نقش‌های کلیدی 2 بازیگر زن سالخورده

ولی این بار این دو نفر این شانس و فرصت را پیدا کرده‌اند که با نقش‌های کلیدی فیلمنامه در قاب تصویر بدرخشند. از بین این دو بازیگر شیرین یزدان‌بخش(احترام‌السادات) نقش پررنگ‌تری دارد. قصه با این شخصیت جلو می‌رود و اوست که زودتر از همه در جریان ماوقع قرار می‌گیرد. ایثار و فداکاری پایانی هم از سوی این شخصیت سر می‌زند. بازیگر نقش احترام‌السادات بهترین بازی‌اش را در سکانس نهایی ارائه می‌دهد، جایی که لباس بافته شده را در مقابل عکس یادگاری دو جوان شهید می‌گیرد و در حالی که نفس‌نفس می‌زند غزل خداحافظی را می‌خواند. او در بیشتر سکانس‌ها با مکث و سکوتش بازی می‌کند و سعی دارد حسی از آرامش را به مخاطب منتقل کند. خوشبختانه فیلمنامه هم با دیالوگ‌های کوتاهش کار این بازیگر را ساده کرده است؛ دیالوگ‌هایی که در نهایت ایجاز نوشته شده و در قالب چند کلمه ماجرایی مفصل را شرح می‌دهد. به عنوان مثال احترام‌السادات می‌گوید: «20 سال تموم، هر ماه، برو، بیا، منتظر یه خبر.. اما نه این‌جوری.»

این شخصیت هنگامی که در هیاهوی خیابان قدم می‌زند همچون «بیگانه‌ای در میان جمع» جلوه می‌کند. در جملات او رگه‌هایی از طنز وجود دارد و خودش را به‌عنوان یک زن مسن و در عین حال شوخ و با طراوت به مخاطب می‌شناساند. شیرین یزدان‌بخش برای این نقش نامزد دریافت سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش اول زن از سی‌امین جشنواره فیلم فجر شد و نگاه‌ها را به سمت خودش جلب کرد.

لطفا مزاحم نشوید، برف، استرداد و ملبورن از دیگر فیلم‌هایی است که یزدان‌بخش در آن حضور داشته است. جالب است بدانید که او به عنوان یک نابازیگر وارد سینما شده و حضور در فیلم‌های سینمایی را در پنجاه و نه‌سالگی آغاز کرده است. شیرین یزدان‌بخش و رابعه مدنی از این نظر با یکدیگر مشابهت دارند؛ زیرا هر دو در سن بالا وارد عرصه بازیگری شده‌اند. رابعه مدنی به‌واسطه فعالیت پسرش(امیرشهاب رضویان) توانست بازیگر شود.

او در این رابطه گفته است: پسرم روزی به من گفت، فقط در یک پلان در فیلمش بازی کنم و من هم پذیرفتم و بعد از گذشت سه دهه همچنان آن یک پلان تمام نشده است.

رابعه مدنی، بازیگر همدانی این فیلم، دانش‌آموخته رشته مربیگری کودک و بازنشسته آموزش و پرورش است. این بازیگر پیشتر در سریال‌ها و فیلم‌هایی چون «وضعیت سفید»، «برف»، «انارهای نارس» و «تابستان عزیز» نیز بازی کرده است.

فروغ در این فیلم به نسبت احترام‌السادات نقش کمرنگ‌تری دارد. او نقش پیرزنی را بازی می‌کند که روزهای آخر عمرش را می‌گذراند. اما خودش از جدی‌بودن بیماری‌اش خبر ندارد. فروغ پس از 20 سال چشم انتظاری با پیکر فرزند شهیدش مواجه می‌شود، اما...

مدنی بهترین بازی‌اش را در صحنه‌ای ارائه می‌دهد که به دیدار پیکر فرزند شهیدش می‌رود. یک بازی پرشور و حسی که واکنش‌های عاطفی مادری داغدیده را در ذهن تداعی می‌کند.

اگر به فهرست فیلم‌های ایرانی رجوع کنیم به فیلمی تلویزیونی برمی‌خوریم که آن هم چند زن مسن را در مرکز ثقل داستان قرار داده است. «بیا از گذشته حرف بزنیم» ساخته حمید نعمت‌الله ماجرای سفر سه زن سالخورده به شهر مشهد را روایت می‌کند. زنده‌یاد مهین شهابی، ثریا قاسمی و پوراندخت مهیمن بازیگران اصلی این تله‌فیلم بودند که اتفاقا آنها هم به واسطه فرزندان شهیدشان با هم رفیق شده بودند. در سینمایی که ستاره‌های جوان حرف اول را می‌زنند زنان سالخورده هر چند سال یک بار در نقش‌های اصلی فرصت دیده‌شدن پیدا می‌کنند.

فیلم‌های جدید ایرانی در قلاب ماهیگیری تلویزیون

هفته گذشته فیلم «دهلیز» را از تلویزیون شاهد بودیم و این هفته فیلم «بوسیدن روی ماه» از شبکه یک روانه آنتن شد. این فیلم‌ها در سه چهار سال اخیر ساخته شده و جزو محصولات تر و تازه سینمای ایران به شمار می‌آید. معمول است که تلویزیون هر ساله در ایام نوروز بخش قابل‌توجهی از آنتن خودش را به فیلم‌های جدید ایرانی اختصاص می‌دهد. اما امسال این روند در روزهای بعد از تعطیلات هم ادامه پیدا کرده و فیلم‌های ایرانی جدید در ایام معمولی سال مهمان خانه‌های مردم شده‌ است.

پخش این‌گونه فیلم‌ها می‌تواند مخاطب ایرانی را با سالن‌های سینما آشتی دهد و او را به سمت تماشای فیلم همزمان با اکران بکشاند. بسیاری از افرادی که سال‌هاست به سینما نرفته‌اند با دیدن این‌گونه آثار در جریان اتفاقات سینمایی کشور و محصولات جدیدش قرار می‌گیرند و تشویق به حضور در سالن‌های تاریک می‌شوند.

هر چه باشد فیلم ایرانی با همه نقاط ضعف و قوتش در مقایسه با فیلم خارجی طرفداران بیشتری در جمع‌های خانوادگی دارد و پخش آن مخاطب بیشتری را پای جعبه جادو می‌نشاند. این فیلم در آستانه روز زن و مادر روانه آنتن شد و محتوایش هم با این مناسبت همخوانی داشت، زیرا رابطه عاشقانه دو مادر شهید با فرزندانشان را به تصویر می‌کشید. امیدواریم در ماه‌های پیش‌رو شاهد پخش دیگر فیلم‌های سینمای ایران در قاب تلویزیون باشیم.

احسان رحیم‌زاده/ ضمیمه قاب کوچک