150 هزار کلاس درس و هول آتش‌سوزی

اگر نفت یکی از این بخاری‌ها نشت کند، کلاس با همه دانش‌آموزانش خواهد سوخت، گاز هم اگر نشتی داشته باشد انفجار در انتظار مدرسه خواهد بود، اگر هم گاز مونوکسیدکربن از اتصالات ناایمن بخاری‌های کهنه گازی متصاعد شود، مسمومیت و خفگی انتظار دانش‌آموزان را می‌کشد.

پس ماجرای وجود 150 هزار کلاس درسی را که با روش‌های غیراستاندارد گرم می‌شود از هر زاویه‌ای نگاه کنیم، خطری در کمین است. اما این خطر چون جدی گرفته نمی‌شود، روند تزریق بودجه به پروژه استانداردسازی سیستم گرمایشی مدارس نیز کند پیش می‌رود و این کندی نگرانی‌ها را تشدید می‌کند.

روش استاندارد برای گرم کردن مدارس، پکیج، رادیاتور و موتورخانه است، اما به گفته معاون عمرانی وزیر آموزش و پرورش، سال گذشته فقط 28 هزار کلاس درس به این سیستم‌ مجهز شد و بودجه آن 146 میلیارد تومان بود که از محل عوارض گاز مصرفی و از جیب مردم پرداخت شد.

اما امسال قانونگذار 300 میلیارد تومان به استانداردسازی سیستم گرمایشی مدارس اختصاص داده و سازمان نوسازی مدارس امیدوار است با تخصیص بموقع این مبلغ تا پایان سال 47 هزار کلاس درس را ایمن کند.

اگر این اتفاق رخ دهد مجموع کلاس‌های درسی که سال گذشته و امسال ایمن‌شده و می‌شود به 75 هزار کلاس می‌رسد که البته فقط نیمی از کلاس‌های درس در معرض خطر را شامل می‌شود. پس خطر جدی است و فصل سرد برای ما تداعی‌‌گر ماه‌هایی پرریسک.

این خطر باید همیشه پیش چشم مسئولان باشد، چون اگر اتفاقی مثل آتش‌سوزی شین‌آباد تکرار شود شاید نشود همه تقصیرها را گردن یک نفر انداخت.

اگر این خطر را به این خطر اضافه کنیم که بیشتر مدارس کشور بیمه آتش‌سوزی ندارد عمق بحران بیشتر معلوم می‌شود، چون اگر آتشی شعله بکشد و مدرسه را خاکستر کند، بیمه، تعهدی برای جبران خسارت‌ها ندارد و آن‌وقت بعید نیست ساختمان متروکه مدرسه تا فرارسیدن نوبت تخریب و نوسازی چقدر معطل بماند.

این معطلی مساوی است با معطلی تحصیل دانش‌آموزان و به احتمال زیاد فرستادن آنها به مدارس همجوار که این فشردگی ناخواسته جمعیت، فقط یک پیامد دارد: افت کیفیت آموزش.

مریم خباز - گروه جامعه