موسیقی متن حلقه واسط سریال و مخاطب

حرکت موسیقی یک اثر نمایشی به سمت خاص شدن و لحاظ مولفه‌های هنرمندانه باید به صرت قطعی اما به شکل آرام و منطقی صورت بگیرد. نمی‌شود برای مثال، یک موسیقی مدرن را روی یک سریال گذاشت و به مخاطب تحمیل کرد.

در این صورت، کل سریال آسیب خواهد دید بنابراین باید آرام و هوشمندانه به سوی ارتقای سلیقه موسیقایی مردم حرکت کنیم.

اگر کارگردان و آهنگساز بنا دارند که با ساخت یک موسیقی فاخر بر سریال خود سطح و سلیقه موسیقایی جامعه را بالا ببرند باید این مهم، در یک فرآیند زمانی نسبتا طولانی و به آرامی صورت بگیرد.

جامعه ما در شکل توده‌ای خود دارای یک سطح سلیقه است که به نوعی ملی محسوب می‌شود و نباید این میزان ذائقه و سلیقه را با خواص مقایسه کرد. باید به علایق و خواسته‌های مخاطبان عام هم احترام گذاشت.

تلویویزیون رسانه‌ای با مخاطبان متنوع و فراگیر است. طبیعی است که این رسانه در زمان تولید یک سریال نمایشی با همه هزینه‌ها و مشقاتش، برای ساخت موسیقی متن آن اثر کم نگذارد که در این صورت، چه بسا کل کار با شکست مواجه شود.

موسیقی متن، به‌نوعی حلقه واسط میان سریال و مخاطب است و خلل و کاستی در آن ممکن است حتی تمام زحمات عوامل و مجموعه را زیر سوال ببرد و قربانی کند.

لازم است که سلیقه عموم در ساخت موسیقی متن یک سریال تلویزیونی لحاظ شود؛ لازمه این کار، داشتن شناخت کافی عوامل، کارگردان و آهنگساز از این ذائقه و سلیقه است.

ممکن است که سلیقه عمومی از استانداردهای لازم فاصله داشته باشد اما با این‌حال، نمی‌شود و قرار هم نیست که چیزی را بر مردم تحمیل کرد. باید به قابلیت‌ها و ذائقه شنیداری مخاطب عام احترام گذاشت و در عین حال، با ساخت یک موسیقی جذاب و فاخر سطح سلیقه موسیقایی جامعه را هم ارتقا داد.

از نقش کارگردان در این فرآیند نیز نباید غافل شد. در شرایط ایده‌آل، کارگردان خود باید به نوعی موسیقی‌شناس باشد تا بتواند حساسیت‌های لازم را به خرج داده و خواسته‌های موسیقایی‌اش را به آهنگساز انتقال دهد.

ارتباط تنگاتنگ میان کارگردان و آهنگساز در اینجا لازم و ضروری به نظر می‌رسد. باز هم تاکید می‌کنم که نمی‌توان ذائقه خود را در ساخت موسیقی متن سریال‌های تلویزیونی بر مخاطب عام تحمیل کرد.

ضیاالدین دری - کارگردان