به کجا چنین شتابان

تلویزیون با پخش کارتون‌ها و برنامه‌های مختلف، خاطرات خوبی در ذهن کودکان بر جای می‌گذارد. برای مثال بچه‌های دهه 60 خاطرات زیادی از کارتون‌هایی که در آن زمان دیده‌اند، دارند. از خانواده دکتر ارنست گرفته تا پت پستچی و پسر شجاع. شاید چون در آن زمان فناوری به معنای امروز وجود نداشت و از طرفی تلویزیون تنها دو شبکه بیشتر نداشت، اما اکنون آنقدر تنوع در رسانه‌ها وجود دارد که حتی بچه‌ها در انتخاب‌هایشان دچار مشکل می‌شوند. از سی‌دی‌های زیرزمینی گرفته تا تولید کارتون‌های مجاز که با تائید وزارت ارشاد وارد بازار می‌شوند. اما نکته‌ای که در این میان وجود دارد، دوبله بعضی از این کارتون‌هاست. اگر دقت کنید مدتی است انیمیشن‌های زیادی برای گروه سنی خردسال از یک تا چهار سال وارد بازار شده است. از خاله ستاره گرفته تا بانی‌نی‌ و... اما گاهی بعضی از این کارها نه‌تنها کیفیت خوبی ندارد، بلکه از دوبله مناسبی هم برخوردار نیست.

برای مثال در یکی از این برنامه‌ها بخشی وجود داشت که یک فرد ابله را نشان می‌داد و مرتب کلمه‌هایی مانند ابله، دیوانه، خنگ و... تکرار می‌شد که مسلما تکرار این کلمات برای کودک اصلا مناسب نیست و بعد آن تکرار خواهد کرد؛ بنابراین بهتر است نسبت به این موضوع دقت بیشتری شود، چراکه خردسالان در مرحله یادگیری هستند و هر آنچه را می‌بینند و می‌شنوند که در ذهن‌شان حک می‌کنند و حیف است فقط به علت جذب بیشتر مخاطب از هر ترفندی استفاده کنیم،‌ چون با این روش نه‌تنها کودکان شادی را پرورش نخواهیم داد، بلکه خلاقیت را هم در آنها خواهیم کشت. در کارتون‌های امروزی حتی کمتر از محبت کردن، دوست داشتن و نظم خبری وجود دارد. در صورتی که در کارتون‌های گذشته حس همیاری و کنار هم بودن نه‌تنها بخوبی به بچه‌ها القا می‌شد، بلکه بزرگ‌ترها هم این حس را بخوبی می‌گرفتند و شاید برای این هم بود که در گذشته بیشتر ما کنار هم بودیم و از طرفی حس رقابت میان کودکان‌مان کمتر بود. امروزه بچه‌ها بیشتر خشونت را دوست دارند و کمتر مهربانی را می‌شناسند. به هر روی باید روی چنین آثاری دقت‌نظر بیشتری شود، چون ما واقعا در برابر نسلی که پرورش می‌دهیم مسئول هستیم و نباید اجازه بدهیم نسل بعدی، نسل آشفته و بی‌هویتی باشد.

محبوبه ریاستی