ستاره‌هایی از جنس وفا

بازی کردن برای یک تیم از آغاز تا پایان در فوتبال دنیا اتفاقی است که بندرت می‌افتد. البته در این میان بازیکنانی نظیر استیون جرارد، ژاوی، ایکر کاسیاس و باستین شواین اشتایگر بازیکنانی هستند که در دنیای مدرن فوتبال نتوانستند نام خود را پس از سال‌ها بازی کردن برای یک باشگاه به عنوان یک وفادار ابدی ثبت کنند و بنا به دلایلی به یک باشگاه دیگر پیوستند. البته در سال‌های آتی، بازیکنان دیگری به فهرست بازیکنان نه‌چندان پرشمار وفاداران اضافه خواهند شد، بازیکنانی نظیر مسی یا اینیستا. در ادامه به وفادارترین بازیکنان دنیای فوتبال نگاهی می‌اندازیم؛ فهرستی که در آن بازیکنان بریتانیایی احاطه قابل توجهی بر آن دارند.

رایان گیگز

(منچستریونایتد ـ 672 بازی، 114 گل)

وقتی فرگوسن، سرمربی اسطوره‌ای و سابق منچستریونایتد، گیگز 17 ساله را از تیم جوانان به بزرگسالان آورد، هیچ کس حتی فکرش را هم نمی‌کرد این پسر نوجوان برای 24 سال آینده بجز منچستریونایتد در هیچ تیم دیگری بازی نکند. او 672 مرتبه در این مدت برای یونایتد به میدان رفت و هر افتخاری که فکرش را بکنید به دست آورد و 13 عنوان قهرمانی در کارنامه خود ثبت کرد. او هنوز منچستریونایتد را پس از این همه سال ترک نکرده، با این تفاوت که او دیگر بازیکن نیست، بلکه در نقش مربی و دستیار لوئیس فن خال روی نیمکت شیاطین سرخ می‌نشیند.

تونی آدامز

(آرسنال ـ 504 بازی، 32 گل)

با انجام 500 مسابقه و کسب چهار عنوان قهرمانی، آدامز حالا به عنوان آقای آرسنال شناخته می‌شود. او در سال 1980 به تیم‌های رده‌های پایه آرسنال پیوست و سه سال بعد یعنی در 21 سالگی برای نخستین بار بازوبند کاپیتانی را به بازو بست. هیچ جای تعجب نیست که مجسمه این بازیکن اکنون بیرون از ورزشگاه امارات (ورزشگاه اختصاصی آرسنال) نصب شده است.

جیمی کاراگر

(لیورپول ـ 508 بازی، 5 گل)

کاراگر سال 1988 به تیم جوانان لیورپول پیوست و دیگر هرگز از این تیم جدا نشد. او دقیقا یک‌چهارم قرن به لیورپول وفاداری خود را نشان داد و هرگز برای جدایی از لیورپول تمایل نشان نداد تا این که در نهایت سال 2013 از فوتبال خود را بازنشسته کرد. او هفتصد و سی و هفتمین مسابقه خود را برای لیورپول ـ که آخرین بازی او بود ـ مقابل کوئینز پارک رنجرز به میدان رفت و تماشاگران هر دو تیم به حالت ایستاده وی را تشویق کردند. او در دقیقه 87 تعویض شد و برای همیشه کنار رفت.

گری نویل

(منچستریونایتد ـ 400 بازی، 5 گل)

نویل در کتاب اتوبیوگرافی خود، حضور در تیم ملی فوتبال انگلیس را اتلاف وقت توصیف کرده بود، اما این توصیف ابدا در مورد حضور طولانی مدت او در منچستریونایتد صدق نمی‌کند. او 400 بازی برای تیم محبوبش انجام داد. او مدتی مفسر یکی از شبکه‌های تلویزیونی بود و اکنون نیز سرمربی والنسیاست؛ هر چند ترجیح می‌داد به جای سرمربی گری در تیم بحران‌زده والنسیا در تیم محبوبش یعنی منچستریونایتد دستیار بود.

پل اسکولز

(منچستریونایتد ـ 499 بازی، 107 گل)

او کار خود را با تیم جوانان منچستریونایتد در سال 1991 آغاز کرد و یک سال بعد نخستین قرارداد حرفه‌ای خود را به امضا رسانید.

اسکولز با یونایتد ده عنوان قهرمانی به دست آورد. این منچستری وفادار در سال 2011 بازنشسته شد، اما یک سال بعد به دلیل کمبود بازیکن در یونایتد دوباره به فوتبال سلام کرد. پل بیش از 20 سال برای شیاطین سرخ بازی کرد و از بهترین بازیکنان تاریخ این باشگاه نیز به شمار می‌رود.

پائولو مالدینی

(میلان ـ 647 بازی، 29 گل)

یک اسطوره به تمام معنای ایتالیایی. مالدینی از همان روزهای نخست خود در میلان تا روزی که کفش‌ها را پس از 647 مسابقه آویخت مورد ستایش دیگران بود. نخستین مسابقه او برای میلانی‌ها در سال 1985 بود. 24 سال بعد وقتی از فوتبال خداحافظی کرد رکوردی استثنایی در فوتبال ایتالیا از خود بر جای گذاشت. ویترین افتخارات مالدینی پربار است. هفت قهرمانی در سری A ایتالیا، پنج قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا و چند افتخار ریز و درشت دیگر. او پائولو مالدینی است، اسطوره‌ای که میلان همیشه به او افتخار می‌کند.

کارلس پویول

(بارسلونا ـ 392 بازی، 12 گل)

فرمانده مرکز دفاع بارسلونا در سال‌های اخیر، سال 1995 به تیم نوجوانان پیوست و سال 2014 وقتی به کار خود در این تیم پایان داد به یک اسطوره تبدیل شده بود. پویول شش قهرمانی در لالیگا را به دست آورد. دو بار لذت قهرمانی در کوپا دل ری (جام حذفی اسپانیا) را چشید و سه بار هم افتخار بالای سر بردن جام لیگ قهرمانان اروپا را پیدا کرد. مصدومیت، اصلی‌ترین عامل خداحافظی این بازیکن وفادار با فوتبال و البته بارسلونا بود.

　فرانچسکو توتی

(رم ـ 594 بازی، 244 گل)

او خیلی وقت است به سمبل تیم رم تبدیل شده، مهاجمی که بیش از هر بازیکن دیگری در این باشگاه بازی کرده و البته گل زده است. فکر ترک کردن رم هرگز به ذهن توتی خطور نکرد؛ ستاره‌ای که در 39 سالگی هم برای تیمش درخشید، هر چند رمی‌ها رسما اعلام کردند او را دیگر برای فصل بعد نمی‌خواهند.

سانتیاگو برنابئو

(رئال مادرید ـ 689 بازی، 341 گل)

سانتیاگو برنابئو مردی است که رئال مادرید قدرتمند را در 35 سال به عنوان یک رئیس ساخت. قبل از آن این اسطوره بی‌بدیل نزدیک به 700 مرتبه برای رئال به میدان رفته بود. سانتیاگو چه به عنوان رئیس و چه بازیکن کارنامه درخشانی در زمینه کسب قهرمانی‌های پی در پی از خود بر جای گذاشت و نامی درخشان در تاریخ این باشگاه است، آنقدر درخشان که استادیوم اختصاصی رئال مادرید نام او را بگیرد.

مترجم: هیلدا حسینی‌خواه

جام‌جم

منبع: دیلی میل