دیار فراموش شدگان

استان کرمان با ( ۱۱٫۵ درصد از مساحت کل کشور) یکی ازوسیعترین کلانشهرهای ایران بوده و درجنوب شرقی این کشور واقع است.این استان ۳٫۹ درصد از جمعیت کل کشور را دارا می باشد.از شهرستان های محروم آن می توان به قلعه گنج،جیرفت،رودبار جنوب،کهنوج، منوجان،فاریاب و عنبر آباد اشاره کرد.استان کرمان و شهر های آن چندین سال است که بارندگی در آن ها بسیار کم وده.به حدی که باعث شده هزار حلقه چاه کشاورزی، 72 رشته قنات 54 دهنه چشمه خشک شده و یا در حال خشک شدن باشند. این خشکسالی مشکلات متعددی برای مردمان آن ناحیه به وجود آورده است. مشکلاتی که می توان آن ها را در روی چهره ها، پوست و تن مردم آنجا دید. مردمی مهربان و درد کشیده که تنها درآمدشان یارانه هایشان است. آنها مجبورند با آن مقدار پول کم یک ماه خود را سپری کنند و شاید با آن حتی یکی از هزاران مشکلشان هم حل نمی شود.کار اکثر مردم کرمان کشاورزی و دامداری است که به علت خشک سالی پی در پی کشت بسیاری از محصولات شاورزی از جمله درخت خرماامکان پذیر نمی باشد. مردمانی که منتظر قطره آبی هستند که به زمین های آن ها جان بدهد و رزق و روزی برای آن ها بیاورد. کودکان به دلیل بی آبی روز های خود را برای آوردن آب از مسیر های طولانی و چاه های عمیق سپری می کنند.نبود امکانات بهداشتی از جمله نبود حمام، سرویس بهداشتی و ... سلامتی و آرامش را از جسم و روح آنها صلب کرده است. هر 8 خانواده باید از یک دستشویی و حمام مشترک استفاده کنند آن هم اگر آبی باشد.خانواده ها پولی برای صرف بهداشت عمومی خود و درمان بیماری کودکانشان ندارند تا آن ها را برای مداوا به مراکز زیربط ببرند.مشکل قابل توجهی که در این مناطق محروم دیده میشود جمعیت به سرعت در حال افزایش است بدون اینکه به زیر ساخت ها و مشکلات عدیده معیشتی و اقتصادی آنها توجه شود. به وضعیت زندگی روستائیان در روستاهای کوچک هیچ توجهی نمی شود. شاید برخی از آن ها را حتی در روی نقشه ایران نیز نتوان پیدا کرد.