محله برو بیای فوتبال ایرانی

این‌که با جنجال، یک مربی سرشناس می‌آوردند و بلافاصله بعد از دو سه باخت، برکنارش می‌کردند. حالا ویروس کم‌طاقتی مدیران، به فوتبال ایران رسیده و شرایط به گونه‌ای شده که طاقت کمترین فشاری را ندارند. آنها کار را به جایی رساندند که «حیا کن و رها کن» به یکی از شعارهای دم دستی تماشاگران سکوها تبدیل شد تا سکوها، اختیاردار باشگاه‌ها شوند. مدیران ما گرچه می‌دانند اخراج مربی، هزینه دارد اما خیلی راحت تسلیم می‌شوند. این بازی هنوز هم ادامه دارد. مدیرعامل از این‌که قدرتش را نشان داده و دل هواداران را به دست آورده راضی است، به تیم شوک وارد می‌شود و مربی استعفا کرده هم خیلی زود روی نیمکت تیم دیگری می‌نشیند و این چرخه تکرار می‌شود. انتصاب با سوت و کف... و اخراج با اعتراض و هیاهو!

نکته ناپیدای ماجرا این است که هزینه این بریز و بپاش‌ها و عزل و نصب‌ها و نصب و اخراج‌ها از کجا تامین می‌شود؟ تاوان مالی آزمون و خطای پرهزینه مدیران را چه کسی می‌دهد؟ آیا تیم‌های فوتبال و مدرسه آموزشی مربیان نوپا یا امتحان پس داده ناکارآمد هستند که ده‌ها تیم را مربیگری کرده‌اند و بالاخره آن‌قدر سماجت می‌کنند تا دری به تخته بخورد و افتخاری به دست بیاورند؟ این چرخش مربیان روی صندلی‌های مختلف توسط چه نهادی رصد می‌شود؟ جز نتیجه (که بجز زمین چمن، عوامل دیگری در ثبت آن موثر است) چه معیاری برای عملکرد فنی مربیان وجود دارد؟ اصلا آیا چشمی وجود دارد تا مربیان باسواد، کارآمد، مودب و دنیادیده را ببیند و دستی قدرت دارد آنها را وارد این فوتبال کند؟

مهدی توتونچی

روزنامه‌نگار