ملک ری قربانی نشود

واکنش‌های مختلف در جداسازی ری، از سطوح وزارت کشور، فرمانداری، شهرداری و شورای اسلامی شهر تهران گرفته تا نمایندگان نشان دهنده این واقعیت است که ری، اکنون از ظرفیتی بالا به لحاظ وسعت، جمعیت، فرهنگ و اقتصاد برخوردار است و ساکنانش تاب بردوش کشیدن واژه حاشیه‌نشینی در تهران آن هم با قدمت چند هزارساله را ندارند.

منطقه‌ای که از دوران مشروطه تا پس از پیروزی انقلاب شکوهمند اسلامی، هزاران شهید و جانباز را در دل خود پرورش داده است.

بی‌شک، از نظر نگارنده نیز تصمیم عجولانه در جداسازی این منطقه می‌تواند آثار و عوارض سنگین سیاسی، فرهنگی، اجتماعی و... را به دنبال داشته باشد.

از این روی، به نظر می‌رسد برای انجام این مهم، توجه به نکاتی همچون هویت و فرهنگ غنی چند هزار ساله ری و وسعت 2295 کیلو متر مربعی و جمعیت قابل توجه آن بسیار ضروری است تا برای حفظ یا جداسازی ری از تهران یک شبه و به‌طور سیاسی، تصمیمی گرفته نشود.

ظرفیت بالقوه جداسازی ری از کلانشهر تهران بر کارشناسان پوشیده نیست؛ اما باید توجه داشت در طراحی مدل آن نباید شتابزده اقدام کرد، چرا که بی شک در این حالت، ری نه تنها نفس راحتی نخواهد کشید، بلکه مرافعه‌ای داخلی شکل خواهد گرفت که ظرفیت مسئولان را به جای تلاش برای توسعه آن درجهت رفع اختلافات میان دستگاه‌ها صرف خواهد کرد.

در حالی که اگر کارشناسی دقیقی روی نقاط قوت و ضعف ری انجام شود، می‌تواند این اقدام را به یک مدل موفق در حوزه تقسیمات کشوری تبدیل کند تا به گفته کارشناسان شاهد تکرار وقایع جداسازی خادم آباد، باقرشهر، نصیرآباد و... از تهران که نه تنها موجب پیشرفت و توسعه آنها نشد، بلکه بار مشکلات آنها را سنگین‌تر و معضلات بعدی را برای کلانشهر تهران ایجاد کرده است، نباشیم.

به نظر می‌رسد گام نخست در این مسیر، برگزاری انتخابات شورای اسلامی شهر در ری است تا ابتدا مردم نمایندگان خود را در این شورا انتخاب کرده و سپس طبق روال قانونی، شهردار معرفی شود.

مرتضی فغانی - جام جم