پارازیت‌اندازی روی موج پاستور - جام‌جم؛ چرا؟

حملات صورت گرفته به سیاست‌های رسانه ملی پس از آن آغاز شد که با وجود بیش از 6000 ساعت حضور مقامات دولتی در برنامه‌های رادیو و تلویزیون، رئیس‌جمهور، صداوسیما را به همراهی نکردن با دولت متهم کرد پس از آن برخی دیگر از چهره‌های دولتی یا نزدیک به دولت، بر رسانه ملی تاختند که چرا موضعی واگرایانه نسبت به پاستور در پیش گرفته است. نکته جالب آنجاست که نقدهای مطرح شده علیه صداوسیما بلافاصله توپخانه رسانه‌ای یکی از جریانات سیاسی کشور را فعال کرده و در روزهای اخیر برخی روزنامه‌های اصلاح‌طلب نه فقط صداوسیما را متهم به نگاه یکطرفه به رقابت‌های سیاسی کردند، بلکه برای دولت نسخه‌پیچی کرده و خواستار کاهش بودجه صداوسیما و افزایش حمایت دولتی از رسانه‌های همسو با خود شدند!

هرچند گمانه‌های مختلفی درباره چرایی شکل‌گیری دور جدید حملات به صداوسیما مطرح شده، ولی نکته جالب توجه، زمان آغاز این انتقادات است؛ نقدهایی که گرچه پس از مطرح شدن گلایه رئیس‌جمهور شدت گرفت، اما بیشتر ماهیتی تخریبی نسبت به رسانه ملی دارد تا حمایت از دولت یازدهم. بعضی رسانه‌ها با گرایشات روشن سیاسی، پس از آن آتش حملات خود نسبت به صداوسیما را شعله‌ور کردند که صداوسیما ویژه‌برنامه‌های اثرگذاری را در ارتباط با حماسه 9دی منتشر کرد و پنج سال پس از این روز، نسبت به بازخوانی فتنه88 اقدام کرد. به‌نظر می‌رسد این برنامه‌ها برای بخشی از جریانات سیاسی مدعی نزدیکی با دولت خوشایند نبوده و به‌همین دلیل بلافاصله پس از ایام گرامیداشت 9دی، به بهانه اظهارات رئیس‌جمهور اما در واقع با هدف تخریب مواضع صداوسیما در ارتباط با معرفی ریشه‌های فتنه، ریاست این سازمان را هدف گرفته و با کلی‌گویی و بدون اشاره به یک برنامه مشخص، صداوسیما را هدف انتقادات خود قرار دادند.

بی‌تردید رسانه ملی بسان هر رسانه دیگری نیازمند نقد، آسیب‌شناسی و بررسی دقیق مواضع و سیاست‌ها بوده و چه مدیران پیشین این سازمان و چه ریاست کنونی آن، از نقدهای منصفانه استقبال می‌کنند؛ با این حال روشن نیست چرا منتقدان رسانه ملی این روزها بر طبل کلی‌گویی و مبهم‌گویی نواخته و به‌کلی مواضع صداوسیما را انکار کرده، بی‌آن‌که نشانه‌ای برای اثبات ادعاهای خود ارائه کنند. همین فرار از استدلال بر پایه مصادیق روشن، این نگرانی را دامن می‌زند که مبادا منتقدان، مخالف مواضعی هستند که چنان اصولی است که حتی اشاره به آن را به سود خود نمی‌دانند؟!

هرچند منتقدان دست‌کم در مقام نظر، بارها بر ضرورت استقلال رسانه‌ها تاکید کرده و دولت یازدهم نیز شعار خود را دخالت نکردن در حوزه‌های رسانه‌ای قرار داده است، ولی معلوم نیست چرا حامیان رسانه مستقل، این روزها بر طبل همسویی بیش از پیش رسانه ملی با دولت کوبیده و برای نقد رسانه ملی که به‌نظر می‌رسد بیشتر ریشه‌های تاریخی دارد، از چهره‌های دولتی هزینه می‌کنند؟ شاید هوشمندانه این باشد که مقامات دولتی با بازخوانی دلایل مخالفت برخی رسانه‌ها با صداوسیما، مراقب این دام باشند که مبادا افرادی پشت‌سر دولت سنگر بگیرند که نه اعتقادی به دفاع از دولت دارند و نه تعهدی در حمایت از سیاست‌های نظام.

نگاهی گذرا به نقدهای روزهای اخیر نسبت به صداوسیما نشان می‌دهد پارازیت‌اندازهای کنونی روی موج روابط پاستور و جام‌جم، از گلایه‌های رئیس‌جمهور ـ که شاید برآمده از ارائه اطلاعات نادرست به ایشان است – استفاده ابزاری کرده و در واقع درصدد هستند تا به نام حمایت از دولت، بی‌اعتمادی به رسانه ملی را دامن زده و فضا را برای توسعه رسانه‌هایی مهیا کنند که روشن نیست منافع ملی کشورمان را مدنظر قرار دهند.

این منتقدان که امیدوارند با روش ترور شخصیت، بتوانند رسانه ملی را وابسته به یک جناح خاص معرفی کنند، در واقع قصد دارند با بازسازی مدلی که در دولت اصلاحات به‌کار گرفته شد، بدنه اجتماعی بی‌اعتماد شده به خود را بار دیگر به‌سوی رسانه‌های کم‌تیراژ سیاسی هدایت کنند. آنها بیم آن دارند که ادامه روند فعلی همبستگی اجتماعی در کشور و حرکت اعتدالی گروه‌ها و احزاب، در جریان آغاز رقابت‌های انتخاباتی مجلس به زیان آنان تمام شده و قدرت رسانه ملی در جلب اعتماد عمومی، مانع از مانور سیاسی – رسانه‌ای برخی جریانات برای ماجراجویی‌های بعدی شود.

بی‌تردید دولت یازدهم راضی به پیشبرد چنین تاکتیکی از سوی برخی گروه‌های سیاسی نبوده و بخوبی می‌داند که تفرقه‌افکنی میان صداوسیما و دولت، برای چه‌کسانی منافع سیاسی و اقتصادی دربردارد. به همین دلیل رئیس‌جمهور و دولتمردان باید پیش از آن‌که موج‌سواری پارازیت‌اندازها به سود شبکه‌های ماهواره‌ای تمام شود، صف خود را از دلالان سیاسی جدا کرده و در صورتی که نقدی به برنامه‌های خاصی از صداوسیما دارند، با طرح این نقدهای مشخص و ترجیحا در فضایی غیرتبلیغاتی و رسانه‌ای، تحت تاثیر القائات جریاناتی که سابقه روشنی در عرصه پروپاگاندای رسانه‌ای دارند، قرار نگیرند.