کیوان ساکت: مراسم‌های مذهبی از سقوط موسیقی جلوگیری کردند

به گزارش جام جم نوا به نقل از هنرآنلاین: کیوان ساکت درباره جایگاه تعزیه در موسیقی گفت: در دوره هایی از تاریخ ،موسیقی ایرانی گاه و بی گاه مورد بی مهری حاکمان قرار می گرفته است و آنچه که در گذر زمان باعث شد برخی جانمایه های موسیقی ایرانی حفظ شود و گوشه‌ها ، ردیف‌ها و دستگاه‌ها در حافظه ی تاریخی مردم ماندگار شود استفاده از تاثیر موسیقی شریف ایرانی در مراسم مذهبی بود.

ساکت ادامه داد: در دوره هایی از تاریخ پر فراز و نشیب این کهن بوم وبر، شیبه خوانی ها و منقبت خوانی ها و تعزیه و موسیقی مذهبی راه،شاید یکی از موثر ترین شیوه های ماندگاری الحان موسیقی ایرانی شد؛ به ویژه در ماههای محرم و یا در سوگواری های مردمی که اغلب آنها ریشه در اعتقادات دینی ان ها دارد بیان تالم و دردها با موسیقی نه تنها تاثیر بیشتری در مردم میگذاشت بلکه در عین حال به ماندگاری ان الحان نیز کمک کرده است.

وی افزود: موسیقی در ایام سوگواری هایی مانند عاشورا نقش بسیار زیادی ایفا می کرد، بعنوان مثال در خراسان مراسم شبیه خوانی و در تهران با نام تعزیه گردانی اجرا می شود که در آن نقش موسیقی بسیار مهم و تاثیر گذار است.هرگز نمی توان مراسم سوگواری را در ایران و یا حتی در جای جای جهان یافت که از تاثیر موسیقی در ان استفاده نشود.با کچکترین مراجعه به تاریخ به خوبی می توان به حقیقت این گفته پی برد. در مراسم سوگواری در ایران، هرکدام از تعزیه خوانان یا آوازه خوانان در نقش یکی از شخصیت های مقدس مذهبی و برخی دیگر از در نقش های مقابل شخصیت های مقدس ظاهر شده و با توجه به جانمایه وگوشه های موسیقی ایرانی به بیان احساس و حالت آن واقعه دردناک تاریخی می پردازد.

او ادامه داد: در آواز هایی که در این مراسم خوانده می شد به دلیل تقدس آن، اغلب ازخوانندگان طزار اول استفاده می شده . این موسیقی که به صورت آوازی توسط نوحه خوانان و تعزیه خوانان اجرا میشده وبه طرز بسیار موثری بر مردم تاثیر میگذاشته است و میگذارد همه از گوشه های موسیقی ایرانی و دستگاه های ان است.

این آهنگساز در ادامه تاکید کرد: به عنوان نمونه در ردیف موسیقی ایران گوشه ای در آواز بیات ترک به نام روح الارواح است که اذان را در این گوشه و با این لحن می خوانند و بهترین نمونه آن اذانی است که زنده یاد موذن زاده اردبیلی خوانده است. البته خواننده های دیگر به اشکال مختلف اذان را اجرا کردند اما اذان با صدای موذن زاده حالت و اصالت و تاثیر گذاری دیگری دارد که شاید باقی از ان بی بهره اند. از این رو می بینیم که در دوره هایی از تاریخ پر فراز و نشیب این سرزمین برخی گوشه های موسیقی ایرانی چگونه بوسیله تعزیه خوان ها و آواز خوان ها در دل سوگواری ها در حافظه ی عاطفی و تاریخی آن ها و مردم حفظ و به نسل های دیگر منتقل شده است.