اعتیاد بزرگ‌ترها دست از سر کوچک‌ترها برنمی‌دارد

مددکاران موسسه خیریه‌ای که رد این نوزاد را گرفته‌اند، می‌گویند پزشکان برخورد ضربات سنگین به جمجمه او را نیز علاوه بر اعتیادش تائید کرده‌اند؛ وای به روزگاری که بر او گذشته است، وای به حال تازه قدم به دنیا گذاشته‌هایی مثل او که روزی خبرشان از تهران می‌رسد، روزی دیگر از نقطه جرم خیزِ فقیری دیگر.

عرشیای چهار ماهه یادمان نرفته که قلب مریضش اوردوز را طاقت نیاورد و دو سال پیش مُرد، یاسین شش ماهه، آن نوزاد زاده شده در لب خط شوش فراموشمان نمی‌شود که معتاد بود وقتی خیران در بیمارستان بستری‌اش کردند، علی چهار ماهه مگر از خاطرمان می‌رود وقتی خبر رسید در بیمارستان لقمان بستری است. و اما «رویا»، این نوزاد بی‌رویا، این نوزاد بی‌هویت که پرستاران «رویا» صدایش کردند، کنج ذهنمان آشیانه کرده وقتی خواندیم با اندامی تکیده و اوردوز کرده در بیمارستانی در ورامین رها شده و وقتی به تهران رسیده آخرین جرعه‌های حیات را از جام زندگی سرکشیده است.

این بچه‌ها، این مسافران دنیا که زود از قطار زندگی پیاده شده‌اند، بیشتر از این هستند اگرخوب بگردیم و در پستوی خانه‌ها دنبالشان باشیم، پای هر بساط نشئگی، پای هر هیاهوی خماری.

پایان این داستان اما معلوم نیست کی است، اعتیاد درکشور زبانه می‌کشد و هر روز قربانی می‌گیرد و در لابه‌لای قربانیان، کودکان نیز نجوایی ضعیف سر می‌دهند و فنا می‌شوند. این چرخه ادامه می‌یابد تا بی‌نهایت، تا روزی که بالاخره برای پیشگیری از بارداری خانواده‌های غرق در معضلات سازوکاری تعریف شود، تا زمانی که دستگاه‌های مسئول پیش ازآن که یک خانواده غرق شود دستش را بگیرند. و تا وقتی که مداخله در آسیب‌ها آنقدر سریع و پرشتاب باشد که قربانیان فرصت زنده ماندن و تجدید قوا داشته باشند.

مریم خباز - جامعه