در باره بیماری «لایم»

اگر در مناطق بسیار پر درخت یا علفزار زندگی می‌کنید یا اوقاتی را در آنجا می‌گذرانید، احتمال زیادی دارد که به بیماری لایم دچار شوید. بنابراین احتیاط لازم را در این مناطق به کار گیرید.

علائم بیماری: علائم بیماری لایم متغیر است معمولا بیش از یک ارگان بدن را درگیر می‌کند، در این میان پوست، مفاصل و سیستم عصبی بیشتر تحت‌تاثیر قرار می‌گیرد متخصصان mayoclinic معتقدند بیماری لایم می‌تواند باعث لکه‌های پوستی شود، به طوری که چند روز تا یک ماه پیش از آن که درگیر علائم دیگر شوید، ممکن است یک برآمدگی کوچک قرمزرنگ در محل گزیدگی کنه پیدا شود.

پس از چند روز، قرمزی گسترش می‌یابد و به شکل چشم گاو در می‌آید، به طوری که یک حلقه قرمزرنگ خارجی، قسمت روشن را احاطه می‌کند. این لکه که اریتمامیگرانز نامیده می‌شود، یکی از علائم شاخص بیماری لایم به شمار می‌رود. برخی افراد دچار چند لکه پوستی می‌شوند که نشان‌دهنده باکتری‌های متعدد در جریان خون است. البته ممکن است علائم شبه آنفلوآنزا مانند تب، لرز، درد بدن و سردرد نیز وجود داشته باشد و چنانچه عفونت درمان نشود، شما ممکن است دوره دردهای حاد مفصلی و تورم را از چند هفته تا چند ماه پس از آلوده شدن تجربه کنید، در این رابطه، زانوها بیشتر تحت تاثیر قرار می‌گیرند، اما درد ممکن است از یک مفصل به مفصل دیگر تغییر کند.

در این میان براساس اطلاعاتی که در webmed آمده، ممکن است مشکلات عصبی مانند التهاب غشاهای اطراف مغز (مننژیت)‌، فلج موقت بخشی از صورت، بی‌حسی یا ضعف در دست و پا و اختلال حرکت ماهیچه‌‌‌ای، اختلال در اعصاب محیطی،‌ عیوب‌شناختی مانند اختلال حافظه، بی‌نظمی در ضربان قلب و تنگی نفس، هفته‌ها، ماه‌ها یا حتی سال‌ها پس از یک عفونت درمان نشده، اتفاق بیفتد.

علائمی نیز وجود دارد که کمتر شایع است، از جمله مشکلات قلبی مانند سوزش سردل که چند هفته پس از عفونت بروز می‌کند، التهاب چشم، هپاتیت و خستگی شدید در زنان باردار نیز عفونت می‌تواند به جنین منتقل و باعث سقط شود.

کنه‌های گوزنی که قهوه‌ای رنگ هستند و اندازه‌شان اغلب از سر سنجاق کوچک‌تر است، به بدن میزبان می‌چسبند و از خون او تغذیه می‌کنند و تا چند برابر اندازه‌شان، متورم می‌شوند و حین مکیدن خون، باکتر‌ی‌های مولد بیماری را به میزبان سالم منتقل می‌کنند و در صورتی که میزبان آلوده باشد، باکتری‌ها به خودشان انتقال می‌یابد.

کنه‌های گوزنی، معمولا از خون موش، پرندگان کوچک و گوزن تغذیه می‌کنند. اما می‌توانند از خون انسان، گربه‌ها، سگ‌ها و اسب‌ها نیز تغذیه کنند. کنه‌ها معمولا اواخر بهار، تابستان و اوایل پاییز فعال هستند، اما ممکن است در زمستان نیز موجب گزیدگی شوند.

برای انتقال باکتری‌ها، لازم است کنه‌ها یک وعده خون مصرف کنند که می‌تواند بیش از 48 ساعت طول بکشد. یک کنه چسبیده به پوست که ظاهر متورمی دارد، ممکن است نشان دهد که زمان کافی برای انتقال باکتری را سپری کرده است، بنابراین برداشتن هر چه سریع‌تر کنه از روی پوست، ممکن است مانع سرایت بیماری شود.

به اعتقاد متخصصان Mayoclinic بیماری لایم علائم غیراختصاصی زیادی دارد که اغلب در بیماری‌های دیگر مانند عفونت‌های ویروسی، ناراحتی مفاصل، فیبرومیالژی (دردهای بی‌دلیل)‌، سندرم خستگی مزمن و حتی افسردگی نیز وجود دارد. کنه‌ها گاه بیماری‌های دیگری را نیز همزمان با بیماری لایم انتقال می‌دهند.

چنان که لکه‌های پوستی که مشخصه بیماری لایم است، وجود نداشته باشد، پزشک ممکن است با توجه به سابقه پزشکی و آزمایش‌های فیزیکی، بیماری را تشخیص دهد. تست‌های آزمایشگاهی برای تشخیص آنتی‌بادی‌هایی که در برابر باکتری‌ها ترشح می‌شود، به تائید بیماری
کمک می‌کند.

این آزمایش‌ها چند هفته پس از عفونت که بدن شما زمان لازم را برای تولید آنتی‌بادی‌ها داشته باشد، قابل اعتمادتر هستند و شامل آزمایش الایزا برای بررسی ایمونوسوربنت‌های چسبیده به آنزیم است که برای شناسایی آنتی‌بادی‌ها در برابر باکتری بوریلیابرگ استفاده می‌شود، اما از آنجا که گاهی نتایج به اشتباه مثبت می‌شود، نمی‌تواند به تنهایی برای تشخیص بیماری موثر واقع شود.

در صورتی که تست الایزا مثبت باشد، آزمایش دیگری موسوم به وسترن‌بلات برای تایید تشخیص انجام می‌شود که آنتی‌بادی‌ها را در برابر پروتئین‌های متعدد باکتری نشان می‌دهد.

PCR (واکنش زنجیره پلی‌مراز)‌، آزمایش دیگری است که به شناسایی DNA باکتریال در مایعی که از یک مفصل عفونی تراوش می‌شود، کمک می‌کند.

از این آزمایش برای افرادی که آرتریت مزمن لایم دارند، استفاده می‌شود و برای شناسایی عفونت خون یا ادرار موثر نیست.

همچنین ممکن است برای بررسی عفونت مزمن در مایع مغزی نخاعی افرادی که علائم سیستم عصبی را نشان می‌دهند، مورد استفاده قرار گیرد.

برای درمان بیماری از آنتی‌بیوتیک‌ها استفاده می‌شود. اگر شما در مراحل اولیه بیماری با آنتی‌بیوتیک‌های مناسب درمان شوید، احتمالا کاملا بهبود می‌یابید و در مراحل بعدی ممکن است پاسخ به درمان، کندتر باشد.

در مراحل اولیه، آنتی‌بیوتیک‌های خوراکی استفاده می‌شود که معمولا شامل دوکسی سایکلین برای بزرگسالان و کودکان بالاتر از هشت سال و آموکسی‌سیلین یا سفوروکسیم برای بچه‌های کوچک‌تر و زنان باردار یا شیرده است که معمولا دوره چهار تا 21 روزه آنها توصیه می‌شود.

چنانچه بیماری پیشرفت کرده باشد، ممکن است پزشک درمان با آنتی‌بیوتیک‌های وریدی را برای 14 تا 28 روز توصیه کند. آنتی‌بیوتیک‌های وریدی می‌تواند باعث عوارض جانبی مختلفی شود.

ازجمله می‌توان به پایین آمدن تعداد گلبول‌های سفید، اسهال خفیف تا شدید و عفونت با سایر ارگانیسم‌های مقاوم به آنتی‌بیوتیک ـ که غیرمرتبط با لایم هستند ـ اشاره کرد. پس از درمان، تعدادی از بیماران ممکن است علائمی مانند دردهای عضلانی و خستگی را تجربه کنند.

برخی متخصصان معتقدند افرادی که به بیماری لایم مبتلا می‌شوند، مستعد ایجاد یک واکنش خودایمنی هستند که در بروز علائم نقش دارد. FDA (اداره غذا و دارو)‌ نسبت به مصرف بسیماسین (کروماسین)‌ که یک ترکیب تزریقی است و از سوی برخی متخصصان طب توصیه می‌شود، هشدار می‌دهد، چراکه این دارو حاوی مقادیر زیادی بسیموت فلزی است.

اگرچه بسیموت برای استفاده در برخی داروهای خوراکی (بیماری‌های گوارشی)‌، ایمن است، اما نباید به صورت تزریقی برای درمان بیماری لایم به کار رود، زیرا باعث مسمومیت بیسیموتی و به نارسایی قلبی و کلیوی می‌شود.

عوارض بعدی مانند بیماری سیستم عصبی ممکن است نیاز به داروهای وریدی مانند سفتری آکسون (روسفین)‌ و پنی‌سیلین G داشته باشد. برای بهبود علائم، ممکن است داروهای مسکن نیز اضافه شود.

همچنین تورم مفاصل می‌تواند با برداشتن مایع از آنها (آرتروسنتز)‌ با استفاده از سرنگ و تحت شرایط استریل، توسط پزشک کاهش یابد.

راه گزیدن کنه را ببندید

در مناطق پردرخت و علفزار، برای جلوگیری از گزیدن کنه‌ها، از خود و کودکانتان با پوشیدن لباس‌ها و شلوارهای بلند محافظت کنید و اجازه ندهید حیوانات خانگی‌تان در این مناطق پرسه بزنند.

علف‌ها را در محیط زندگی‌تان تا حد امکان کوتاه کنید. پیش از بیرون رفتن از خانه از مواد دافع حشرات به روی لباس‌ها، کفش‌ها و جوراب‌ها استفاده کنید.

یکی از این مواد به نام پری‌مترین به تنهایی یا همراه DEET روی لباس قرار داده می‌شود. غلظت ده درصد از DEET می‌تواند از شما برای دو ساعت محافظت کند.

لازم به ذکر است که این مواد با وجود داشتن کارآیی و اثرات مفید بسیار، می‌تواند باعث عوارض جانبی جدی شود، بخصوص هنگامی که به مدت زیاد روی پوست قرار گیرد.

پس از بازگشت از مناطق مشکوک دقت کنید خودتان، خانواده و حیوانات، گرفتار کنه‌ها نشده باشید و هر چه زودتر دوش بگیرید.

 سعی نکنید کنه‌ها را با انگشت، روی بدن له کنید، بلکه آنها را با موچین به آرامی بردارید و در یک شیشه برای بررسی‌های بعدی نگهداری کنید.

برای پیشگیری از عفونت، جای گزیدگی را با یک ماده ضدعفونی‌کننده پاک کنید. در حال حاضر واکسنی برای پیشگیری بیماری وجود ندارد.(جام جم - ضمیمه سیب)