حکایت ما و غول 50 میلیون کیلوگرمی 7

آمارها می‌‌گوید که ایرانی‌ها هر روز بیشتر از 50 هزار تن یا به عبارت دیگر 50 میلیون کیلوگرم زباله تولید می‌کنند که نزدیک به 10هزار تن آن در کلانشهر تهران و حومه‌اش تولید می‌شود.

البته این مقدار در خوشبینانه‌ترین حالت، چند هزار تن از مقدار واقعی تولید زباله در کشور کمتر است؛ چون روزانه مقدار زیادی زباله‌ در دامن طبیعت رها می‌شود که قابل سنجش و قرار گرفتن در آمارها نیست.

همین یک خط آمار تولید زباله یعنی این‌که هر روز 5000 کامیون با ظرفیت بار 10 تن، باید در کشور این سو و آن‌سو برود تا زباله‌ها را جمع کند و در نهایت یک جایی گوشه و کنار شهرها تخلیه کند.

شاید باورش سخت باشد، اما بخشی از این حجم عظیم زباله از همین پلاستیک‌های خرید کوچکی که ما از میوه‌فروشی‌ها و سوپرمارکت‌ها می‌گیریم، تشکیل می‌شود؛ همین‌هایی که جایگزین زنبیل‌های حصیری و پارچه‌ای ما شده‌اند؛ همان زنبیل‌هایی که سال‌های سال در خانه‌های ما استفاده می‌شدند و آخ نمی‌گفتند.

حالا بسیاری از کشورهای دنیا برگشته‌اند و به همان زنبیل‌های ما رسیده‌اند و برای مقابله با ارائه و توزیع پلاستیک‌های خرید در فروشگاه‌ها، قوانین سفت و سخت گذاشته‌اند؛ نمونه‌اش هم کشور هندوستان که از سال 2010 در شهرهای بزرگی مانند بمبئی، ارائه پلاستیک خرید و قرار دادن کالاها در این پلاستیک‌ها را ممنوع کرد و از مردمش درخواست کرد که وقتی به خرید می‌روند، یکی از همان زنبیل‌های حصیری یا پارچه‌ای را همراه خودشان ببرند یا این‌که لااقل خریدهایشان را در پاکت‌های کاغذی جابه‌جا کنند.

بیایید یک بار هم که شده وقت چرخ زدن توی فروشگاه‌ها، وقت خرید از میوه‌فروشی‌ها و نانوایی‌ها به آن 50 میلیون کیلوگرم زباله‌ای که در روز تولید می‌شود، فکر کنیم و حتی شده با برداشتن یک ظرف پلاستیکی کمتر، به سبک شدن این بار کمک کنیم. باور کنیم این بار 50 هزار تنی به طبیعت و سلامت ما رحم نخواهد کرد.

مهدی جلیلی -‌ جام‌جم آنلاین