به آیندگان نه،‌ به خودمان فکر کنیم

کسانی که این جملات را بر زبان می‌راندند یا آنها که مخاطب این سخنان بودند، هر دو به یک مفهوم مشترک از بطن این جملات می‌رسیدند و آن این‌که هنوز آن‌قدر آب، جنگل، دریای تمیز و حتی خاک حاصلخیز خوب داریم که نگران امروز خود نباشیم و آنچه باید نگرانش باشیم، فردایی است که تهی از تمام این مواهب باشد.

این جملات هشداردهنده می‌خواست حالیمان کند که اگر امروز صرفه‌جویی نکنیم یا درست مصرف نکنیم، کم‌کم تمام منابع انرژی و طبیعی‌مان را از دست خواهیم داد؛ منابعی چون نفت، گاز، آب، جنگل و... منابعی که امروز بدون هیچ احتیاط و آینده‌نگری و تا آنجا که در توان داریم، درست یا غلط مصرف می‌کنیم و هیچ برنامه‌ای برای مراقبت و محافظت از آنها نداریم.

اما حالا کافی است نگاهی به اخبار و اطرافمان بیندازیم، هشدارها دیگر آینده و آیندگان را نشانه نمی‌گیرد. آنقدر مصرف کردیم، آن‌قدر بد مصرف کردیم، آن‌قدر بی‌احتیاط بودیم که حالا نوک پیکان هشدارها خودمان را نشانه رفته است.

دیگر آب نداریم؛ همین امروز، همین حالا. هر لحظه باید نگران جیره‌بندی و قطع آب باشیم، کما اینکه این بحران اکنون بسیاری از شهر‌ها و روستاهای کشور را فراگرفته و از لوله‌های آب و چاه‌ها و چشمه‌هایشان جز هوا بیرون نمی‌آید.

آنقدر بی‌حساب و کتاب و بی‌برنامه، آب تالاب‌ها و چاه‌ها را پای زمین‌های زراعی‌مان رها کردیم که هم تالاب‌هایمان را خشکاندیم و هم چاه‌هایمان ته کشید.

هرآنچه فاضلاب و پسماند و زباله هم که داشتیم و می‌توانستیم روانه دریاهایمان کردیم تا امروز دریاهایمان از آلوده‌ترین دریاهای جهان باشد که هر روز شاهد تلف شدن یک گروه از آبزیانش هستیم.

جنگل‌ها هم از تیررس بی‌مبالاتی‌هایمان در امان نماند و آنچنان تبر به دست و برای تهیه زغال، ساخت ویلا و قاچاق چوب به جان آنها افتادیم که فقط در همین سال‌های اخیر بخش اعظمی از آنها را از دست دادیم.

آتش بی‌احتیاطی و سهل‌انگاری‌مان هم که هر روز بخشی از این جنگل‌ها را به کام خود می‌کشد و نابود می‌کند.

حالا دیگر نه آبی برای خوردن و کشاورزی داریم، نه دریایی تمیز، نه جنگل‌هایی انبوه و سالم. حالا دیگر نیازی نیست به آیندگان فکر کنیم، حالا باید به فکر نجات خودمان باشیم.

فاطمه مرادزاده - گروه ایران