فاصله چهره واقعی تا چهره آرمانی یک ورزشکار

به گزارش جام جم آنلاین ، به راستی آنها چه ویژگی‌هایی دارند؟ آیا غیر از این است که آنها در شکل‌گیری اولویت‌ها و نظرات ما مهم هستند. آیا غیر از این است که سبک زندگی چهره‌های مشهور مانند پازلی است که ذهن صدها و شاید هزاران انسان را به خود مشغول ساخته است. آنها چگونه می‌پوشند، چگونه دوستانی دارند، چگونه با خانواده‌هایشان رفتار می‌کنند، چه عادت‌هایی دارند و صدها سوال که در ذهن ما از افراد مشهور شکل می‌گیرد. در کنار این سوالات، تصویری آرمانی از چهره ورزشی مورد علاقه در ذهن ما شکل می‌گیرد و گویی ما در هر لحظه در حال تطبیق واقعیت‌ها با پیش‌فرض‌های ذهنی خودمان هستیم. الزاما پیش‌فرض‌های همه انسان‌ها مثل هم نیست و هرکس بنا به تصویری که از «خود» دارد، تصویری آرمانی از چهره ورزشکار محبوبش در ذهن خود خلق می‌کند و این بازی ذهنی ممکن است تا مرحله تخیل و حتی فانتزی‌سازی رابطه نیز پیشروی کند. فراموش نکنیم که یکی از مهم‌ترین دلایل وقوع این واقعه در ذهن انسان، تمایل او برای مشهور شدن یا رسیدن به سبک زندگی آدم‌های مشهور است. ذهن انسان برای رسیدن به این خواسته در قدم اول «خود» را براساس عادت واره‌هایش بسط و بازتاب می‌دهد. در واقع تمایل ما به زندگی انسان‌های مشهور، انعکاسی است از ارزش‌های جمعی ما و نمایش رابطه پیچیده میان انتظارات درونی ما از یک طرف و واقعیت‌های جامعه از طرف دیگر ؛ انعکاسی که دارای یک لذت دو وجهی است؛ از یک طرف این حس را به ما می‌دهد که ممکن است ما نیز روزی مشهور شویم و در معرض توجه همگان قرار گیریم و حس دیگری که وجه شکننده چهره مشهور را به ما یادآور می‌شود و ما را از این‌که مشهور نیستیم و این همه زیر ذره‌بین نیستیم، خرسند می‌کند. به این جمله دقت کنید: «چه خوب که من ورزشکار مشهوری نیستم، دیدن عکس‌های خانوادگی‌ام برای هیچ‌کس جذاب نیست.» این جمله آشکارا با رضایتی پنهان همراه است و از طرف دیگر پیچیدگی‌های فرهنگ شهرت را نیز بیان می‌کند. بنابراین چهره‌های مشهور خواسته یا ناخواسته بخشی از بازی ذهنی طرفدارانی می‌شوند که زندگی روزمره خود را با سبک زندگی چهره محبوبشان پیوند می‌زنند، اینجاست که چهره‌های مشهور باید مراقب باشند، دردناک‌ترین قسمت ماجرا آنجاست که فاصله میان چهره واقعی ورزشکار مشهور در دنیای واقعی با چهره آرمانی او در ذهن ما تفاوت وجود داشته باشد. فاصله‌ای که با دل زدگی همراه است و البته کمی لذت!!!

رضا شجیع / استاد دانشگاه