سفره خیابانی «اینچنینی» نه آنچنانی!

حدود هشت سال است که سفره‌ای به نام خدا در 18 متری آزادی، بلوار ابوذر، به دست مهدی محمدرضابیگی و دوستانش پهن می‌شود و روزه‌داران در تمام 30 شب رمضان به اینجا می‌آیند و با غذایی که به قول محمدرضابیگی برکتش را از خدا می‌گیرد، سیر می‌شوند و می‌روند تا شب دیگر.

اگر هم رمضان تمام شود در تمام چهارشنبه‌های سال آبگوشت حسینیه حضرت ابوالفضل (ع) را می‌خورند.

گفت‌وگو با محمدرضا بیگی که چند روز پیش در برنامه «پایش» از افطاری ساده‌اش می‌گفت را در ادامه بخوانید.

هزینه‌های سفره افطاری را از کجا تامین می‌کنید؟

ما چند نفر دوست، کمتر از تعداد انگشتان دست، هستیم که با کمک همسایه‌ها و دوستان در رمضان سفره‌ای پهن می‌کنیم که بهتر است بگویم سفره خداست. ما چند نفر دوست، خودمان هزینه‌های این سفره را تقبل کرده‌ایم.

خوردنی‌های سفره را خودتان آماده می‌کنید یا به رستوران سفارش آماده شدنس را می‌دهید؟

کنار حسینیه ما به نام حسینیه حضرت ابوالفضل(ع)، یک پارکینگ بزرگ قرار دارد، که خودمان در آن پارکینگ همه چیز را می‌پزیم و آماده می‌کنیم. خودمان هم آشپز داریم. این پارکینگ متعلق به دو برادر به نام علی‌احمد و اسماعیل‌احمد است که آن را در اختیار ما قرار داده‌اند.

مهمان‌های سفره افطاری شما معمولا از چه قشری هستند؟

بیشتر آنها از قشر زحمتکش اجتماع هستند، مثل خود ما کارگرند و زحمتکش. به همین خاطر سفره ما آنچنانی نیست، بلکه اینچنینی است.

شما فقط در ماه رمضان به مردم غذا می‌دهید؟

خیر، ما در طول سال هر چهارشنبه برنامه قرآن‌خوانی داریم که افراد گرد هم جمع می‌شوند و قرآن می‌خوانند و اشکالات خود را بر طرف می‌کنند. علاوه بر این، مفسر قرآن هم داریم که برایمان صحبت می‌کند. بعد از این جلسه، جای همه شما خالی، آبگوشت می‌دهیم. ضمن این که در ده روز آخر محرم نیز برنامه داریم و در یک ماه رمضان هم در خدمت روزه‌داران هستیم. روزه‌داران مهمان خدا هستند.

به نظر شما اگر کسی از پولش در راه اطعام دادن به دیگران یا افطاری دادن خرج کند، پولش کم می‌شود؟

به‌جرات می‌گویم که اگر یک تومان در این راه بگذاریم، صدها میلیون برایمان بر می‌گردد. ضمن این که ما فقط دنبال پول نیستیم، با یک تومان خرج‌کردن، خیلی چیزهای دیگر هم به دست می‌آوریم. بالاخره وقتی ما از مهمان‌های خدا پذیرایی می‌کنیم، خدا جای دیگر برایمان حساب می‌کند. بارها دیگران برایمان دعا کرده‌اند. من در کوچه و خیابان و بازار که راه می‌روم، دائم دیگران پیشم می‌آیند و می‌گویند: الهی که سال‌ها سلامت باشی و عمرت زیاد شود و سفره داشته باشی. این دعاها برایم خیلی بهتر از پول است.

آیا کس دیگری هم در تهران سفره افطاری خیابانی دارد؟

شنیده‌ایم که در خیابان‌های دیگر شهر هم این کار را انجام می‌دهند.

از این که از کار شما تقلید کرده‌اند ناراحت نمی‌شوید؟

نه، چرا ناراحت شوم؟ خدا را شکر. این اتفاق‌ها برای من افتخار است. کاش بیشتر از اینها سفره‌های خیابانی افطاری پهن شود.

الان مهم‌ترین دغدغه شما برای سفره‌های افطاری‌تان چیست؟

ما فقط پرسنل کاری کم داریم. حجم کارمان زیاد است و تعداد افراد کمک‌کننده نسبت به کار، کم.

افرادی که آنجا کار می‌کنند، حقوق هم می‌گیرند؟

نه اصلا. همه با طیب خاطر و در راه رضای خدا کار می‌کنند. شاید باورتان نشود که بارها برایم پیش آمده که حتی افراد غریبه آمده‌اند کار را از دستم گرفته‌اند. همه خودشان دوست دارند که کار کنند.

بعضی‌ها می‌گویند کسانی که چنین سفره‌هایی پهن می‌کنند، بالاخره در کارشان ریا هم هست، چون حسابی دیده می‌شوند. موافقید؟

نه. سفره‌های ما که آنچنانی نیست. طوری است که در وسط خیابان پهن می‌شود. ریا برای سفره‌های آنچنانی است. چرا باید ریا کنم؟ چنین افرادی خودشان اشکال دارند که فکر می‌کنند همه کس دارند ریا می‌کنند.

تا حالا شده کسی یا کسانی گرسنه از سفره شما بروند و غذا به آنها نرسد؟

نه. باور کنید که غذای ما خیلی برکت دارد. من هشت سال است که تجربه کرده‌ام: خدا خودش غذایمان را زیاد می‌کند. حتی چند باری پیش آمده که ما افطاری خودمان را به مهمانمان داده‌ایم، ولی حتی یک بار هم نشنیدم یا ندیدم که کسی گرسنه از سر سفره برود. یا این که به کسی غذا نرسد. ما در حد توانمان غذا را می‌پزیم و خدا به آن برکت می‌دهد.

حورا نژادصداقت / جام‌جم