آرزوی دیرینه ملت

4 اردیبهشت سال 1319ساعت 7 بعدازظهر رادیو ایران با 2ساعت برنامه زنده و با صدای رضا سجادی با این جمله «اینجا تهران است رادیو ایران» آغاز به کار کرد.

کد خبر: ۶۴۸۴۶

پس از مطبوعات ، رادیو دومین رسانه فراگیر در کشور بود که بردی بسیار محدود داشت و امواج آن را صرفا بخشی از ساکنان تهران می توانستند دریافت کنند.
اما طولی نکشید که ساعات پخش برنامه های رادیو ایران به هشت و نیم ساعت و سپس در روز 9اردیبهشت ماه 1319به 10ساعت افزایش یافت که تماما به طور زنده پخش می شد. گرچه آرزوی راه اندازی رادیو در ایران بسیار پیش از این تاریخ ذهن و اندیشه روشنفکران و تجددخواهان کشور را به خود مشغول داشته بود.
افتتاح اولین فرستنده موج بلند بی سیم در ایران (6اردیبهشت ماه 1305) و فرستنده های موج کوتاه (1309) که امکان ارتباط کشور را با جهان متمدن آن روزگار فراهم ساخت.
اعزام دانشجو به اروپا برای آموزش ، نحوه بهره برداری فنی از تاسیسات بی سیم ، گشایش اولین مدرسه بی سیم در ایران همزمان با ورود دستگاههای گیرنده جدید که امکان دریافت امواج رادیوهای بیگانه را در ایران فراهم می کرد و اغلب نیز به دست نمایندگان سیاسی ایران در اروپا مسافران و دانشجویان به کشور آورده می شد...
زمینه های عینی و ذهنی گسترش آگاهی عمومی در مورد امکانات این رسانه اعجاب انگیز بود. اقبال عمومی به رادیو و شنیدن صدای رادیوهای بیگانه که برنامه هایی به زبان فارسی پخش می کردند (بی بی سی و مسکو) به قدری بود که سرانجام دولت طی مصوبه ای در سال 1313با ورود گیرنده های رادیویی و نصب آنتن با کسب مجوز وزارت پست و تلگراف موافقت کرد.
فشار افکار عمومی و تلاش روشنفکران که به طرق مختلف بر ضرورت تاسیس رادیو در ایران تاکید می کردند موجب تهیه طرحی در وزارت پست و تلگراف وقت در این زمینه و تایید رضاخان در سال 1316 شد و طولی نکشید که بهره برداری از دستگاههای پخش رادیویی در ساختمانی که به همین منظور در محل بی سیم پهلوی تدارک دیده شد، در 4 اردیبهشت ماه 1319آغاز گردید و چنین مقرر شده بود که بزودی از همین فرستنده اعلامیه متفقین در خلع رضاخان به گوش مردم ایران و جهان برسد.
در سالهای اولیه تاسیس رادیو در ایران ، برنامه های این رسانه به سه حوزه خبر و تفسیر خبر، موسیقی و گفتارهای کوتاه درباره خانه داری و تاریخ ایران و کشاورزی محدود می شد و در این میان ، بسته به شرایط سیاسی و اجتماعی روز، گاه حجم عظیمی از برنامه ها به مسائل سیاسی ، تفسیر خبری و قرائت بیانیه های دولتی و نیز موسیقی اختصاص می یافت.
چندی نگذشت که نمایش نیز به فهرست برنامه های رادیو پیوست. باوجود این ، هنوز دستیابی به گیرنده در سالهای اولیه تاسیس رادیو در ایران برای همه کس مقدور نبود و اولین رادیوها، چه آنها که از مرزهای جنوبی و شمالی به دست مسافران وارد کشور می شد و چه آنهایی که به دست تجار به مغازه ها راه می یافت ، عمدتا نصیب طبقات مرفه جامعه می شد.
تجمع مردم در برخی ساعات پخش برنامه های رادیو در مقابل مغازه های معدود رادیوفروشی که از روشهای ساده اما متنوعی برای تشویق مردم به خرید رادیو بهره می گرفتند، پدیده ای متداول و هیجان انگیز بود (بهره گیری برخی از قهوه خانه ها از گیرنده های رادیویی رفته رفته در سایر برنامه های سرگرم کننده رایج تاثیر منفی می گذاشت).
به همین دلیل نیز سازمان پرورش افکار، به ریاست وزیر فرهنگ وقت ، کمیسیون رادیو را موظف کرد تا امکان پخش اخبار، سخنرانی ها و موسیقی رادیو را از طریق بلندگوهای نصب شده در اماکن عمومی و میادین فراهم سازد. نقش روشنفکران و مطبوعات آن زمان در بیداری اذهان عمومی نسبت به اهمیت رادیو در ایران انکارناپذیر است.
به هرحال رادیو در ساعت هفت بعدازظهر روز 4اردیبهشت 1319 تاسیس شد و با پخش برنامه ای دوساعته (شامل گفتار و موسیقی و خبر) موجودیت خود را به اطلاع عموم رساند. در سال 1338 برنامه های رادیو ایران 24 ساعته شد.
رادیو ایران در این سال ساعت 15/5 بامداد پخش برنامه های خود را آغاز می کرد که شامل حدود نوزده ساعت برنامه های متنوع خبر، تفسیر، موسیقی ، خانه داری ، تاریخ و... می شد.
امروز، صدای جمهوری اسلامی ایران با نه شبکه سراسری 24ساعته (رادیو سراسری ، فرهنگ ، قرآن ، تهران ، پیام ، جوان ، معارف و ورزش و دهها رادیوی استانی و شهرستانی و چند شبکه برون مرزی ، در یکی از نقاط عطف تکامل تولید و پخش برنامه های رادیویی در کشور، تمامی گوشه و کنار کشور و مناطقی دیگر را پوشش می دهد.