نقش دلال‌ها در جذب بازیکنان ضعیف خارجی

البته تعداد بازیکنان خارجی که در همین یک ماه گذشته به لیگ برتر ایران آمدند، خیلی بیشتر از اینهاست، اما آیا همه آنها بازیکنانی در حد و اندازه‌های فوتبال ایران و بازیکنان ایرانی هستند؟!

کثرت نمونه‌های بد قبلی باعث می‌شود با تردید به این پرسش پاسخ دهیم. وقتی مجید جلالی می‌گوید از حدود 500 بازیکن خارجی که در سال‌های اخیر به لیگ برتر آمده‌اند، فقط 10 نفرشان خوب بودند، پس از میان همه این چهره‌های جدید، شاید نتوان حتی یک بازیکن خوب پیدا کرد، شاید هم باشد اما فقط یک یا دو نفر!

یکی از مشکلات این روزهای فوتبال ایران وجود همین بازیکنان خارجی بی‌کیفیت است، بازیکنانی که پول زیادی را نصیب دلال‌ها می‌کنند، اما در عوض نه تنها کوچک‌ترین فایده‌ای برای فوتبال ما ندارند که در دراز مدت آسیب‌های جدی و جبران ناپذیری را به بدنه این فوتبال و تیم‌های ملی ما می‌زنند.

برای آسیب‌شناسی حضور فوتبالیست‌های خارجی در ایران، سراغ دو کارشناس برجسته رفتیم تا در کنار همه اظهارنظر‌هایی که در چند روز اخیر از قول امیر حاج رضایی، مجید جلالی، بیژن ذوالفقارنسب، جلال چراغپور و چند نفر دیگر شنیدیم، نظر آنها را نیز جویا شویم.

بهمن فروتن در پاسخ به این پرسش جام‌جم که چرا تا این اندازه تعداد بازیکنان خوب خارجی در این فوتبال کم است، این چنین پاسخ می‌دهد: این‌که در فوتبال ایران بازیکن خوب خارجی نداریم یا کم داریم، دلیلش این است که لیگ خوبی نداریم. بازیکن خارجی خوب به لیگ خوب می‌رود. اینجا باشگاه‌ها کمتر به تعهداتشان عمل می‌کنند و سطح کیفی فوتبال نیز بسیار پایین است. طبیعی است که بازیکن خوب خارجی بدون مطالعه به جایی نمی‌رود و فقط بازیکنان متوسط هستند که برایشان فرقی نمی‌کند در کجا بازی کنند، بازیکنانی که راهی به لیگ‌های بهتر ندارند.

البته استثناء‌هایی هم وجود دارد، نفراتی چون فابیو جانواریو، ایگور کاسترو، عمادرضا، جی لوئید ساموئل و فونیکه سی. اما از نگاه فروتن همین‌ها هم در حد استاندارهای فوتبال ایران بازیکنان خوبی هستند و خیلی‌هایشان در همین فوتبال به بازیکنان خوبی مبدل شدند، از اینجا به لیگ‌های بهتر رفته‌اند، خیلی‌ها مثل ا دینیهو، برونو سزار و فونیکه سی.

با وجود آنکه در پرونده حضور بازیکنان خارجی، خاطرات بد ما بسیار بیشتر از خاطرات خوب است، اما در همین 11دوره اخیر لیگ برتر چند بازیکن خوب خارجی هم در فوتبال ما بازی کرده‌اند تا خواسته یا ناخواسته در ارتقای سطح کیفی بازیکنان ایرانی هم پست خود، تاثیرگذار باشند.

یکی از قدیمی‌ترین بازیکنان خوب خارجی آرمناک پطروسیان است، دروازه‌بان ارمنستانی که 11 سال در چارچوب دروازه تیم‌های سپاهان و تراکتورسازی ایستاد و به الگویی برای بسیاری از دروازه‌بانان جوان این فوتبال تبدیل شد.

البته سپاهانی‌ها بعد از آرمناک چند چهره خوب دیگر هم داشتند، که آخرین آنها عماد رضای عراقی است؛ بهترین گلزن خارجی تاریخ فوتبال ایران با 69 گل زده. ابراهیم توره یکی دیگر از بازیکنان خوب خارجی است که در پیکان و پرسپولیس بازی کرد اما طلایی‌ترین بازی‌هایش را برای سپاهان انجام داد. ایگور کاسترو، فابیو جانواریو، فیلیپ آلوز دسوزا و ادینیهوی برزیلی، ایوان پتروویچ صرب و جی لوئید ساموئل ترینیدادوتوباگویی دیگر چهره‌های شاخصی بودند که در این 10 سال گذشته وارد فوتبال ایران شدند.

این نفرات در نقطه مقابل ده‌ها بازیکنانی قرار دارند که با هزارجور بیماری و آسیب‌دیدگی وارد این فوتبال شدند و بسیاری از آنها بدون آنکه حتی یک بازی برای تیم‌هایشان انجام دهند، فقط پول قراردادشان را گرفتند و رفتند.

با مروری بر اسامی تمام خارجی‌هایی که در 65 سال گذشته پیراهن دو باشگاه پرطرفدار ایران، استقلال و پرسپولیس را پوشیده‌اند می‌توان به این نتیجه رسید که مشت نمونه خروار است.

نخستین بازیکن خارجی شاغل در ایران، پیر کارلوی لهستانی بود که از سال 1324 تا 1335 از دروازه استقلال حراست نمود. بعد از او، ویلیام مک لوری و آلن ویتل انگلیسی هم در سال‌های 1356 و 1357 در خط میانی پرسپولیس بازی کردند تا آنها نیز نخستین خارجی‌های این باشگاه لقب بگیرند. اما آن زمان شاید کمتر کسی تصور می‌کرد که در کمتر از نیم قرن بعد، فوتبال ایران به بازاری برای خرید و فروش بازیکنان نه چندان خوب خارجی تبدیل شود. این اتفاق امروز رخ داده است و حضور شبه بازیکنان خارجی در ایران به واقعیتی تلخ در فوتبال کشور تبدیل شده است.

مروری بر اسامی همه آنهایی که در این سال‌ها در دو تیم استقلال و پرسپولیس بازی کرده‌اند، گویای این واقعیت است اکثر این بازیکنان، برای دلال‌هایشان مفید بوده‌اند تا برای باشگاه‌هایشان.

رضا پورعالی / گروه ورزش