تا به کی مرغ همسایه غاز است

اما نکته در این است که دانستن، قاعدتا باید مقدمه‌ای برای توانستن شود.یعنی وقتی ما مدام تکرار می‌کنیم که چقدر عجیبیم و بعد در مقام تشریح عجیب بودنمان رفتارهای متناقض و فاصله عمیق حرف زدن و عمل کردن و نظایر آن را مثال می‌زنیم.

یعنی که می‌دانیم این عجیب و غریب بودن خوب نیست.و عقل سلیم حکم می‌کند که بعد از دانستن باید برای توانستن کوشش کنیم.

یعنی این‌که باید کوشش کنیم که عجیب و غریب نباشیم. کوشش کنیم که رفتار‌های خوب را بیاموزیم.

کوشش کنیم که برای خودمان و هموطنانمان خوب باشیم. کوشش کنیم که برای یک ساعت خوشی خودمان به محیط‌زیستمان گند نزنیم.

برای آرام شدن و خنک شدن دل خودمان و حرصمان را از گرانی و امثالهم در آوردن، به رفتار‌های غیرمدنی دست نزنیم.

با دست خودمان آب‌ها را هدر ندهیم. با دست خودمان، خودمان را و اطرافیانمان را آزار ندهیم. با خانواده خودمان، با مملکت خودمان،با مردم خودمان بد و اخمو و بد زبان و...نباشیم و بعد به دیگران که رسیدیم به یک‌باره مهربانانه لبخند نزنیم.

حتما بسیاری از ما دیده یا شنیده‌ایم که خیلی از خارجی‌هایی که از کشورهای دیگر به کشور ما می‌آیند وقتی که بر می‌گردند،چطور از خوب بودن ملت ما و مهربان بودنمان و مهمان نواز بودنمان حرف می‌زنند؟براستی چگونه است که آنها ما را این‌گونه می‌بینند و ما خودمان را آن‌گونه می‌بینیم که بسیاری از رفتار‌های خودمان با خودمان و خاک و کوی‌مان را بر نمی‌تابیم.

محیط‌ زیستمان را تخریب می‌کنیم، از چراغ قرمز رد می‌شویم، به جای گفت‌وگو پرخاش می‌کنیم، به جای تربیت سر بچه‌مان داد می‌کشیم، ماشینمان را روی پل خانه همسایه پارک می‌کنیم و بی‌خیال می‌رویم در بحران کم آبی، شیر آب را هنگام مسواک زدن باز می گذاریم و در پارکینگ خانه مان فرش و خودرو می شوییم و... به نظر شما ما مردمانی عجیب نیستیم؟ چه خوب است که فکر کنیم.

صولت فروتن ‌- جام جم