ما و اعداد دوومیدانی

اهمیت دادن به دوومیدانی در نگاه اول بیانگر پی بردن یک سیستم به نقش بسزای این ورزش است؛ ورزشی که با 24 ماده در بخش آقایان و بانوان 141 مدال در المپیک و جهان دارد؛ این تعداد مدال چیزی نیست که کشورهای جهان بخواهند بسادگی از آن بگذرند. برای همین است که می‌بینیم بر اساس اعلام دیروز فدراسیون جهانی قرار است به طور دقیق 1974 ورزشکار از 207 کشور دنیا به این رویداد گام بگذارند تا از این حیث مسابقه‌های جهانی چین رکورددار شود، از طرفی ایران هم برای اولین بار با بیشترین شرکت‌کننده یعنی شش نفر (احسان حدادی در پرتاب دیسک، لیلا رجبی در پرتاب وزنه، حسن تفتیان و رضا قاسمی در دوی 100 متر، محمدحسین ابارقی در دوی 200 متر و محمدجعفر مرادی در دوی ماراتن) در این عرصه حضور می‌یابد؛ عرصه‌ای که البته تنها دستاورد تاریخ ورزش ایران در آن مدال برنز 2011 احسان حدادی در پرتاب دیسک است و این مدال سال بعد از آن در المپیک لندن به نقره یعنی تک مدال دوومیدانی ایران در تاریخ المپیک تبدیل شد.

گرچه این دو مدال و همچنین کسب بیشترین سهمیه در رقابت‌های جهانی خود گویای روند رو به رشد دوومیدانی در ایران است و باید آن را به فال نیک بگیریم، اما این روند بواقع چیزی جز قرار داشتن در خط آغاز مسابقه نیست و این کشور پهناور چندین و چند برابر این اعداد را می‌تواند در دوومیدانی دنیا از آن خود کند، دورنمایی که مثل همه نقطه اهداف ما برای تحققش نیازمند کار جدی و حرکت برنامه محور هستیم. در حقیقت اگر ما به ورزش قهرمانی و کارکردهای آن توجه عملی داشته باشیم نمی‌توانیم نگاهی باری به هر جهت به ورزش‌های پایه و پرمدال داشته باشیم؛ چرا که این ورزش‌ها در بسیاری از کشورهای دنیا از جمله آمریکا ورزش مورد توجه محسوب می‌شود. علاوه بر این در حالی که دیگر فدراسیون‌های جهانی بعضا برای حضور کشورهای مختلف در پیکارهای جهانی کارت دعوت می‌فرستند تا مثلا شمار کشورهای شرکت‌کننده را به 50 کشور برسانند، فدراسیون جهانی دوومیدانی در مواد مختلف حدنصاب یا همان حداقل‌هایی را برای ورزشکاران دنیا تعیین کرده است تا با هجوم گسترده دونده‌های دنیا، کیفیت مسابقات فدای کمیت آن نشود.

اگر می‌خواهیم دوومیدانی ایران سهمی درخور توجه در جهان داشته باشد باید بدانیم با اختصاص بودجه سالانه حدود دو میلیاردی نمی‌توان به اهداف بزرگی در آن دست یافت، این عدد را وقتی در کنار اعتبار کشور کوچک قطر (180 میلیارد تومان) برای دوومیدانی قرار می‌دهیم بیشتر متوجه می‌شویم کجای کار هستیم! هر چند صرف تخصیص رقم‌های درشت موفقیت به بار نمی‌آورد، اما مطمئنا با اعتبارات پایین هم نمی‌توان از فدراسیون دوومیدانی انتظار معجزه داشت، فدراسیونی که درآمد قهرمانان آن به زحمت از 2 میلیون تومان ماهانه فراتر می‌رود و ماه‌هاست در بلاتکلیفی مدیریتی به سر می‌برد ـ ابتدا سرپرست نداشت و امروز زمان انتخاباتش مشخص نیست ـ این شرایط در حالی بر دوومیدانی حکمفرماست که مثل بسیاری از رشته‌های ورزشی راه توسعه ساختاری دوومیدانی از آموزشگاه‌ها می‌گذرد و نظام ورزش کشور یک بار برای همیشه باید تکلیف چگونگی تعامل با آموزش و پرورش و مسابقات آموزشگاهی و کشف استعدادها از دل آموزش و پرورش را هم به لحاظ حقوقی و هم در میدان عمل مشخص کند تا بارقه‌هایی چون ایجاد مدارس دوومیدانی و همچنین اجباری کردن دوومیدانی در مقطع دبستان خیلی زود به ثمر بنشینند و به نهالی قابل اتکا تبدیل شود.

امید توفیقی

گروه ورزش