یادمان 3 کوهنورد جوان

میلیون‌ها ایرانی در هفته‌ای که امروز رو به پایان می‌رود با خبر ناپدید شدن سه کوهنورد ایرانی هر لحظه منتظر شنیدن خبر تازه‌ای از برودپیک بودند. برودپیک با ارتفاع 8051 متر در رشته کوه قراقرون پاکستان زیر گام‌های استوار فرزندان ایران تسلیم شد و آیدین بزرگی، مجتبی جراحی و پویا کیوان بر فراز قله، سرود به اوج رفتن و در اوج ماندن سر دادند. هنوز ایمانمان را از دست نداده‌ایم. هنوز و هر لحظه که می‌گذرد، منتظر شنیدن صدای آیدین از پشت کوه‌های سر به فلک کشیده با سرمای استخوان‌سوز برودپیک هستیم. در سال‌های گذشته نظیر این حوادث را با مرگ مهدی عمیدی و محمد اوراز پشت سر گذاشتیم، اما خبر مفقود شدن چهره‌های جوانی که با دیدن تصاویر قبل از صعود آنها، به یاد لبخندهای صمیمانه توام با حس امید و زندگی‌شان می‌افتیم، برای هر کدام از ما ایرانی‌ها سخت است. چهره‌هایی سرشار از زندگی که تا چند روز پیش تاثیر خبر خوش گشایش مسیر، انعکاس مطلوبی در جامعه داشت، اما خبر گم شدن فرزندان این آب و خاک همچنان روی دوش ملت بزرگ ایران سنگینی می‌کند. روزها و لحظه‌های انتظار همیشه سخت است. خیلی‌ها در ایران به امید بازگشت بزرگی، جراحی و کیوان حتی حرف‌های توماس لامل، کوهنورد و راهنمای آلمانی را نمی‌پذیرند که گفته هیچ‌کدام از این سه نفر راضی نبوده‌اند که کسی برای پایین آوردن اجسادشان جان خود را به خطر بیندازد. آنها عاشق کوهستان بودند، پس چرا نگذاریم آنها در جایی که این‌قدر دوست داشتند در آرامش بمانند. سه جوان ایرانی در اوج قله‌ها همچو فرهاد که نقش خویش بر کوه کند و همچو آرش که تن خویش را بر زه کمان گذاشت و تیر را رها کرد، در «مسیر ایران» آن هم بر فراز قله برودپیک نقش عشق به یادگار گذاشتند. بلندپروازان ایران با اراده و عزم راستین خود پایان و آغازی غرورانگیز را برای ملت ایران رقم زدند. این پایان، یک آغاز است چون مسیری به نام ایران باز است. برای این سه جوان «مسیر ایران» با نقشی ماندگار از تار و پود جان اهمیت داشت. برودپیک بهانه بود. تمام برودپیک را بوی عشق جاودانه بچه‌های پرافتخار ایران گرفته؛ عشقی ابدی که پیش از این تاریخ کهن این سرزمین فرزندان عاشق بسیاری داشت که جان خود را بر سر عشق‌شان باختند و جاودانه ماندند.

محمد رضاپور ‌/‌ گروه ورزش