تکواندوی پرافتخار ‌سه شقه شد

در تمام سال‌هایی که برق درخشش ستارگان تکواندوی ایران چشم همه ورزش دوستان کشورمان را نوازش می‌داد چه ناظران ورزش و چه اهالی این ورزش از جمله فدراسیون‌نشین‌ها، قهرمانان، پیشکسوتان و مربیان، همگی در یک جمله اتفاق نظر داشتند که در کنار برنامه‌ریزی، تلاش و پشتکار برای رسیدن به موفقیت‌ها، رازی به نام دوری جستن از حواشی کاذب وجود داشت؛ رازی که سیدمحمد پولادگر، رئیس فدراسیون دو سال پیش در گفت و گو با جام‌جم اذعان داشت که در تکواندو هم مثل همه ورزش‌های دیگر حاشیه داریم، اما این حواشی بدرستی و بموقع مدیریت می‌شود و اجازه نمی‌دهیم به بیرون درز کرده و به چالشی برای موفقیت ما تبدیل شود. ادعای رئیس فدراسیون تکواندو که در روزهای پیش وارد سومین دوره مدیریت چهارساله خود بر این فدراسیون شد، بیراه هم نبود. به واقع تا پیش از ماه‌های منتهی به المپیک 2012 لندن کمتر کسی حواشی از تکواندو سراغ داشت و این فدراسیون با اقتدار و همچون همیشه با موفقیت راه خود را می‌پیمود.

با وجود این، نکته‌ای که همه اهالی فدراسیون بر آن تاکید ویژه داشتند و آن را رمز موفقیت این ورزش می‌دانستند، حدود 9 ماه پیش از المپیک لندن رنگ باخت. جایی که رضا مهماندوست، سرمربی موفق وقت تیم ملی به‌دلیل پاره‌ای اختلاف‌نظرها با فدراسیون تکواندو بویژه با حسن ذوالقدر، دبیر فدراسیون، استعفای شفاهی‌اش در گفت‌وگو با یک برنامه رادیویی، کتبی تلقی شد و با وجود همه پادرمیانی‌ها، همه راه‌ها برای بازگشت این مربی پرافتخار که شاگردانش برای نخستین‌بار به‌عنوان قهرمانی جهان رسیده بودند، مسدود شد. به این ترتیب فدراسیون تکواندو یار توانمند خود را که از سوی فدراسیون جهانی به‌عنوان بهترین مربی سال انتخاب شده بود، خیلی راحت به منتقد سفت و سخت خود تبدیل کرد. دود این مساله چند ماه بعد به چشم تکواندو رفت و تیمی که می‌توانست دو مدال ناب از لندن دشت کند، به تک نشان نقره محمد باقری معتمد بسنده کرد. شگفتا فدراسیون از این شوک به خود نیامد و در شرایطی خود را موفق معرفی کرد که این ادعا با توجه به صبغه موفقیت‌های قبلی به نوعی پذیرفته شد. فدراسیون در حالی پس از جدایی مهماندوست رنگ و بوی قهرمانی به خود ندیده است که متاسفانه در روز‌های گذشته با یک انشقاق دیگر مواجه شد و عملا سه شقه شد. هادی ساعی دست پرورده بزرگ و ارزشمند این فدراسیون و کسی که البته با رضا مهماندوست اختلاف نظر دارد، به همان راهی سوق داده شد که پیشتر مهماندوست رفته بود. ساعی به دلیل دوشغله بودن وقتی حق بالا رفتن از پله‌های مجمع انتخابات فدراسیون در آکادمی ملی المپیک و رقابت با سیدمحمد پولادگر را نیافت، اعلام کرد: دیگر با فدراسیون همکاری نخواهد کرد. کسی که در چند سال گذشته در کسوت مدیر تیم‌های ملی تجربیات خود را در اختیار ملی‌پوشان قرار می‌داد و در خانه تکواندو چهره‌اش بر بنر بزرگی نقش بسته است، به همین راحتی از تکواندو رفت. اگر به این دو نفر، آزردگی خاطر فریبرز عسگری و مرتضی کریمی سرمربیان پیشین تیم‌های ملی و حتی یوسف کرمی کاپیتان پیشین تیم ملی را اضافه کنیم باید گفت یکدلی و همرنگی که سال‌ها در تکواندو وجود داشت و بی‌تردید نقش مکمل اصلی در موفقیت این ورزش را داشت، بتدریج از تکواندو رخت بر بسته است. در این میان سیدمحمد پولادگر که از سال 1375 تا 1379 به‌عنوان نایب رئیس و از سال 1379 تاکنون به‌عنوان رئیس فدراسیون سکان هدایت این ورزش مدال‌آور را در اختیار دارد، بی‌تردید باید به هوش باشد که در دوره جدید مدیریت خود به‌ آسیب‌شناسی همه سال‌های گذشته مدیریت خود پرداخته و هر چه سریع‌تر در جهت بازگرداندن یکدلی و یکرنگی به خانواده تکواندو اقدام کند.

رئیس فدراسیون تکواندو که بحق به کارنامه هفده ساله خود در مدیریت این فدراسیون می‌بالد، بیشتر از هر کسی می‌داند مدیریت ورزش زمانی هنر است که شمار پیشکسوتان و مدال‌آوران جهانی آن بیشتر از انگشتان دو دست شود. درست مثل تکواندو که امروز بر خلاف سال 1375 شمار قهرمانان آن چند برابر شده‌اند. با جدایی ساعی، تکواندو سه شقه شد و مطمئنا این انشقاق‌ها جایی تاثیر خود را نشان می‌دهد، می‌گویید نه یک بار دیگر المپیک لندن و بازی‌های گزینشی المپیک ریودوژانیرو را مرور کنید که در اولی چطور یوسف کرمی ناکام ماند و در دومی تایوان با هدایت رضا مهماندوست، چگونه فراتر از تکواندوی ایران، ایستاد.

امید توفیقی ‌/‌ گروه ورزش