اسکولز؛ نماد وفاداری و تعصب به شیاطین سرخ

اسکولز که سال 1974 در سالفورد منچستر به دنیا آمد، در همان اوان کودکی به فوتبال و کریکت علاقه‌مند شد، اما مگر می‌شود در شهری به نام منچستر و با آن همه علاقه مردمانش براحتی از کنار فوتبال گذشت. اسکولز هم استثنا نبود و خیلی زود راه پرافتخار زندگی ورزشی خود را در چهارده سالگی پیش گرفت؛ او در آن سن و سال، اولین تمرین را با منچستری‌ها و در کنار کسانی که چند سال بعد به بزرگان فوتبال جزیره و ستارگان قاره سبز تبدیل شدند، انجام داد. اسکولز و همدوره‌ای‌هایش وقتی اوایل دهه 90 به منچستریونایتد آمدند، شاید فکرش را هم نمی‌کردند سال‌ها پرچم منچستر را بر فراز جزیره به اهتزاز درآورند و نام و آوازه‌ای جهانی برای خود دست و پا کنند؛ آنها چه کسانی بودند؟ دیوید بکهام، رایان گیگز، نیکی بات و گری نویل. اینها همدوره‌ای‌های گیگز بودند که سال‌ها با پیراهن شیاطین سرخ افتخارآفرین شدند.

19 سالگی و ورود به دنیای حرفه‌ای

اسکولز پنج سال بعد یعنی در سال 1993 این افتخار را به دست آورد که اولین قرارداد حرفه‌ایش را در نوزده سالگی با منچستریونایتد امضا کند، اما او برای رسیدن به آرزویش باز هم باید صبر می‌کرد چراکه تا فصل 95 ـ 1994 به میدان نرفت و اولین مسابقه‌اش را با منچستر در سال 94 انجام داد. در جام اتحادیه او برای اولین بار با پیراهن منچستر به میدان رفت و در برابر تیمی به نام پورت واله، دو گل به ثمر رساند، اما فصل 96 ـ 95 فصلی خاطره‌انگیز برای هواداران حرفه‌ای فوتبال و بویژه منچستریونایتد است؛ همان فصلی که در دو ماه ابتدایی آن اریک کانتونا به دلیل برخورد فیزیکی با هوادار باشگاه کریستال پالاس در خلال بازی، دو ماه اول آن را محروم بود و مارک هیوز، ستاره ولزی به چلسی کوچ کرد.

خلأ این دو ستاره نامدار در روزهای آغازین فصل، خواب هواداران دوآتیشه منچستر را آشفته کرده بود، اما فرگوسن یک ستاره رو کرد؛ پل اسکولز. شرایط آن فصل باعث شد فرگوسن به اسکولز اعتماد کند. او 14گل به ثمر رساند و همراه منچستر فاتح لیگ برتر و جام حذفی شد.

20 سال و فقط یک اختلاف

اسکولز در شرایطی بیش از 700 بار با پیراهن منچستر به میدان رفت که طی این سال‌ها با مشکلات عجیبی همچون بیماری آسم و ضعف بینایی مواجه شد؛ بیماری‌هایی که چند بار او را تا آستانه خداحافظی زودهنگام از فوتبال پیش برد؛ طوری که نیم فصل دوم فصل 2006 ـ 2005 را به علت مشکل بینایی از دست داد و شایعه شد مجبور به پایان دادن دوران ورزشی خود است، اما بر این مشکل هم غلبه کرد. این بازیکن تنها یک بار با آلکس فرگوسن اختلاف‌نظر پیدا کرد. اسکولز در سال 2001 از بازی در جام اتحادیه برابر آرسنال در کنار جوانان باشگاه خودداری کرد. خودش در این باره می‌گوید: «این کاری بود که از آن بسیار پشیمانم. آن زمان در شرایط خوبی نبودم و کمی ناراحتی داشتم.»

روزهای تلخ و شیرین

ـ در فصل ۹۹ ـ‌ ۱۹۹۸ در فینال جام حذفی زننده یکی از دو گل تیمش برابر نیوکاسل بود.

ـ در فصل 2005 ـ 2004 گرچه در راهیابی به فینال جام حذفی موثر بود، اما ضربه پنالتی او در فینال جام حذفی را ینس لمان دروازه بان آلمانی آرسنال مهار کرد تا توپچی‌ها قهرمان جام حذفی شوند.

ـ سال 2006 در شهرآورد معروف جزیره منچستر ـ لیورپول یک گل به ثمر رساند. با انجام این بازی اسکولز نهمین بازیکن منچستریونایتد شد که در ۵۰۰ بازی پیراهن این تیم را بر تن کرد و به بزرگان شیاطین سرخ همچون سر بابی چارلتون و بیل فالکس پیوست.

ـ سال ۲۰۰۷ در جلسه تمرینی قبل از بازی با دیناموکیف در لیگ قهرمانان، از ناحیه رباط زانو دچار مشکل شد و تا آخر ژانویه ۲۰۰۸ به میادین بازنگشت.

ـ سال۲۰۱۰ با گلی که در مقابل ولورهمپتون به ثمر رساند، به نوزدهمین بازیکن تاریخ لیگ برتر تبدیل شد که موفق به زدن ۱۰۰ گل می‌شود.

ـ بهترین فصل اسکولز به لحاظ گلزنی فصل 2003 ـ 2002 بود. او در این فصل در مجموع همه جام‌هایی که در آنها بازی کرد، 20 گل زد و بیشترین گل دوران ورزشی خود را به ثمر رساند.

ـ سال ۱۹۹۹ همراه تیم ملی انگلیس در دیدار برابر لهستان هت تریک کرد.

ـ در مقدماتی جام ملت‌های اروپا ۲۰۰۰ در برابر اسکاتلند موفق به زدن دو گل دیگر شد.

اولین بازی ملی در اولدترافورد

اسکولز مثل همه ستارگان فوتبال بریتانیا از سال 1966 به این طرف در عطش فتح جام قهرمانی ملت‌های اروپا و جام جهانی سوخت. او که اولین بازی ملی خود را سال ۱۹۹۷ در یک بازی دوستانه با آفریقای جنوبی در ورزشگاه اولدترافورد انجام داد، در جام‌های جهانی 98 و 2002 برای تیم ملی کشورش به میدان رفت؛ تیمی متشکل از انبوه ستاره که فقط نام خود را در این بازی‌ها یدک کشیدند و به توفیقی دست نیافتند. او در شرایطی در آگوست ۲۰۰۴ با ذکر این که خانواده و تیم باشگاهی‌اش مهم‌تر از تیم ملی است، از تیم ملی خداحافظی کرد که طی این سال‌ها 66 بار پیراهن تیم ملی انگلیس را پوشید و 14 گل ملی در کارنامه خود به ثمر رساند. هرچند استیو مک لارن، مربی بعدی تیم ملی انگلیس و حتی فابیو کاپلو، مربی نامدار ایتالیایی تیم ملی انگلیس دوباره از او خواستند به تیم ملی برگردد، اما او نیامد و کاپلو با انگلیس در جام جهانی 2010 آن شکست مفتضحانه 4‌ بر یک برابر آلمان را پذیرفت و حذف شد.

خداحافظی از دنیای فوتبال

او در شرایطی در سال 2011 از فوتبال خداحافظی کرد که با توجه به مصدومیت زیاد بازیکنان منچستریونایتد در ژانویه 2012 به ترکیب شیاطین سرخ برگشت اما برای دومین و آخرین بار یکشنبه دوازدهم ماه می 2013 خداحافظی خود را از فوتبال اعلام کرد و گفت: دیگر کفش‌هایم را برای همیشه آویزان خواهم کرد. بازی فوتبال تمام آن چیزی بوده که می‌خواسته‌ام انجامش دهم.

اسکولز از نگاه بزرگان

کریستیانو رونالدو: وقتی باهم تمرین می‌کردیم، عادت داشتم کارهای فریبنده زیادی انجام دهم. وقتی توانایی خودم را به اسکولز نشان دادم و داشتم تمرین را ترک می‌کردم، صدایم زد و توپ را زیر پای خود گذاشت و به درختی که 50 متر با ما فاصله داشت، اشاره کرد و گفت: اکنون توپ را به درخت می‌زنم. او شوت زد و توپ به درخت خورد. سپس از من خواست این کار را انجام دهم. ده بار این کار را انجام دادم، اما نتوانستم توپ را به درخت بزنم. او لبخندی زد و زمین را ترک کرد.

سوکراتس: اسکولز به حدی خوب بود که می‌توانست برای تیم ملی برزیل و آن همه ستاره بازی کند.

لوئیس فیگو: وقتی او را دیدم، فهمیدم بازی خودم خیلی تعریف ندارد.

زین‌الدین زیدان: سخت‌ترین حریفم قطعا اسکولز بود. او یک هافبک کامل بود.

پپ گوآردیولا: بهترین هافبک زمان خودش بود، خیلی دوست داشتم با او همبازی باشم.

سر آلکس فرگوسن: پل یکی از بهترین مغزهای متفکر تاریخ منچستریونایتد است.

ژاوی: پل اسکولز یک الگوی کامل است. او بهترین هافبک وسطی است که به عمرم دیدم.

همه افتخارات باشگاهی

11 عنوان قهرمانی لیگ برتر، سه عنوان قهرمانی جام حذفی، دو قهرمانی در جام اتحادیه، پنج قهرمانی جام خیریه، دو قهرمانی لیگ قهرمانان اروپا و قهرمانی جام بین قاره‌ای در سال 1999 و قهرمانی جام باشگاه‌های جهان در سال 1998. او همچنین به افتخاراتی چون بازیکن ماه لیگ برتر در ژانویه ۲۰۰۳، دسامبر ۲۰۰۳، اکتبر ۲۰۰۶ و عضو تیم منتخب فصل لیگ برتر در فصل های 2002 ـ 2001، 2003 ـ 2002 و 2007 ـ 2006 دست یافت و همچنین تیم دهه (93 ـ 1992 تا 2002 ـ 2001) را هم تصاحب کرد.

امید توفیقی / گروه ورزش