شهرت نباید معیار انتخاب بازیگر باشد

«خنده‌های آتوسا» دومین فیلم بلند فرید، اثر شریفی است که تلاش شده با امکانات محدود به سرانجام برسد. او معتقد است با دغدغه‌هایی که عامه مردم درگیر آن هستند، آشناست و در لایه‌های زیرین این فیلم سعی کرده به مشکلات مردم بپردازد.

در گفت‌وگویی که با فرید انجام شده به نکاتی از قبیل کمرنگی سینمای اجتماعی در ایران، بی‌عدالتی در اکران و... اشاره شده است که آن را می‌خوانید:

با چه دغدغه‌ای سراغ مضامینی مانند مهاجرت، اختلاس و... رفتید؟

به واسطه سال‌ها مستندسازی و سفرهای داخلی و خارجی زیادی که داشتم با دغدغه‌هایی که عامه مردم به لحاظ فردی، اجتماعی و فرهنگی درگیر آن بودند، آشنا شدم. به نظرم ما در جامعه مان (مانند کشورهای دیگر) با مسائلی روبه‌رو هستیم که خوب است بخشی از سینما به آن بپردازد که به اصطلاح ما به این بخش از سینما، سینمای اجتماعی می‌گوییم، یعنی سینمایی که نسبت به جامعه و مردم احساس مسئولیت دارد و تناقضات فرهنگی دستمایه آن است. من در «خنده‌های آتوسا» که لایه‌های زیرین زیادی دارد، تلاش کردم به برخی از مشکلات مردم بپردازم.

ظاهرا نقش موسی را از اول برای پژمان بازغی نوشتید. اگر بنا به هر دلیلی ایشان در این نقش بازی نمی‌کرد، چه کسی را جایگزین او می‌کردید؟

(می‌خندد) خوشبختانه حالا که این اتفاق نیفتاده. رابطه دوستی من و پژمان بسیار پررنگ‌تر از این حرف‌هاست. بازغی با این‌که دو دهه مشغول فعالیت است، اما خودش را حفظ کرده و رو به جلوست. من امسال از او جنس متفاوتی از بازی را در فیلم «بارکد» دیدم که تا به حال ندیده بودم. در خنده‌های آتوسا هم به اذعان بسیاری از منتقدان، پژمان بسیار درخشان ظاهر شد. او بازیگر ارزشمندی است.

چطور شد که برای ایفای نقش‌های متفاوت فیلمتان سراغ بازیگران معروفی مثل محمدرضا فروتن، پژمان بازغی، باران کوثری و... رفتید؟

واقعا برای من شهرت یک بازیگر مهم نیست و بر این اساس هم نقش انتخاب نمی‌کنم. به این فکر می‌کنم که توانایی یک بازیگر بیشتر در چه حوزه‌ای است و من به عنوان کارگردان تا چه اندازه می‌توانم از آن بهره ببرم. کمااین‌که در این فیلم هم از چند بازیگر تئاتر استفاده کردم که بسیار خوب از پس نقششان برآمدند. مثلا خانم بهار نوحیان که بازی‌های حیرت‌انگیزشان در تئاتر باعث شد او را برای فیلم خود انتخاب کنم.

از شرایط اکران فیلم‌تان راضی هستید؟

در مورد خنده‌های آتوسا، باید بگویم با توجه به تعداد سالنی که در اختیار داشته خوب بوده. سال گذشته 57 فیلم اکران شده که از این تعداد حدود 20 فیلم زیر صد میلیون فروخته، اما فیلم ما با وجود این‌که در میانه اکران است 400 میلیون را رد کرده است. در کل من گیشه سینمای ایران را در مورد هیچ فیلمی تاثیرگذار و موفق نمی‌دانم. در جامعه ایران با توجه به جمعیتی که دارد حتی فیلم‌های به اصطلاح پرفروش هم به لحاظ اقتصادی بردی ندارد.

متاسفانه در ایران جریانی وجود دارد که سعی دارد سینمای اجتماعی را به محاق ببرد. این جریان می‌کوشد که صرفا مردم خوشحال و سرگرم باشند. چرا فیلم من باید اکرانش را با پنج سالن شروع کند و فیلمی دیگر با 50 سالن که در ادامه به صد تا هم می‌رسد؟ من مخالف سرگرمی نیستم و معتقدم که اگر انسان‌ها سرگرم نباشند، ممکن است دچار مشکلات روحی شوند، اما تمام سینما هم سرگرمی نیست.

برای فیلم بعدیتان چه برنامه‌ای دارید؟

از سال‌های دور فیلمنامه‌ای اجتماعی به نام «بی‌جواب» دارم که در معاونت‌های قبلی ارشاد برخورد خوبی با آن نشده و همین مساله سوءتفاهم‌های بزرگی را راجع به آن به‌وجود آورده که باعث شده تا امروز موفق به ساخت آن نشوم! فیلمنامه دیگری را هم جدیدا به اتمام رساندم به نام «دارو دسته کولی‌ها» که حالا باید ببینیم چه اتفاقی برایش می‌افتد.