آسیب‌های اجتماعی در کمین کودکان ایرانی

زخم‌های دوران کودکی هم مثل همان سنگریزه‌ها هستند که رفته‌رفته جمع شده و بعدها در سنین بزرگسالی به عقده‌ای بزرگ مبدل می‌شوند البته شاید گمان کنیم که این زخم‌های روحی و روانی با بالغ شدن از یادمان می‌رود و برای همیشه به فراموشی سپرده می‌شود، اما به اعتقاد اغلب روان‌شناسان، هیچ آسیب روانی در هیچ دوره سنی از ذهن انسان پاک نمی‌شود و حتی اگر عمق مشکلات تلنبار شده، گسترده‌تر از ظرفیت ذهن انسان باشد، عواقب ناگوار این آسیب‌های دوران کودکی، دیر یا زود به سراغ آن فرد بالغ خواهد آمد.

همه اینها را گفتیم تا بگوییم هم‌اکنون 24 درصد از کودکان این سرزمین، هر روز با این سنگ‌ریزه‌های روحی و روانی دست و پنجه نرم می‌کنند و دچار اختلال در رشد عاطفی و اجتماعی هستند.

این آمارها هم نه از سوی منتقدان، بلکه روز گذشته از سوی وزارت بهداشت منتشر شده است.

به گفته رئیس اداره سلامت کودکان وزارت بهداشت، همچنان ۱۸ درصد والدین به خشونت و تنبیه کودکان اعتقاد دارند و همین اعتقاد برخی خانواده‌ها به استفاده از خشونت علیه کودک، دلیل روشنی است که چرا 24 درصد از کودکان ایرانی با آسیب روانی رشد می‌کنند.

همچنین وقتی از هر چهار کودک ایرانی، حدود یک نفر با اختلال عاطفی و اجتماعی به بزرگسالی می‌رسد، بدیهی است که نباید انتظار داشت این کودکان که قرار است آینده کشور را بسازند، در بزرگسالی به یک شخصیت روحی متعادل دست پیدا کنند.

حتی رئیس فرهنگستان علوم پزشکی نیز معتقد است که بین 20 تا 40 درصد کودکان ایرانی، اصلا فرصت رسیدن به تکامل مطلوب را ندارند.

مجموع این اطلاعات تامل‌برانگیز بروشنی حکایت از این دارد که همچنان نهادهای فرهنگ‌ساز نتوانسته‌اند دین خود را به کودکان ایرانی ادا کنند؛ در حالی که می‌شود با آموزش خانواده‌ها، توجه به سلامت روانی و اجتماعی کودکان و اطلاع‌رسانی درباره حقوق کودک، دنیای شیرین‌تری را برای کودکان امروز و بزرگسالان فردا فراهم کرد.

امین جلالوند - گروه جامعه