظرسنجی های این رسانه و سخن پراکنی های آن رسانه ایم که چه کسی به پاستور قدم خواهد گذاشت؛ فعلا بازار هواداران و رنگ کاندیداها و فصل شعار و بیانیه داغ است، اما یادمان باشد که اگر روزی سرمان خلوت شد، برای بچه هایمان هم کاری کنیم.

| عکس نوشت | شماره پانزدهم| سید مهدی سیدی|