چرا داعشی ها از جنگجویان زن می​ترسند

آنها از این نکته حداکثر استفاده را کرده‌اند تا جایی که گفته می‌شود تپه استراتژیک کوبانی را زنان کرد توانستند از داعش پس بگیرند.

به گزارش ایرنا، یکی از این مبارزان، نسرین عبدی است. نیروی پیشمرگ که لبخندش با سلاح‌هایی که حمل می‌کند، همخوانی ندارد. او می‌گوید به این دلیل سلاح به دست می‌گیرد که شاید لازم باشد روزی به خودش شلیک کند.

نسرین دانشجوی بیست ساله کرد، از طبقه‌ای متوسط است که روزگاری خوش در کنار خانواده‌اش داشته ولی اکنون این گونه مردن را به اسیر شدن در دست غول‌های داعشی ترجیح می‌دهد. در زادگاه او کوبانی، شهری در مرز ترکیه و سوریه، لحظات خوش، بسیار نادر است مگر آن لحظه‌ای که او در کنار دیگر مبارزان کرد، تپه استراتژیک کوبانی را از دست داعشی‌ها گرفتند. آن زمان او با چهره‌ای خندان در کنار دیگر همرزمان خود عکس گرفت. آنها پرچم سیاهرنگ گناه‌آلود داعش را پاره کردند و به جایش پرچم خود را برافراشتند تا نقطه عطفی در نبرد مرگ و زندگی در این شهر محاصره شده را نشان دهند. نسرین که دختر یک پزشک است به گروه زنان نظامی‌کوبانی پیوسته و می‌داند که هر روز می‌تواند برایش «آخرین» باشد. او می‌گوید: همه می‌دانند اگر داعشی‌ها زنان را بگیرند چه اتفاقی می‌افتد. برای یک زن، ابتدا تجاوز است و بعد سربریدن. همه اینها را در تصاویر ویدئویی گروگان‌های بریتانیایی و آمریکایی دیده‌ایم. با ما هم همان‌طور رفتار خواهند کرد. من می‌توانم کلاشینکف حمل کنم ولی اگر با یک داعشی رودررو شوم نمی‌دانم دقیقا چه خواهم کرد. شاید او را بکشم شاید هم خودم را.

نسرین عبدی، راز این موضوع را که همه نیروهای کرد مدافع کوبانی، زن هستند ایجاد رعب و هراس در دل داعشی‌ها عنوان کرد. او گفت: برای داعشی‌ها کشته شدن به دست یک زن به معنای آن است که به بهشت نخواهند رفت. وقتی ما با آنها می‌جنگیم، خشن هستیم و به آنها می‌فهمانیم که می‌خواهیم به دست یک زن بمیرند.

در میانه نبرد داغ کوبانی، زنان کرد با صدای بلند سرودهای جنگی می‌خوانند تا حضورشان را به دشمنان سیاه‌پوششان اعلام کنند.

نسرین می‌گوید: این خیلی خیلی مهم است که زنان با داعش می‌جنگند. در عقیده آنها زنان برده هستند. آنها با زنان طوری رفتار می‌کنند که انگار هیچ ارزشی ندارند. داعش نمادی از نبرد ما برای آزادی است. حدود یک چهارم مبارزان کرد ارتش سوریه یعنی حدود هزار نفر، زن هستند. حداقل چند صد نفر از آنها در کوبانی می‌جنگند و می‌گویند از خواهر به یکدیگر نزدیک‌تر هستند.

هاتیس سویک، یکی از فعالان کرد گفت: همه زنانی که اکنون در ارتش هستند قبلا کار نظامی‌نمی‌کردند. برخی از آنها شاغل یا دانشجو بودند و بعضی دیگر زنان خانه‌دار. زنان کوبانی برای آزادیشان می‌جنگند و مردان کرد به آنها افتخار می‌کنند. پدر نسرین وقتی که او جوان‌تر بود درگذشت و مادر او به ترکیه رفته است.

نسرین می‌گوید: نمی‌توانم خیال مادرم را راحت کنم. به هر حال وظیفه دارم بجنگم. من اینجا به‌دنیا آمده‌ام. پدر و مادرم اهل همین جا بودند. اجدادم در کوبانی دفن شده‌اند. همه اینها انگیزه ما را بیشتر می‌کند. مرگ در راه آزادی از زندگی در جای دیگر بهتر است. به‌رغم آن‌که مرگ اطرافمان را گرفته ولی عشق به زندگی همچنان وجود دارد و همین هم به ما برای دفاع از زادگاه‌مان قوت قلب می‌دهد.

نسرین در پاسخ به این پرسش که اگر جنگ تمام شود دوست دارد چه کار کند، می‌گوید: به دانشگاه برمی‌گردم و دکتر می‌شوم. البته من تا سال دوم پزشکی را خوانده‌ام. او می‌خواهد هرچه در اطرافش در صحنه نبرد می‌گذرد به صورت مستند ثبت کند. در میان مردم کوبانی یک لطیفه، طرفدار زیادی دارد. می‌گویند وقتی که زنان در نبرد پیروز شدند مردان را وادار می‌کنند که همه جا را بشویند و تمیز کنند. اما مسئولان محلی می‌گویند مقاومت زنان، مردان مبارز را هم استوارتر کرده است.