کودکان دروغگو حافظه بهتری دارند

پژوهشگران روان‌شناسی در مجموعه آزمایش‌هایی روی کودکان شش و هفت ساله، فرصت تقلب در بازی و دروغ گفتن درباره رفتارشان را برای آنها فراهم کردند.

آنها به این نتیجه رسیدند که کودکانی که راحت‌تر دروغ می‌گویند، در امتحان‌های شفاهی حافظه و به خاطر سپردن کلمات بهتر عمل می‌کنند. آنها می‌توانند با وجود گفتن دروغ‌های خرده‌ریز، به خوبی از پس لاپوشانی آن بربیایند و خود را لو ندهند.

محققان دانشگاه فلوریدای شمالی، شفیلد و استرلینگ، در مقاله‌ای در نشریه روان‌شناسی تجربی کودک نتیجه تحقیق‌شان روی ۱۱۴ کودک از مدارس بریتانیا را منتشر کردند.

آنها با استفاده از دوربین مخفی در جریان یک بازی پرسش و پاسخ، کودکانی را که یواشکی به جواب‌ها سرک می‌کشیدند را تحت نظر قرار دادند.

قدرت لاپوشانی

یک یافته تا حدودی غیرمنتظره این تحقیق این بود که تنها یک چهارم کودکان با نگاه به جواب‌ها تقلب کردند.

سوال و جواب‌های بیشتر این امکان را برای محققان فراهم آورد که دریابند کدام یک از کودکان دروغ‌گوهای خوبی هستند و کدام‌ یک بلد نیستند خوب دروغ بگویند.

پژوهشگران بیش از هر چیز به دنبال ارزیابی توان کودکان برای لاپوشانی دروغ‌هایشان بودند.

در آزمایش‌هایی، دروغ‌گوهای بهتر نشان دادند که حافظه بهتری برای به خاطر سپردن کلمات دارند، اما لزوما در به خاطر سپردن تصاویر (حافظه بصری) بهتر عمل نمی‌کنند.

محققان می‌گویند دلیل این مسئله آن است که دروغگویی مستلزم به خاطر سپردن حجمی از اطلاعات شفاهی (برای لو نرفتن) است که در عمل باعث کم اهمیت شدن اطلاعات تصویری می‌شود.

دکتر النا هویکا از محققان دانشگاه شفیلد می‌گوید:«درست است که والدین معمولا از دروغ‌گویی فرزندانشان خیلی خوشحال نمی‌شوند، اما دست کم می‌توانند دلخوش باشند که کودکانشان در روند فکر کردن و همین‌طور مهارت‌های مربوط به حافظه بهتر از دیگران عمل می‌کنند».(بی بی سی)